Zapis identyfikujący
Wymiar
48,5 x 60,8 cm w świetle ramy
Technika
fotografia czarno-biała, brom
Sygnatura
sygn. p. d. poniżej fotogramu: A Mikołajczyk (tuszem)
Prace Antoniego Mikołajczyka to wynik eksperymentów w obrębie sztuki wizualnej, szczególnie koncentrujących się na funkcji światła, przestrzeni i czasu. Niepowtarzalne fotografie stanowią zapis światła uchwyconego w ruchu, tworzącego struktury linii i punktów niedostrzegalnych na co dzień przez odbiorcę. Lech Lechowicz te procesy opisuje następująco: „polegają one na rejestrowaniu śladu emitowanego przez źródło światła będącego w ruchu.
Aparat nastawiony jest na czas B. Otwarcie migawki trwa długo, kilkadziesiąt minut, w trakcie których kamera wraz z autorem przemieszcza się zarówno w przestrzeni, jak i w czasie […]. Na materiale fotograficznym zapisany jest głównie obraz śladu jasno świecących w nocy punktów - latarń, świateł samochodów - w postaci skomplikowanej siatki nakładających się na siebie, ciągłych linii”. W tym przypadku zdjęcie nie odwzorowuje rzeczywistości rozumianej jako realnego świata przedmiotów tu i teraz. Główną rolę odgrywa światło i jego obraz w przestrzeni i czasie. Lechowicz zwraca uwagę na intrygującą funkcję światła – „materializowanie przestrzeni”. Prace Antoniego Mikołajczyka są tego ciekawym przykładem. Pokazują nową jakość przestrzeni, także pod względem wizualnym. Zostaje dostrzeżona jej inna struktura, odmienna od fizycznych, namacalnych form. W pracy twórczej Mikołajczyka dostrzega się nawiązania do sztuki László Moholy-Nagy'a.
Artysta w latach 60. i 70. był członkiem toruńskich grup: Zero-61, Krąg, Studenckiego Twórczego Klubu Filmowego Pętla, a następnie Warsztatu Formy Filmowej w Łodzi. Był także jednym z założycieli grupy fotograficznej Rytm. W tych latach powstają m. in. „Rejestracja totalna” czy „Zapisy”.
Opis obiektu
Dodatkowy opis
Podobne w tej kategorii
Wymiar
48,5 x 60,8 cm w świetle ramy
Technika
fotografia czarno-biała, brom
Sygnatura
sygn. p. d. poniżej fotogramu: A Mikołajczyk (tuszem)
Dodatkowe informacje
napis p. d.: ZAPIS IDENTYFIKUJĄCY – 1973 / IDENTIFICATIVE RECORDING
Prace Antoniego Mikołajczyka to wynik eksperymentów w obrębie sztuki wizualnej, szczególnie koncentrujących się na funkcji światła, przestrzeni i czasu. Niepowtarzalne fotografie stanowią zapis światła uchwyconego w ruchu, tworzącego struktury linii i punktów niedostrzegalnych na co dzień przez odbiorcę. Lech Lechowicz te procesy opisuje następująco: „polegają one na rejestrowaniu śladu emitowanego przez źródło światła będącego w ruchu.
Aparat nastawiony jest na czas B. Otwarcie migawki trwa długo, kilkadziesiąt minut, w trakcie których kamera wraz z autorem przemieszcza się zarówno w przestrzeni, jak i w czasie […]. Na materiale fotograficznym zapisany jest głównie obraz śladu jasno świecących w nocy punktów - latarń, świateł samochodów - w postaci skomplikowanej siatki nakładających się na siebie, ciągłych linii”. W tym przypadku zdjęcie nie odwzorowuje rzeczywistości rozumianej jako realnego świata przedmiotów tu i teraz. Główną rolę odgrywa światło i jego obraz w przestrzeni i czasie. Lechowicz zwraca uwagę na intrygującą funkcję światła – „materializowanie przestrzeni”. Prace Antoniego Mikołajczyka są tego ciekawym przykładem. Pokazują nową jakość przestrzeni, także pod względem wizualnym. Zostaje dostrzeżona jej inna struktura, odmienna od fizycznych, namacalnych form. W pracy twórczej Mikołajczyka dostrzega się nawiązania do sztuki László Moholy-Nagy'a.
Artysta w latach 60. i 70. był członkiem toruńskich grup: Zero-61, Krąg, Studenckiego Twórczego Klubu Filmowego Pętla, a następnie Warsztatu Formy Filmowej w Łodzi. Był także jednym z założycieli grupy fotograficznej Rytm. W tych latach powstają m. in. „Rejestracja totalna” czy „Zapisy”.