Eugeniusz Zak

Był studentem École des Beaux-Arts i Académie Colarossi. Kształcił się także w Monachium. Nauczycielami wybitnego artysty byli m. in.  Jean Léon Gérôme i Albert Besnard.

W początkowym okresie twórczości tworzył przede wszystkim portrety oraz rysunki głów i popiersi. Tematem jego prac były także nastrojowe sceny w pejzażu, a po roku 1920 kompozycje figuralne z charakterystycznymi, czasami groteskowymi postaciami arlekinów, tancerek czy pasterzy. W typowy dla niego sposób postaci miały wydłużone proporcje i wiotkie sylwetki, a w obrazach dało się wyczuć nastrój melancholii i zadumy. Postaci często przedstawiane były także z instrumentami muzycznymi. Oprócz idyllicznych motywów w jego twórczości pojawiają się także wizerunki żebraków i pijaków.

Zak inspirował się  sztuką renesansu (Botticellego, Leonarda i Dürera),  a także Picassa, obrazami Puvis de Chavannesa, pejzażami Cézanne'a czy sztuką Szkoły Pont-Aven. Interesował się perskim malarstwem miniaturowym i japońskim drzeworytem.

Artysta był autorem polichromii do willi architekta F.A. Breuhausa, współpracował z czasopismem "Deutsche Kunst und Dekoration". Pracował również jako wykładowca – w 1912 roku został profesorem w Académie de la Palette.

Przyjaźnił się m. in. z Chagallem, Melanią Mutermilch, Romanem Kramsztykiem, Leopoldem Gottliebem, i Zygmuntem Menkesem.

Zak dużo podróżował. Był we Włoszech, Francji, Niemczech, mieszkał m. in. w Bonn, Paryżu i Berlinie. Aktywnie uczestniczył w wystawach artystycznych.

Jego debiut datuje się na rok 1904 podczas Salonu Jesiennego, a pierwsza wystawa indywidualna miała miejsce w 1911 roku w Galerie Druet Oprócz paryskich Salonów swoje prace eksponował także w Barcelonie, Wenecji czy Wiedniu.

Malarz był członkiem Towarzystwa Artystów Polskich „Sztuka”, jednym z założycieli Stowarzyszenia Artystów Polskich Rytm, wystawiał wspólnie z Formistami. Określa się go jako jednego z najwybitniejszych polskich przedstawicieli wywodzących się z École de Paris.