Alfred Wierusz-Kowalski

Początkowo lekcje rysunku pobierał u Stanisława Barcikowskiego. W latach 1868-1871 studiował w warszawskiej Klasie Rysunkowej pod opieką Hadziewicza, Kamińskiego i Gersona, a następnie w akademii drezdeńskiej. Przebywał także w Pradze, gdzie wyjechał razem z czeskim malarzem W. Brožikiem. W tym okresie malował kompozycje historyczne (np. nieukończony obraz „Stefan Czarniecki wieziony do Sokołówki”) i sceny rodzajowe.

Swoją wiedzę uzupełniał w Monachium, gdzie zamieszkał w 1872 roku. W akademii monachijskiej jego nauczycielem był A. Wagner. Artysta uczył się w pracowni Józefa Brandta. Dzięki niemu poznał wielu polskich malarzy. Utrzymywał kontakty z Władysławem Czachórskim czy Janem Chełmińskim. Na stałe mieszkał w Monachium.

Tworzył pejzaże z wizerunkami konia i motywem wilka. W jego malarstwie pojawiają się także sceny historyczne, portrety (np. „J.I. Kraszewskiego”, wystawiany w Dreźnie w 1872 roku), wątki orientalne (jako rezultat podróży do Afryki Północnej – np. „Beduin”, „Arabowie przy studni”) i sceny rodzajowe (np. z życia polskiej wsi). Powracającym motywem był także wiejski pejzaż zimowy i tematy myśliwskie (artysta sam był myśliwym). Tworzył obrazy zwykle o niewielkim formacie i ograniczonej gamie barwnej. We wczesnym okresie twórczości widać inspiracje malarstwem Maksymiliana Gierymskiego. W 1894 roku wspólnie z Brandtem i Czachórskim założył towarzystwo pomocy dla młodych twórców.

Prace Wierusza-Kowalskiego były wielokrotnie nagradzane i cieszyły się dużą popularnością, szczególnie te przedstawiające wilki w zimowej scenerii, napadające konie i podróżnych (np. „Napad wilków”). Dla monachijskiej publiczności wątki te stanowiły ciekawe urozmaicenie. Z powodu dużego zainteresowania artysta często korzystał z pomocy młodych twórców, zatrudnionych w jego pracowni. W tematyce historyczno-rodzajowej widać u malarza inspiracje twórczością Józefa Brandta („Pochód rannych”, „Rekwizycja wojskowa”).

Obrazy artysty były reprodukowane w czasopismach, takich jak „Tygodnik Ilustrowany”, „Kłosy”, „Biesiada literacka”, co dodatkowo przyczyniało się do ich popularyzacji. Alfred Wierusz-Kowalski uczestniczył w wystawach artystycznych w Monachium, Berlinie, Wiedniu. Swoje obrazy prezentował także w ojczyźnie: Towarzystwie Zachęty Sztuk Pięknych w Warszawie (od 1869 roku), krakowskim Towarzystwie Przyjaciół Sztuk Pięknych, w Salonie Aleksandra Krywulta w Warszawie. Jego talent był wyróżniany nagrodami i medalami (np. złotym medalem I klasy na międzynarodowej wystawie w Glaspalast w Monachium w 1892 roku czy złotym medalem na międzynarodowej wystawie w Wiedniu w 1894 roku).

Obrazy artysty znajdują się w Muzeum Ziemi Suwalskiej, Muzeum Narodowym w Kielcach, Muzeum Sztuki w Łodzi, Muzeum Narodowym we Wrocławiu, Muzeum Narodowym w Warszawie.

W roku 1890 został mianowany honorowym profesorem Akademii w Monachium. Artysta uczestniczył w wielu wystawach, m. in. w Wiedniu, Dreźnie i Paryżu.