Martwa natura z langustą
Wymiar
75 x 85 cm
Technika
olej/płótno
Sygnatura
sygn. l. d.: "xancenbach"
Literatura
1997
na odwrocie napis: "Jan Szancenbach / Martwa natura z langustą / 1997
Martwe natury to jedne z najpopularniejszych motywów w twórczości Jana Szancenbacha. Sam artysta przyznawał, że jego tematy malarskie są „zwyczajne”, wyjaśniając jednocześnie, iż „nie odczuwa wewnętrznej potrzeby kontaktu z tematami dziwnym”. Mówił dalej: „może jest to pewnego rodzaju samoobrona, że maluję pejzaże, martwe natury czy kwiaty. W tym niepięknym świecie ukazywać rzeczy piękne, których przecież tak niewiele zostało – to moja wola, moja przyjemność, mój sposób na życie”.
Artysta ogromną wagę przywiązywał do koloru, a nawet jak podaje Słownik Malarzy Polskich, szczególnie w późniejszym okresie swojej twórczości „dążył do autonomizacji barwnej plamy, do nadania jej szczególnej intensywności”. Zamiłowanie artysty do barwy było konsekwencją studiów w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych, w tym u wybitnego kolorysty Eugeniusza Eibischa. Szancenbach był także twórcą, który czerpał inspiracje z natury i w swoich obrazach ukazywał zachwyt nad nią („pragnę przekazać moje zdumienie wobec wyglądu i urody świata, wobec niepostrzeganych powszechnie tajemnic w przyrodzie”).
Jerzy Skobot trafnie wymienił kolejne istotne cechy twórczości Szancenbacha: „kolor, światło i nastrój uczynił filarami swego malarstwa. Był mistrzem harmonii. Jego martwe natury, pejzaże i kwiaty emanują kolorem ostrym, ale czystym, wysmakowaną kompozycją, ciepłym światłem. Jest w nich jakaś niedefiniowalna, irracjonalna radość. I spokój”. Prezentowana „Martwa natura z langustą” potwierdza te cechy malarstwa Szancenbacha. Charakteryzuje się niezwykle mocnym nasyceniem koloru. Obrazy Szancenbacha, w tym opisywany, dzięki zastosowaniu intensywnych barw, emanują pogodnym nastrojem.
„Martwa natura z langustą” powstała rok przed śmiercią artysty. Szancenbach był znakomitym, oddanym pedagogiem. U schyłku swego życia, w latach 1997 i 1998 ufundował młodym malarzom kolorystom prywatne stypendia w Paryżu.
Opis obiektu
Podobne w tej kategorii
Wymiar
75 x 85 cm
Technika
olej/płótno
Sygnatura
sygn. l. d.: "xancenbach"
Literatura
1997
na odwrocie napis: "Jan Szancenbach / Martwa natura z langustą / 1997
Martwe natury to jedne z najpopularniejszych motywów w twórczości Jana Szancenbacha. Sam artysta przyznawał, że jego tematy malarskie są „zwyczajne”, wyjaśniając jednocześnie, iż „nie odczuwa wewnętrznej potrzeby kontaktu z tematami dziwnym”. Mówił dalej: „może jest to pewnego rodzaju samoobrona, że maluję pejzaże, martwe natury czy kwiaty. W tym niepięknym świecie ukazywać rzeczy piękne, których przecież tak niewiele zostało – to moja wola, moja przyjemność, mój sposób na życie”.
Artysta ogromną wagę przywiązywał do koloru, a nawet jak podaje Słownik Malarzy Polskich, szczególnie w późniejszym okresie swojej twórczości „dążył do autonomizacji barwnej plamy, do nadania jej szczególnej intensywności”. Zamiłowanie artysty do barwy było konsekwencją studiów w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych, w tym u wybitnego kolorysty Eugeniusza Eibischa. Szancenbach był także twórcą, który czerpał inspiracje z natury i w swoich obrazach ukazywał zachwyt nad nią („pragnę przekazać moje zdumienie wobec wyglądu i urody świata, wobec niepostrzeganych powszechnie tajemnic w przyrodzie”).
Jerzy Skobot trafnie wymienił kolejne istotne cechy twórczości Szancenbacha: „kolor, światło i nastrój uczynił filarami swego malarstwa. Był mistrzem harmonii. Jego martwe natury, pejzaże i kwiaty emanują kolorem ostrym, ale czystym, wysmakowaną kompozycją, ciepłym światłem. Jest w nich jakaś niedefiniowalna, irracjonalna radość. I spokój”. Prezentowana „Martwa natura z langustą” potwierdza te cechy malarstwa Szancenbacha. Charakteryzuje się niezwykle mocnym nasyceniem koloru. Obrazy Szancenbacha, w tym opisywany, dzięki zastosowaniu intensywnych barw, emanują pogodnym nastrojem.
„Martwa natura z langustą” powstała rok przed śmiercią artysty. Szancenbach był znakomitym, oddanym pedagogiem. U schyłku swego życia, w latach 1997 i 1998 ufundował młodym malarzom kolorystom prywatne stypendia w Paryżu.