Bez tytułu
Proweniencja
- zakup - Galeria Muzalewska - kolekcja prywatna, Kraków
Wymiar
45 x 45 cm
Technika
fotografia czarno-biała, długopis
Sygnatura
sygn. i dat. na odwrocie: "S. Dróżdż / "BEZ TYTUŁU", 1979"
Datowanie
1979
W Galerii Muzalewska w Poznaniu odbyły się indywidualne wystawy artysty w latach 2007 („Język to gra”) i 2012 („Czas / Miedzy”). W roku powstania oferowanej pracy miała miejsce indywidualna ekspozycja „Stanisław Dróżdż. Pojęciokształty, poezja konkretna” w Galerii Foksal w Warszawie.
Kompozycje „pisane” przez artystę należą do klasycznych przykładów polskiej poezji konkretnej. Ten kierunek artystyczny rozwijał się szczególnie w latach 50. i 60. w Europie Zachodniej, a jego cechą charakterystyczną jest połączenie sztuki i poezji, gdzie słowa, litery, liczby tworzą układy graficzne. Słowo, znak jest budulcem i istotą kompozycji. Rozkładane na czynniki pierwsze, zostaje jak tłumaczył artysta, wyizolowane z wszelkiego kontekstu. Tym samym forma wizualna „obrazu” kształtowana jest przez znak, który jest jego jedyną treścią. Stanisław Dróżdż definiował swoje prace jako „pojęciokształty”, co trafnie określa ich istotę. Słowa eksplorowane przez artystę przybierały bowiem różne formy, w zależności od zamysłu twórcy. Dokonania artysty zostały docenione przez instytucje muzealne i kolekcjonerów prywatnych. Dzieła artysty można znaleźć m. in. w Muzeum Sztuki w Łodzi, Muzeum Narodowym we Wrocławiu, Museum of Contemporary Art w Los Angeles czy Schwarz Galeria d'Arte w Mediolanie.
Opis obiektu
Podobne w tej kategorii
Wymiar
45 x 45 cm
Technika
fotografia czarno-biała, długopis
Sygnatura
sygn. i dat. na odwrocie: "S. Dróżdż / "BEZ TYTUŁU", 1979"
Datowanie
1979
Proweniencja
- zakup - Galeria Muzalewska - kolekcja prywatna, Kraków
W Galerii Muzalewska w Poznaniu odbyły się indywidualne wystawy artysty w latach 2007 („Język to gra”) i 2012 („Czas / Miedzy”). W roku powstania oferowanej pracy miała miejsce indywidualna ekspozycja „Stanisław Dróżdż. Pojęciokształty, poezja konkretna” w Galerii Foksal w Warszawie.
Kompozycje „pisane” przez artystę należą do klasycznych przykładów polskiej poezji konkretnej. Ten kierunek artystyczny rozwijał się szczególnie w latach 50. i 60. w Europie Zachodniej, a jego cechą charakterystyczną jest połączenie sztuki i poezji, gdzie słowa, litery, liczby tworzą układy graficzne. Słowo, znak jest budulcem i istotą kompozycji. Rozkładane na czynniki pierwsze, zostaje jak tłumaczył artysta, wyizolowane z wszelkiego kontekstu. Tym samym forma wizualna „obrazu” kształtowana jest przez znak, który jest jego jedyną treścią. Stanisław Dróżdż definiował swoje prace jako „pojęciokształty”, co trafnie określa ich istotę. Słowa eksplorowane przez artystę przybierały bowiem różne formy, w zależności od zamysłu twórcy. Dokonania artysty zostały docenione przez instytucje muzealne i kolekcjonerów prywatnych. Dzieła artysty można znaleźć m. in. w Muzeum Sztuki w Łodzi, Muzeum Narodowym we Wrocławiu, Museum of Contemporary Art w Los Angeles czy Schwarz Galeria d'Arte w Mediolanie.