Dzieci w pejzażu
Wymiar
26,5 x 30 cm
Technika
olej/płótno
Sygnatura
sygn. p. d.: "Tadé Makowski"
Datowanie
ok. 1917-1918
na odwrocie:
- opisany: Tadé Makowski / Enfants dans un paysage / Paris / 6. [w prostokącie];
- nalepka z informacjami o obrazie: 652151 / 7/16 GALV [na oddzielnej kartce] / T. MAKOWSKI / Enfants dans un paysage / signé „Tadé Makowski” (en bas à droite) / huile sur toile / 26,7 x 30,1 cm. / Exécuté vers 1917/18 395 [na oddzielnej kartce] / Provenance: / Marcel Gromaire, Paris;
- nalepka z oznaczeniem: MAK. 6402;
- na ramie: 3.
Proweniencja:
- Marcel Gromaire, Paryż (bezpośredni dar od artysty)
- kolekcja prywatna, Kraków
Bibliografia:
- Jaworska W., Tadeusz Makowski. Życie i twórczość, Zakład Narodowy im. Ossolińskich, Wydawnictwo Polskiej Akademii Nauk, Wrocław-Warszawa-Kraków, 1964.
- Sztuki Piękne. Miesięcznik poświęcony architekturze, rzeźbie, malarstwu, grafice i zdobnictwu, r. 7, Wydawnictwo Polskiego Instytutu Sztuk Pięknych, nakład Drukarni Narodowej w Krakowie, Kraków-Warszawa 1931.
Olejna, sygnowana przez artystę kompozycja posiada znakomitą proweniencję. Należała do zbiorów przyjaciela Tadeusza Makowskiego - utalentowanego malarza i grafika Marcela Gromaire. Artyści poznali się w 1909 roku przy okazji spotkań w pracowni malarskiej francuskiego kubisty Henri Le Fauconniera. Co więcej, wspólnie wystawiali swoje prace w Galerii Berty Weill. Makowski wielokrotnie i niezwykle życzliwie wspominał Gromaira w swoim „Pamiętniku”. Znamienne, że obaj uwiecznili swoje podobizny. Zarówno portret Tadeusza Makowskiego, jak i podobizna Marcela Gromaire z rodziną, znajdują się w zbiorach Muzeum Narodowego w Warszawie.
Popularny motyw malarski, dzięki charakterystycznej stylistyce wykrystalizowanej w pełni w latach 20. XX wieku, przyniósł artyście dużą popularność. Makowski znany głównie z przedstawiania postaci dziecięcych, posiadał wyjątkową wrażliwość na ich piękno. Tematem jego prac były często sceny maskaradowe, pełne fantastyki i żywej wyobraźni. Ta ich fantastyczność, jak twierdził Makowski, usprawiedliwia odchylenia od rzeczywistości i prawdy anatomicznej, które są naturalnym rezultatem architektonicznego syntetyzowania postaci ludzkich. Z. S. Klingsland w „Sztukach Pięknych” z czerwca 1931 roku pisał: „światłocieniowe walory koloru, przekształcając dwuwymiarową płaszczyznę obrazu na trójwymiarową bryłę przestrzenną, czynią życiowo prawdopodobnemi najbardziej nawet »zarchitektonizowane« postacie ludzkie i torują rzeczywistości Makowskiego drogę do pojętliwości wzrokowej widza”.
