Aleksander Stankiewicz

Lekcje rysunku zaczął pobierać już w wieku 10 lat u Jana Feliksa Piwarskiego w Gimnazjum Gubernialnym w Warszawie. Kształcił się także w prywatnej szkole malarskiej Aleksandra Kokulara i u Franciszka Lampiego. Następnie studiował w Akademii Sztuk Pięknych w Petersburgu u A. T. Markowa i Briullowa oraz w Rzymie, gdzie wyjechał w ramach stypendium rządowego (na stałe zamieszkał w Wiecznym Mieście w roku 1853).

W 1865 roku Stankiewicz jako tajny emisariusz trafił do niewoli. Wydano na niego wyrok 10 lat ciężkich robót i zesłano na Syberię (najpierw przebywał nad Bajkałem, gdzie pracował przy budowie drogi, następnie zesłano go do Aleksandrowska i miejscowości Usole). W trakcie pobytu na Syberii artysta utrzymywał się z tworzonych rysunków. Kilka z nich znalazło się w zbiorach księcia Włodzimierza Czetwertyńskiego, a następnie zostało opublikowanych w jego wspomnieniach „Na wozie i pod wozem”.

Malarz tworzył przede wszystkim portrety (w trakcie studiów otrzymał za nie wyróżnienie i dwa srebrne medale), ale również kompozycje religijne do kościołów (np. do kościoła w Czernihowie) i sceny rodzajowe. Za obraz "Pius IX błogosławiący lud" został uhonorowany orderem św. Sylwestra. Wśród portretowanych przez niego osób byli także członkowie rodziny hr. Mycielskich. Podczas pobytu w Rzymie potrafił wiernie kopiować styl mistrzów.

Stankiewicz swoje obrazy prezentował publicznie od roku 1840, uczestnicząc w Wystawach Sztuk Pięknych w Warszawie. Więzi przyjaźni łączyły go z Henrykiem Siemiradzkim. Jego obrazy pokazywane były w Akademii Sztuk Pięknych w Petersburgu i Galerii Tretiakowa w Moskwie (w 1877 roku Tretiakow zakupił obraz Stankiewicza „Włoszka z dzieckiem”).

Do ważniejszych obrazów artysty zaliczają się „Pastuszek rzymski”, „Pifferaro”, „Rzymianka”, „Włoszka”, „Kobieta w zwoju”, „Głowa Włocha”, „Główka”.