Eugeniusz Eibisch

Był malarzem, pedagogiem (profesorem i rektorem ASP w Krakowie, profesorem ASP w Warszawie), członkiem ugrupowania Jednoróg i ZPAP, wybitnym malarzem polskim.

W latach 1912-20 studiował krakowskiej ASP pod kierunkiem J. Malczewskiego i W. Weissa. W 1922 roku wyjechał do Paryża, gdzie przebywał do 1939 roku. Brał tam czynny udział w życiu artystycznym, wystawiał w Salonach oraz galeriach L. Zborowskiego i G. Bernheima, z którymi to marszandami zawarł kontrakty na sprzedaż obrazów.

W latach trzydziestych był twórcą w Paryżu znanym i cenionym, przyjaźnił się z wieloma malarzami i pisarzami francuskimi, utrzymywał kontakty z tamtejszą kolonią polską. Po wojnie był jedną z głównych postaci w polskiej sztuce, brał udział we wszystkich poważniejszych wystawach krajowych i ekspozycjach polskiej sztuki za granicą.

Tematem jego obrazów były studia portretowe dziewcząt i kobiet, serie martwych natur, pejzaże. Początkowo posługiwał się światłocieniem i walorem, uwzględniając materialność malowanych rzeczy, by stopniowo zmienić stosunek do przedmiotu i koloru. Jego obrazy stawały się coraz bardziej samoistnymi konstrukcjami barwnymi, w których zacierały się granice i bryłowatość przedmiotów. W poszukiwaniu nowej harmonii tonów kładłnacisk przede wszystkim na sprawy czysto malarskie. Ze wszystkich barw zasadniczych i bardzo wielu pośrednich tworzył mgławicowe wizje własnego świata, sprowadzonego do wibracji plamek barwnych.