W oferowanej pracy namalowanej w 1917 lub 1918 roku postaci dziecięce ujęte w szerokim pejzażu zwracają uwagę poetyckością przedstawienia. Pozbawione indywidualnych rysów i dbałości o szczegóły, znakomicie komponują się z namalowanym szerokimi pociągnięciami pędzla krajobrazem. Za wcześnie, by w postaciach dziecięcych uwidoczniła się geometryczna kreska, tak rozpoznawalna w dalszym okresie jego twórczości. Choć dzieci obecne są na płótnach artysty od około 1918 roku, to dopiero dziesięć lat później w pełni ugruntowuje się jego charakterystyczny styl malarski. Władysława Jaworska charakteryzuje: „jeśli chodzi o sam pejzaż, Makowski z latami znacznie go uprości; ok. 1926-1927 zajmie się krajobrazem dużo skromniejszym, mniej efektownym, ale już tu, w studiach bretońskich z 1917 r., stworzył pewien właściwy sobie typ pejzażu, który określi się w trzech charakterystycznych cechach: prostota, wdzięk, liryzm”. Te trzy słowa trafnie oddają nastrój omawianego obrazu. Uproszczona, nieco naiwna stylistyka ma w sobie dużo uroku. Artysta dzięki zastosowanej stonowanej palecie kolorystycznej, nadał kompozycji lekkości.
W okresie bretońskim, a więc w latach 1914-1917, na początku lat 20. (nawet do 1924 roku), widać u Makowskiego zainteresowanie pejzażem przestrzennym ze scenami rodzajowymi i anegdotycznymi. Później natomiast zwraca jego uwagę przestrzeń mała i skromny motyw (pochyłe przydrożne drzewa, wiejski kościółek, zakręt drogi). I te pejzaże określić można jako realistyczne, nie pozbawione jednak charakterystycznego dla artysty nastroju liryzmu, melancholii, a nawet pewnej naiwności. W biografii artysty lato 1917 roku zapisało się jako czas intensywnej malarskiej pracy. Makowski przebywał w Le Pouldu, u rodziny Kerhuel. Bretania miała być inspiracją do studiów pejzażowych i motywów z życia wiejskiego, i tak w istocie się stało. Ważne w tym okresie były odwołania do malarstwa Bruegla. Podczas miesięcy letnich w latach 1918-1922 malarz wyjeżdżał do Espaly (niedaleko Le Puy). Górzysta sceneria Owernii stała się kolejnym motywem jego obrazów.
Opis obiektu
Podobne w tej kategorii
Wymiar
26,5 x 30 cm
Technika
olej/płótno
Sygnatura
sygn. p. d.: "Tadé Makowski"
Datowanie
ok. 1917-1918
na odwrocie:
- opisany: Tadé Makowski / Enfants dans un paysage / Paris / 6. [w prostokącie];
- nalepka z informacjami o obrazie: 652151 / 7/16 GALV [na oddzielnej kartce] / T. MAKOWSKI / Enfants dans un paysage / signé „Tadé Makowski” (en bas à droite) / huile sur toile / 26,7 x 30,1 cm. / Exécuté vers 1917/18 395 [na oddzielnej kartce] / Provenance: / Marcel Gromaire, Paris;
- nalepka z oznaczeniem: MAK. 6402;
- na ramie: 3.
Proweniencja:
- Marcel Gromaire, Paryż (bezpośredni dar od artysty)
- kolekcja prywatna, Kraków
Bibliografia:
- Jaworska W., Tadeusz Makowski. Życie i twórczość, Zakład Narodowy im. Ossolińskich, Wydawnictwo Polskiej Akademii Nauk, Wrocław-Warszawa-Kraków, 1964.
- Sztuki Piękne. Miesięcznik poświęcony architekturze, rzeźbie, malarstwu, grafice i zdobnictwu, r. 7, Wydawnictwo Polskiego Instytutu Sztuk Pięknych, nakład Drukarni Narodowej w Krakowie, Kraków-Warszawa 1931.
Olejna, sygnowana przez artystę kompozycja posiada znakomitą proweniencję. Należała do zbiorów przyjaciela Tadeusza Makowskiego - utalentowanego malarza i grafika Marcela Gromaire. Artyści poznali się w 1909 roku przy okazji spotkań w pracowni malarskiej francuskiego kubisty Henri Le Fauconniera. Co więcej, wspólnie wystawiali swoje prace w Galerii Berty Weill. Makowski wielokrotnie i niezwykle życzliwie wspominał Gromaira w swoim „Pamiętniku”. Znamienne, że obaj uwiecznili swoje podobizny. Zarówno portret Tadeusza Makowskiego, jak i podobizna Marcela Gromaire z rodziną, znajdują się w zbiorach Muzeum Narodowego w Warszawie.
