Jan Stanisławski

Cechą charakterystyczną jego prac jest mały format oraz zastosowanie przede wszystkim tektury i deski, jako podłoża malowanych dzieł. Artysta tworzył także litografie (inspirował się japońskimi drzeworytami). Podróżował do takich krajów, jak Szwajcaria, Hiszpania, Niemcy, Włochy czy Austria. Często odwiedzał także kraj swoich narodzin, czyli Ukrainę. W 1897 roku zamieszkał w Krakowie i stanął na czele katedry malarstwa pejzażowego Szkoły Sztuk Pięknych (zrewolucjonizował metodę nauczania, wprowadzając zajęcia malowania w plenerze, np. w Ogrodzie Botanicznym, wyjeżdżał ze studentami do Zakopanego). Później prowadził zajęcia także w Szkole Malarstwa i Rysunku dla Kobiet. Wychowankami malarza byli m. in. Stanisław Kamocki, Stanisław Czajkowski czy Iwan Trusz.

Stanisławski był członkiem Towarzystwa „Polska Sztuka Stosowana”, jak również jednym z założycieli Towarzystwa Artystów Polskich „Sztuka”. Zajmował się tworzeniem ilustracji do słynnego czasopisma Zenona Przesmyckiego „Chimera”, projektował scenografie teatralne i plakaty. Współpracował z Wojciechem Kossakiem przy tworzeniu panoramy „Przejście przez Berezynę”, a także z Janem Stykiem przy panoramie „Golgota”. Stanisławski swoje prace wystawiał m. in. w Paryżu. Jego obrazy znajdują się w Muzeum Narodowym w Krakowie, Muzeum Górnośląskim w Bytomiu, Muzeum Narodowym w Warszawie, Muzeum Śląskim w Katowicach, Muzeum Narodowym we Wrocławiu, Lwowskiej Galerii Sztuki, Muzeum Podlaskim w Białymstoku, Muzeum Mazowieckim w Płocku, Muzeum im. Jacka Malczewskiego w Radomiu.