Emil Krcha

Pochodził z rodziny utalentowanej artystycznie (w jego rodzinie było kilku zdolnych muzyków, sam grał na wiolonczeli). Studia artystyczne podjął na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie u takich profesorów, jak Teodor Axentowicz, Stanisław Kamocki czy Ignacy Pieńkowski. W okresie studiów Krcha zapoznał się z zasadami formizmu.

Podróżował do Francji, Belgii i Holandii, gdzie również uzupełniał swoja wiedzę i doskonalił umiejętności.

Tworzył pejzaże, martwe natury utrzymane w ciepłych tonacjach, sceny rodzajowe. Na jego działalność artystyczną oddziaływały m. in. wpływy flamandzko-holenderskie, twórczość ludowa (posiadał kolekcje malowideł ludowych) czy gotyk. Jednocześnie Krcha był malarzem-indywidualistą (np. w kolorystyce jego obrazów charakterystyczne były barwy brunatno-czerwono-zielone z akcentami czerwieni i bieli, które były odstępstwem od malarstwa postimpresjonistycznego, dominującego w tym okresie wśród malarzy-kolorystów).

W swoich obrazach często naśladował malarstwo ludowe, stosował uproszczone formy, zniekształcał świat przedstawiony. II wojna światowa odcisnęła piętno na obrazach artysty. Zaczęły pojawiać się w nich marionetki oraz sceny bitew i pobojowisk.

Istotnym motywem w jego malarstwie były kwiaty i martwe natury. Tytus Czyżewski na jednej z wystaw „Zwornika” w 1938 r. powiedział, że „jego kwiaty to eksperyment malarski, który w swej świeżości kolorystycznej jest doskonałym obrazem współczesnym”.

Pierwsza indywidualna wystawa malarza odbyła się w 1931 roku w Galerii Zborowskiego w Paryżu.

Emil Krcha wspólnie z Eugeniuszem Geppertem i innymi artystami był założycielem wrocławskiej Państwowej Wyższej Szkoły Sztuk Pięknych, w której następnie wykładał (jako pedagog pracował również na ASP w Krakowie).