Stanisław Fijałkowski

W trakcie okupacji pracował przymusowo w Królewcu. Wówczas zainteresował się sztuką. Początkowo zdobywał wiedzę samodzielnie, dopiero po zakończeniu działań wojennych podjął studia w PWSSP w Łodzi. Jego profesorami byli m. in. Władysław Strzemiński, Ludwik Tyrowicz i Stefan Wegner. Pozostał na uczelni, był asystentem Strzemińskiego, a w 1983 roku uzyskał tytuł profesorski. Artysta pełnił funkcję prorektora i dziekana Wydziału Grafiki. Został również mianowany doktorem honoris causa Akademii Sztuk Pięknych w Łodzi. Prowadził zajęcia także na uczelniach zagranicznych: w Mons (1978, 1982), Giessen (1989-1990), Marburgu (1990).

W pierwszym okresie swojej twórczości Fijałkowski nawiązywał do impresjonizmu. Jak podaje Słownik Malarzy Polskich: „w końcu lat 50 zainteresowały go możliwości symbolicznego wykorzystania środków ekspresji typowych dla malarstwa abstrakcyjnego”. Interesował się twórczością surrealistów, Malewicza, Mondriana, Kandinsky’ego. W roku 1997 jako pierwszy przełożył na język polski jego rozprawę „Über das Geistige in der Kunst”. Przetłumaczył również publikację Kazimierza Malewicza.

Artysta pomimo licznych inspiracji, wypracował charakterystyczne dla siebie podejście do sztuki: „większość jego prac (zarówno malarskich, jak graficznych) to ascetyczne kompozycje skonstruowane w oparciu o zasadę zabudowania niemal jednolitego kolorystycznie tła elementami wywodzącymi się ze świata geometrii” (Słownik Malarzy Polskich). W dorobku artystycznym Fijałkowskiego można zaobserwować pojawianie się podobnych motywów. Typowa dla jego malarstwa jest również „lapidarność form w połączeniu z oszczędną paletą rozmytych barw”. Fijałkowski ceni sobie niezależność w interpretacji swoich dzieł, dlatego nie narzuca odbiorcy gotowej analizy ich znaczenia.  

Stanisław Fijałkowski należy do Międzynarodowego Stowarzyszenia Drzeworytników XYLON, Europejskiej Akademii Nauk i Sztuk w Salzburgu, Belgijskiej Królewskiej Akademii Nauki, Literatury i Sztuk Pięknych z siedzibą w Brukseli. W latach 70. (1974-1979) był wiceprezesem Polskiego Komitetu AIAP (Association Internationale des Arts Plastiques). Artysta uczestniczył w Biennale w São Paulo (1969 r.), Wenecji (1972 r.), Biennale Grafiki w Krakowie czy Lublanie. Swoje prace prezentował także m.in. w Muzeum Sztuki w Łodzi czy Muzeum Narodowym w Poznaniu. Za osiągniecia artystyczne został wyróżniony np. Nagrodą Krytyki Artystycznej im. Cypriana Kamila Norwida, Nagrodą im. Jana Cybisa i Nagrodą im. Kazimierza Ostrowskiego za 2012 rok.