Studium krajobrazowe
Wymiar
16,8 x 26 cm w św. p-p
Technika
fluoroforta barwna
Sygnatura
sygn. i dat. p. d.: FRuszczyc 03
Datowanie
1903
Wyjątkowa praca Ferdynanda Ruszczyca. Na to miano zasługuje nie tylko ze względu na walory estetyczne, ale i technikę wykonania. Dodatkowym atutem jest interesująca historia powstania dzieła. Grafika warsztatowa w wykonaniu artysty stanowi prawdziwy unikat. Irena Kossowska pisała: „na gruncie grafiki artystycznej Ruszczyc podejmował eksperymenty z barwną akwatintą i dwubarwnym linorytem; był ponadto pionierem w dziedzinie fluoroforty, wykonując syntetyczne pejzaże o wąskiej gamie kolorystycznej”. Opisywana praca to przykład aluzyjnej, subtelnej wariacji z motywem krajobrazowym. Została wykonana tylko jedna jej odbitka.
Grafika powstała w pracowni Zakładu Chemicznego Uniwersytetu Jagiellońskiego pod okiem Tadeusza Estreichera, który pracował tam jako asystent (później był kierownikiem Katedry Chemii na uniwersytecie we Fryburgu i Uniwersytecie Jagiellońskim). Co szczególnie ciekawe, technikę fluoroforty na przełomie XIX i XX wieku, wynalazł właśnie prof. Estreicher (podobno dla swojego przyjaciela Stanisława Wyspiańskiego). W tej technice graficznej jako matrycę stosowano szybę. W nałożonym na niej werniksie, rylcem tworzyło się rysunek, który następnie trawiony był kwasem fluorowodorowym. Minusem tej techniki było pękanie szklanych płyt i konieczność wyjątkowej ostrożności przy używaniu niebezpiecznego kwasu. Niemniej fluoroforty były przez pewien czas wykorzystywane przez takich mistrzów polskiego malarstwa jak Leon Wyczółkowski, Józef Mehoffer czy właśnie Ferdynand Ruszczyc.
Fluoroforta barwna o tytule „Krajobraz” z 1903 roku, wymieniana jest w Słowniku Artystów Polskich.
Opis obiektu
Dodatkowy opis
Podobne w tej kategorii
Wymiar
16,8 x 26 cm w św. p-p
Technika
fluoroforta barwna
Sygnatura
sygn. i dat. p. d.: FRuszczyc 03
Datowanie
1903
Dodatkowe informacje
na odwrocie napis: FERDYNAND RUSZCZYC / studium krajobrazowe / fluoroforta barwna, barwy nakładane przez artystę wprost na kliszy szklanej; w ten sposób / odbitka ma charakter monotypowy. / Robił ją w pracowni I go Zakładu Chemicznego U. J., u mnie jako asystenta, w jesieni 1903 r., / ucząc się techniki fluorofortowej. / Tad. Estreicher / Podstawą do tej fluoroforty było studium olejne, które mi potem darował.
Wyjątkowa praca Ferdynanda Ruszczyca. Na to miano zasługuje nie tylko ze względu na walory estetyczne, ale i technikę wykonania. Dodatkowym atutem jest interesująca historia powstania dzieła. Grafika warsztatowa w wykonaniu artysty stanowi prawdziwy unikat. Irena Kossowska pisała: „na gruncie grafiki artystycznej Ruszczyc podejmował eksperymenty z barwną akwatintą i dwubarwnym linorytem; był ponadto pionierem w dziedzinie fluoroforty, wykonując syntetyczne pejzaże o wąskiej gamie kolorystycznej”. Opisywana praca to przykład aluzyjnej, subtelnej wariacji z motywem krajobrazowym. Została wykonana tylko jedna jej odbitka.
Grafika powstała w pracowni Zakładu Chemicznego Uniwersytetu Jagiellońskiego pod okiem Tadeusza Estreichera, który pracował tam jako asystent (później był kierownikiem Katedry Chemii na uniwersytecie we Fryburgu i Uniwersytecie Jagiellońskim). Co szczególnie ciekawe, technikę fluoroforty na przełomie XIX i XX wieku, wynalazł właśnie prof. Estreicher (podobno dla swojego przyjaciela Stanisława Wyspiańskiego). W tej technice graficznej jako matrycę stosowano szybę. W nałożonym na niej werniksie, rylcem tworzyło się rysunek, który następnie trawiony był kwasem fluorowodorowym. Minusem tej techniki było pękanie szklanych płyt i konieczność wyjątkowej ostrożności przy używaniu niebezpiecznego kwasu. Niemniej fluoroforty były przez pewien czas wykorzystywane przez takich mistrzów polskiego malarstwa jak Leon Wyczółkowski, Józef Mehoffer czy właśnie Ferdynand Ruszczyc.
Fluoroforta barwna o tytule „Krajobraz” z 1903 roku, wymieniana jest w Słowniku Artystów Polskich.