Portret Józefa Kozdronia z Kazimierza
Wymiar
38 x 26,5 cm
Technika
olej/deska
Sygnatura
sygn. i dat. p. d.: "Jan Zamoyski / 1927"
Datowanie
1927
„Przy pomocy silnego światłocienia uwydatniał wszystkie szczegóły przedmiotu, odtwarzał ludzi z cierpliwą pilnością, nie rezygnując z żadnej zmarszczki, z żadnego zgrubienia ich skóry. Posiadał jednak pewne poczucie koloru i nie unikał barw żywszych, zmierzających do osiągniecia bogatszej powierzchni barwnej”. Tadeusz Dobrowolski przedstawiając cechy malarstwa Jana Zamoyskiego podkreślił realizm obecny szczególnie w tematyce portretowej. Doskonale zaakcentowane rysy mężczyzny oraz kontrast kolorystyczny między twarzą a tłem, pogłębiają siłę wyrazu opisywanego portretu. Starość, tak sugestywnie ukazana przez artystę, była istotnym tematem malarskim dla Bractwa Św. Łukasza, którego Zamoyski był członkiem.
Bractwo powstało z inicjatywy jego profesora - Tadeusza Pruszkowskiego. Do stowarzyszenia należeli m. in.: Bolesław Cybis, Jan Gotard, Aleksander Jędrzejewski, Eliasz Kanarek, Antoni Michalak. Tadeusz Dobrowolski charakteryzując grupę podkreślał ważny dla niej „kult rzemiosła, starannej, opartej na tradycji technice malarskiej oraz solidny rysunek, zmierzający do artystycznej afirmacji świata i ścisłego odtwarzania wszystkich szczegółów przedmiotu”. Założenia grupy wpisywały się w ówczesne tendencje europejskie, które odwoływały się przykładowo do wczesnego renesansu (Włochy) czy romantyzmu (Niemcy). W kompozycjach artystów widoczna była tematyka religijna, historyczna czy wielopostaciowe sceny rodzajowe.
Na I Wystawie Bractwa Św. Łukasza w Zachęcie w 1928 roku (rok po namalowaniu „Portretu Józefa Kozdronia z Kazimierza”), Siedlecki recenzował: „są to młodzi malarze, co niedawno wyszli ze szkoły malarskiej prof. Pruszkowskiego. Nie patrzą oni na naturę przez swoje pierwsze wrażenie, lecz doszukują się, wzorem mistrzów dawniejszych, typowych cech przedmiotu przez nich malowanego”. Cztery lata później, na III wystawie zbiorowej, Husarski o twórczości grupy dodawał, że „[…] jest skłonna do archaizmu, jest w założeniu akademicka, akademizm to jednak wysokiej próby o dużych ambicjach, inteligentny, bardzo postępowy, nie gardzący najnowszymi nawet zdobyczami”. W 1934 roku z połączenia stowarzyszeń: Bractwo Św. Łukasza, Ryt, Ład, Szkoła Warszawska, Loża Wolnomalarska i artystów niezrzeszonych, powstał Blok Zawodowych Artystów Plastyków (Jan Zamoyski był jednym z członków rady).
Opis obiektu
Dodatkowy opis
Podobne w tej kategorii
Wymiar
38 x 26,5 cm
Technika
olej/deska
Sygnatura
sygn. i dat. p. d.: "Jan Zamoyski / 1927"
Datowanie
1927
Dodatkowe informacje
na odwrocie napis: "Wł p. Dr N Beer"
„Przy pomocy silnego światłocienia uwydatniał wszystkie szczegóły przedmiotu, odtwarzał ludzi z cierpliwą pilnością, nie rezygnując z żadnej zmarszczki, z żadnego zgrubienia ich skóry. Posiadał jednak pewne poczucie koloru i nie unikał barw żywszych, zmierzających do osiągniecia bogatszej powierzchni barwnej”. Tadeusz Dobrowolski przedstawiając cechy malarstwa Jana Zamoyskiego podkreślił realizm obecny szczególnie w tematyce portretowej. Doskonale zaakcentowane rysy mężczyzny oraz kontrast kolorystyczny między twarzą a tłem, pogłębiają siłę wyrazu opisywanego portretu. Starość, tak sugestywnie ukazana przez artystę, była istotnym tematem malarskim dla Bractwa Św. Łukasza, którego Zamoyski był członkiem.
Bractwo powstało z inicjatywy jego profesora - Tadeusza Pruszkowskiego. Do stowarzyszenia należeli m. in.: Bolesław Cybis, Jan Gotard, Aleksander Jędrzejewski, Eliasz Kanarek, Antoni Michalak. Tadeusz Dobrowolski charakteryzując grupę podkreślał ważny dla niej „kult rzemiosła, starannej, opartej na tradycji technice malarskiej oraz solidny rysunek, zmierzający do artystycznej afirmacji świata i ścisłego odtwarzania wszystkich szczegółów przedmiotu”. Założenia grupy wpisywały się w ówczesne tendencje europejskie, które odwoływały się przykładowo do wczesnego renesansu (Włochy) czy romantyzmu (Niemcy). W kompozycjach artystów widoczna była tematyka religijna, historyczna czy wielopostaciowe sceny rodzajowe.
Na I Wystawie Bractwa Św. Łukasza w Zachęcie w 1928 roku (rok po namalowaniu „Portretu Józefa Kozdronia z Kazimierza”), Siedlecki recenzował: „są to młodzi malarze, co niedawno wyszli ze szkoły malarskiej prof. Pruszkowskiego. Nie patrzą oni na naturę przez swoje pierwsze wrażenie, lecz doszukują się, wzorem mistrzów dawniejszych, typowych cech przedmiotu przez nich malowanego”. Cztery lata później, na III wystawie zbiorowej, Husarski o twórczości grupy dodawał, że „[…] jest skłonna do archaizmu, jest w założeniu akademicka, akademizm to jednak wysokiej próby o dużych ambicjach, inteligentny, bardzo postępowy, nie gardzący najnowszymi nawet zdobyczami”. W 1934 roku z połączenia stowarzyszeń: Bractwo Św. Łukasza, Ryt, Ład, Szkoła Warszawska, Loża Wolnomalarska i artystów niezrzeszonych, powstał Blok Zawodowych Artystów Plastyków (Jan Zamoyski był jednym z członków rady).