Portret Marii Borzęckiej
Wymiar
51 x 39 cm
Technika
olej/tektura
Sygnatura
sygn. p. g.: "Olga Boznańska"
Mistrzyni portretu o wnikliwym zmyśle obserwacyjnym. Olga Boznańska malowała specyficzne studia postaci oparte nie tyle o precyzyjne odwzorowanie szczegółów stroju czy tła, ale o wydobycie charakteru, indywidualności portretowanej osoby. Co więcej, jak pisała Anna Król, „odrealniała wizerunki portretowanych, aby osiągnąć pełnię duchowego wyrazu”. Dzięki temu portrety Boznańskiej przełamywały surowy realizm. Wydobywały to, co niewidoczne na pierwszy rzut oka: cechy charakteru, uczucia, budujące osobowość człowieka. Do grona sportretowanych przez malarkę zaliczali się przykładowo arystokraci, osobowości kultury i nauki (hrabia Zygmunt Pusłowski, Henryk Sienkiewicz, Wincenty Lutosławski, Maria Konopnicka i inni).
Portret Marii Borzęckiej namalowany został z wykorzystaniem charakterystycznej dla Boznańskiej tonacji kolorystycznej: zieleni, brązów, czerni, różu. Barwa podłoża – tektury istotnie dopełnia wizerunek pani w kapeluszu. Szerokie pociągnięcia pędzla, plamy kolorów zacierają kontury postaci, szczególnie w partii tułowia. Przez to obraz sprawia wrażenie odrealnionego. Istotne, jak pisała Zofia Ostrowska-Kębłowska, że Boznańska „przełamuje zdecydowanie konwencję portretu, który ukazywał kobietę jako istotę piękną, lecz pozbawioną własne indywidualności” oraz „odrzuca idealizację kobiecych modeli”.
Przedstawiona dama o łagodnym uśmiechu pojawia się również na obrazie artystki z 1920 roku, który w katalogach muzealnych widnieje pod tytułem „Portret pani z synkiem, Portret kobiety z małym chłopcem” („Olga Boznańska 1865-1940”, Muzeum Narodowe w Krakowie i Muzeum Narodowe w Warszawie, Kraków 2014, s. 158 poz. II.24, il. barwna oraz „Studia muzealne III”, Muzeum Narodowe w Poznaniu, Poznań 1957, s. 87, rys. 28, il. cz.-b.)
Opis obiektu
Podobne w tej kategorii
Wymiar
51 x 39 cm
Technika
olej/tektura
Sygnatura
sygn. p. g.: "Olga Boznańska"
Mistrzyni portretu o wnikliwym zmyśle obserwacyjnym. Olga Boznańska malowała specyficzne studia postaci oparte nie tyle o precyzyjne odwzorowanie szczegółów stroju czy tła, ale o wydobycie charakteru, indywidualności portretowanej osoby. Co więcej, jak pisała Anna Król, „odrealniała wizerunki portretowanych, aby osiągnąć pełnię duchowego wyrazu”. Dzięki temu portrety Boznańskiej przełamywały surowy realizm. Wydobywały to, co niewidoczne na pierwszy rzut oka: cechy charakteru, uczucia, budujące osobowość człowieka. Do grona sportretowanych przez malarkę zaliczali się przykładowo arystokraci, osobowości kultury i nauki (hrabia Zygmunt Pusłowski, Henryk Sienkiewicz, Wincenty Lutosławski, Maria Konopnicka i inni).
Portret Marii Borzęckiej namalowany został z wykorzystaniem charakterystycznej dla Boznańskiej tonacji kolorystycznej: zieleni, brązów, czerni, różu. Barwa podłoża – tektury istotnie dopełnia wizerunek pani w kapeluszu. Szerokie pociągnięcia pędzla, plamy kolorów zacierają kontury postaci, szczególnie w partii tułowia. Przez to obraz sprawia wrażenie odrealnionego. Istotne, jak pisała Zofia Ostrowska-Kębłowska, że Boznańska „przełamuje zdecydowanie konwencję portretu, który ukazywał kobietę jako istotę piękną, lecz pozbawioną własne indywidualności” oraz „odrzuca idealizację kobiecych modeli”.
Przedstawiona dama o łagodnym uśmiechu pojawia się również na obrazie artystki z 1920 roku, który w katalogach muzealnych widnieje pod tytułem „Portret pani z synkiem, Portret kobiety z małym chłopcem” („Olga Boznańska 1865-1940”, Muzeum Narodowe w Krakowie i Muzeum Narodowe w Warszawie, Kraków 2014, s. 158 poz. II.24, il. barwna oraz „Studia muzealne III”, Muzeum Narodowe w Poznaniu, Poznań 1957, s. 87, rys. 28, il. cz.-b.)