Suzanne
Wymiar
68,5 x 47 cm w św. p-p
Technika
litografia barwna/papier
Sygnatura
sygn., dat. i opisany l. g.: Lebenstein 73 12/100 / "Suzanne" (ołówkiem)
Datowanie
1973
Twórczość Jana Lebensteina – artysty nieugiętego wobec artystycznych mód czy koniunkturalnych oczekiwań, dotykała ciemnej, pierwotnej strony człowieka. O powszechnym zezwierzęceniu, brutalności opowiadał za pomocą archetypów, odwołań do wybitnych dzieł literackich, mitologii czy kultury starożytnych cywilizacji. Lebenstein szczególne miejsce w swojej twórczości przyznawał kobiecie (była czołową postacią „Karnetu intymnego”). Piękno kobiecego ciała naznaczone zostaje jednak przemijalnością i rozpadem, piętnem gnicia i zepsucia. Ważnym motywem było przeplatanie się motywu śmierci, a także cielesności (bądź łączenie tych elementów, np. poprzez wizerunek wyuzdanej kobiecości ze szkieletem).
Lata 70. i 80. zaznaczyły się zmianami w technice malarskiej. Artysta posługiwał się głównie gwaszem i temperą, rezygnując na trzynaście lat z techniki olejnej. W 1976 roku malarz został uhonorowany nagrodą nowojorskiej Fundacji Alfreda Jurzykowskiego. W roku powstania omawianej grafiki odbyły się dwie wystawy indywidualne: w Muzeum Narodowym we Wrocławiu i Wymann Gallery w Chicago.
Opis obiektu
Dodatkowy opis
Podobne w tej kategorii
Wymiar
68,5 x 47 cm w św. p-p
Technika
litografia barwna/papier
Sygnatura
sygn., dat. i opisany l. g.: Lebenstein 73 12/100 / "Suzanne" (ołówkiem)
Datowanie
1973
Dodatkowe informacje
na odwrocie: nalepka galeryjna; napis: M. POTOCKI (ołówkiem); pieczęć: 2 ANNEAUX / 2 CROCHETS
Twórczość Jana Lebensteina – artysty nieugiętego wobec artystycznych mód czy koniunkturalnych oczekiwań, dotykała ciemnej, pierwotnej strony człowieka. O powszechnym zezwierzęceniu, brutalności opowiadał za pomocą archetypów, odwołań do wybitnych dzieł literackich, mitologii czy kultury starożytnych cywilizacji. Lebenstein szczególne miejsce w swojej twórczości przyznawał kobiecie (była czołową postacią „Karnetu intymnego”). Piękno kobiecego ciała naznaczone zostaje jednak przemijalnością i rozpadem, piętnem gnicia i zepsucia. Ważnym motywem było przeplatanie się motywu śmierci, a także cielesności (bądź łączenie tych elementów, np. poprzez wizerunek wyuzdanej kobiecości ze szkieletem).
Lata 70. i 80. zaznaczyły się zmianami w technice malarskiej. Artysta posługiwał się głównie gwaszem i temperą, rezygnując na trzynaście lat z techniki olejnej. W 1976 roku malarz został uhonorowany nagrodą nowojorskiej Fundacji Alfreda Jurzykowskiego. W roku powstania omawianej grafiki odbyły się dwie wystawy indywidualne: w Muzeum Narodowym we Wrocławiu i Wymann Gallery w Chicago.