Pablo Picasso

Pierwsze lekcje rysunku Picasso pobierał u swojego ojca w Escuela de Bellas Artes w La Coruña. W roku 1895 przyjęty został do Escuela de Bellas Artes w Barcelonie, a w kolejnych latach kształcił się w madryckiej Academia Real de San Fernando. Choć związał się z awangardą artystyczną Barcelony, w 1904 roku ostatecznie osiedlił się w Paryżu.

Pablo Picasso uprawiał nie tylko malarstwo, ale i rysunek, grafikę, a także rzeźbę. Jego twórczość zwykło się dzielić na umownie wyznaczane okresy, nazywane od aktualnie dominującej w jego pracach kolorystyki, tematyki, typu deformacji czy imienia obecnej akurat w jego życiu kobiety. W swoich dziełach odwoływał się do m.in. Henriego de Toulouse-Lautreca, Paula Cézanne'a i sztuki afrykańskiej. W początkach swojej twórczości również do symbolizmu i neoimpresjonizmu. Tematem obrazów, w zależności od okresu twórczego, czynił ludzi ubogich, postaci cyrkowe, stosował charakterystyczną dla kubizmu geometryzację i uproszczenie form. Artysta nie stronił także od tematów politycznych.

W pierwszej fazie twórczości Picasso stosował ograniczoną paletę barw i wydłużone proporcje postaci. Kolorem dominującym stał się błękit, nadający dziełom uczucie smutku i wzruszenia. Powstawały wówczas kompozycje figuralne ukazujące rozpaczliwy wymiar ludzkiej egzystencji. Stopniowo dzieła zyskiwały pogodniejszą kolorystykę, ukazując sceny z życia aktorów i cyrkowców. Około roku 1906 artysta rozpoczął eksperymentowanie z rozbijaniem i zaburzaniem proporcji brył, wprowadził ostro przełamujące się krawędzie. Efektem tych poszukiwań, a także bliskiej współpracy z Georgesem Braque'em były narodziny kubizmu. Tworząc w duchu tego nurtu Picasso stopniowo przywiązywał coraz większą uwagę do koloru. Posługiwał się dekoracyjną, płaską plamą barwna. Na początku lat dwudziestych nastąpił zwrot ku klasycyzmowi, a następnie głęboka inspiracja surrealizmem. W obrazach pojawił się dynamiczny, wyraźnie akcentowany kontur. Powojenna twórczość artysty była niezwykle bogata i różnorodna, trudna do klasyfikacji. Brak jej natomiast wcześniejszej oryginalności. Powstają wówczas m.in. nacechowane erotyzmem reinterpretacje słynnych dzieł malarstwa europejskiego.