Tadeusz Makowski

Studiował filologię na UJ oraz na ASP w Krakowie (m. in. u Jana Stanisławskiego i Józefa Mehoffera). Podróżował do Włoch, Kijowa, Belgii, Holandii, na stałe osiadł w Paryżu. Tam poznał m. in.  Alberta Gleizesa, Jeana Metzingera, Fernanda Légera, Aleksandra Archipenkę, Pieta Mondriana i Guillaume'a. Apollinaire'a.

Początkowo inspirował się symbolistycznym malarstwem pejzażowym Stanisławskiego. Dzięki Mehofferowi dostrzegł w rysunku środek ekspresji i zamiłowanie do secesyjnej stylistyki. Makowski interesował się także scenografią teatralną i wykonywał kukiełki dla krakowskiego kabaretu „Zielony balonik”. Artysta fascynował się sztuką Puvis de Chavannes'a. W roku 1911 przejął od kubistów sposób konstrukcji obrazu i geometryzujące traktowanie form. Charakterystyczny dla niego był jednak światłocieniowy modelunek i obrysowywanie wyrazistym modelunkiem (tworzył martwe natury o ciemnej gamie barw). Następnie zwrócił uwagę na francuskich realistów: Camille'a Corota i Gustave'a Courbeta. W 1915 roku zrezygnował z kubizmu na rzecz rozjaśnionego pejzażu (np. powstały pejzaże i sceny z życia ludności wiejskiej podczas pobytu artysty w Bretanii).

Kluczowy dla twórczości Makowskiego motyw dziecka ujawnił się w 1918 roku (miał on charakter naiwnych w wymowie i pastelowych w tonacjach portretów dziecięcych). Nawiązywał także do Pietera Bruegla St. Tworzone pejzaże ożywiał sztafażem i utrzymywał w kolorystyce z przewagą brązów i zieleni. W jego pracach widać także nawiązanie do naiwnej sztuki Henri Rousseau.

W latach 20. artysta związany był wspólnymi wystawami z malarzami o ekspresjonistycznej orientacji, np. Marcelem Gromairem, Edouardem Georgem, Pierrem Dubreuilem.

Rok 1928 jest przełomowym w działalności artystycznej Makowskiego. Wówczas krystalizuje się niepowtarzalny styl artysty (syntetyczne formy ujęte w geometrycznym zarysie, obwodzone konturem). Od roku 1930 dostrzec można ekspresjonistyczną tendencję Makowskiego (upraszczanie kształtów, linie pełne mocy i wyrazistości). Artysta wprowadził efekty luministyczne. Pojawił się także motyw postaci-kukły. Stworzył także groteskowy wymiar ludzkiej egzystencji, świat, w którym dominują maski, rzeczywistość maskarady z postaciami dzieci-pierrotów. Często pojawiają się wówczas sceny karnawałowe i zapustne.

Makowski zajmował się również drzeworytem, akwafortą i litografią. Tworzył ilustracje do książek, projektował okładki, pisał wiersze i teksty z zakresu teorii sztuki.

Makowski brał udział w Salonach paryskich: Niezależnych (1912-14, 1921-1923, 1925-26, 1930), Tuileries (1926-29), Jesiennym (1924) i De L'Oeuvre Unique (1932). Dzieła sztuki prezentował w Stedelijk Museum w Amsterdamie (1914) i w Polskim Klubie Artystycznym w Warszawie (1924). Uczestniczył w ekspozycjach polskiej sztuki w Barcelonie (1912) i Paryżu (1914, 1927, 1929, 1930) oraz w wystawie zorganizowanej przez Towarzystwo Szerzenia Sztuki Polskiej wśród Obcych w Wiedniu i Budapeszcie (1928). W roku 1936 miała miejsce wystawa Makowskiego w warszawskim Instytucie Propagandy Sztuki. Indywidualne wystawy artysty odbyły się w paryskich galeriach: Chéron (1921) i Berthe Weill (1927, 1928). Wystawa monograficzna malarza odbyła się w 1960 roku w Muzeum Narodowym w Warszawie. Jego prace prezentowane były także  w 1990/1991 roku w Bochum, Muzeum Narodowym w Warszawie, Muzeum Śląskim w Katowicach i ponownie w Muzeum w Warszawie.