Władysław Jarocki

Był wychowankiem Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie i takich malarzy, jak m. in. Józef Mehoffer i Leon Wyczółkowski. Swoją wiedzę uzupełniał także na Académie Julian w Paryżu. Jarocki ukończył lwowską politechnikę i był inżynierem architektem.

W swoich obrazach poruszał tematykę wiejskiego życia i obyczajów Huculszczyzny i Podhala. Tworzył także portrety i pejzaże (m. in. Wenecji, Litwy, Tatr). Do jego dzieł zalicza się również grafiki (np. akwafortowe widoki Paryża). Ponadto Jarocki rysował karykatury (np. wykonywał ilustracje do dwutygodnika "Liberum Veto" i utworu Kasprowicza "Marchołt gruby a sprośny"). W trakcie I wojny światowej wykonywał reportażowe rysunki z pola bitwy, potem kierował pracami przy odbudowie architektury powiatu lwowskiego.

Władysław Jarocki należał do Towarzystwa Artystów Polskich "Sztuka" i Wiedeńskiej Secesji. Był także pedagogiem. Wykładał na politechnice lwowskiej, w Państwowej Szkole Przemysłowej, na Akademii Sztuk Pięknych (był profesorem zwyczajnym na tej uczelni), a podczas okupacji w Städtische Handwerker- und Kunstgewerbeschule w Krakowie.

Malarz prowadził intensywną działalność organizacyjną: propagował rodzimą sztukę za granicą, przygotował polską ekspozycję na 12. Biennale w Wenecji, współtworzył dział polski na corocznych wystawach Carnegie Institute w Stanach Zjednoczonych. Był członkiem Towarzystwa Szerzenia Sztuki Polskiej wśród Obcych i w jej ramach organizował wielokrotnie prezentacje sztuki polskiej. Władysław Jarocki pełnił także funkcję prezesa Towarzystwa Przyjaciół Sztuk Pięknych w Krakowie w latach 1927-1934, pracował jako radny tego miasta, był członkiem Komisji Rzeczoznawców dla Państwowych Zbiorów Sztuki. Artysta był jednym z założycieli ważnego dla polskiej kultury miesięcznika "Sztuki Piękne" i redaktorem naczelnym tego periodyku. Jarocki swoją wiedzę i doświadczenia z zakresu sztuki opisał w książce "Moje drogi malarskie i inne wspomnienia".

Po raz pierwszy w Polsce obrazy artysty zostały pokazane w roku 1905 w krakowskim Towarzystwie Przyjaciół Sztuk Pięknych. Brał udział także w wystawach warszawskiego Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych i Towarzystwa Artystów Polskich "Sztuka" (wszystkich krajowych i zagranicznych). Indywidualne swoje prace pokazywał we Lwowie (1912), Warszawie (1914, 1938), Poznaniu (1923), Hadze (1938), Krakowie (1939, 1949, 1952, 1957) i Zakopanem (1956).