Popularny motyw malarski, dzięki charakterystycznej stylistyce wykrystalizowanej w pełni w latach 20. XX wieku, przyniósł artyście dużą popularność. Makowski znany głównie z przedstawiania postaci dziecięcych, posiadał wyjątkową wrażliwość na ich piękno. Tematem jego prac były często sceny maskaradowe, pełne fantastyki i żywej wyobraźni. Ta ich fantastyczność, jak twierdził Makowski, usprawiedliwia odchylenia od rzeczywistości i prawdy anatomicznej, które są naturalnym rezultatem architektonicznego syntetyzowania postaci ludzkich. Z. S. Klingsland w „Sztukach Pięknych” z czerwca 1931 roku pisał: „światłocieniowe walory koloru, przekształcając dwuwymiarową płaszczyznę obrazu na trójwymiarową bryłę przestrzenną, czynią życiowo prawdopodobnemi najbardziej nawet »zarchitektonizowane« postacie ludzkie i torują rzeczywistości Makowskiego drogę do pojętliwości wzrokowej widza”.
W oferowanej pracy namalowanej w 1917 lub 1918 roku postaci dziecięce ujęte w szerokim pejzażu zwracają uwagę poetyckością przedstawienia. Pozbawione indywidualnych rysów i dbałości o szczegóły, znakomicie komponują się z namalowanym szerokimi pociągnięciami pędzla krajobrazem. Za wcześnie, by w postaciach dziecięcych uwidoczniła się geometryczna kreska, tak rozpoznawalna w dalszym okresie jego twórczości. Choć dzieci obecne są na płótnach artysty od około 1918 roku, to dopiero dziesięć lat później w pełni ugruntowuje się jego charakterystyczny styl malarski. Władysława Jaworska charakteryzuje: „jeśli chodzi o sam pejzaż, Makowski z latami znacznie go uprości; ok. 1926-1927 zajmie się krajobrazem dużo skromniejszym, mniej efektownym, ale już tu, w studiach bretońskich z 1917 r., stworzył pewien właściwy sobie typ pejzażu, który określi się w trzech charakterystycznych cechach: prostota, wdzięk, liryzm”. Te trzy słowa trafnie oddają nastrój omawianego obrazu. Uproszczona, nieco naiwna stylistyka ma w sobie dużo uroku. Artysta dzięki zastosowanej stonowanej palecie kolorystycznej, nadał kompozycji lekkości.
W okresie bretońskim, a więc w latach 1914-1917, na początku lat 20. (nawet do 1924 roku), widać u Makowskiego zainteresowanie pejzażem przestrzennym ze scenami rodzajowymi i anegdotycznymi. Później natomiast zwraca jego uwagę przestrzeń mała i skromny motyw (pochyłe przydrożne drzewa, wiejski kościółek, zakręt drogi). I te pejzaże określić można jako realistyczne, nie pozbawione jednak charakterystycznego dla artysty nastroju liryzmu, melancholii, a nawet pewnej naiwności. W biografii artysty lato 1917 roku zapisało się jako czas intensywnej malarskiej pracy. Makowski przebywał w Le Pouldu, u rodziny Kerhuel. Bretania miała być inspiracją do studiów pejzażowych i motywów z życia wiejskiego, i tak w istocie się stało. Ważne w tym okresie były odwołania do malarstwa Bruegla. Podczas miesięcy letnich w latach 1918-1922 malarz wyjeżdżał do Espaly (niedaleko Le Puy). Górzysta sceneria Owernii stała się kolejnym motywem jego obrazów.