Wnętrze pracowni
Wymiar
81,5 x 65 cm
Technika
olej/płótno
Datowanie
1969–1970
Widoki wnętrza pracowni zajmują istotne miejsce w dorobku Jacka Sienickiego. Każde dzieło stanowiło dla niego zapis subiektywnych emocji i przeżyć. Artysta mówił: „portretuję wnętrza pracowni i portretują siebie [...]. Nadaję piętno obrazowi, piętno wynikające ze mnie. Z całego mojego życiorysu, moich chorób, przeżyć, radości i smutków. To piętno istnieje w każdym obrazie”.
Artysta, który w swoich kompozycjach stosował zwykle kolorystykę „szarawą, często niemal monotonną”, jak opisuje Małgorzata Kitowska-Łysiak, w tej wczesnej pracy zachwyca żywymi, zróżnicowanymi barwami. Malarz, jako uczeń, a potem asystent Artura Nachta-Samborskiego, czerpał z osiągnięć koloryzmu, a także ekspresjonizmu. Cechą charakterystyczną malarstwa Sienickiego jest jak określiła Kitowska-Łysiak „wspaniałość materii obrazu, która była wynikiem wielu zmagań malarza w trakcie pracy nad płótnem”. „Wnętrze pracowni”, z elementami grubo nakładanej farby, potwierdza zainteresowania malarza fakturą dzieła sztuki. Pomimo zakorzenienia w tradycji polskiego koloryzmu, co widoczne jest również w omawianej pracy, kolor nie był podstawą jego twórczości. Jacek Sienicki podkreślał: „malarstwo to nie kolory - najładniejsze, najlepsze, to całe życie i jego tragizm, nędza, wielka samotność, trochę radości. Konieczność mówienia o tym wszystkim. Potrzeba znalezienia własnej konstrukcji dla myśli, uczucia.”.
Praca pochodzi z kolekcji rodziny artysty. Przedstawia pracownię malarza przy ul. Rycerskiej w Warszawie. W okresie jej powstania, w 1969 roku, Sienicki otrzymał nagrodę Galerii Arkady w Krakowie za najciekawszą wystawę roku.
Opis obiektu
Dodatkowy opis
Podobne w tej kategorii
Wymiar
81,5 x 65 cm
Technika
olej/płótno
Datowanie
1969–1970
Dodatkowe informacje
na odwrocie napis: "Sienicki Jacek / „Wnętrze / Pracowni”, / 1969-70" oraz napisy na blejtramie: "SIENICKI / JACEK / WNĘTRZE / PRACOWNI, SIENICKI JACEK"
Widoki wnętrza pracowni zajmują istotne miejsce w dorobku Jacka Sienickiego. Każde dzieło stanowiło dla niego zapis subiektywnych emocji i przeżyć. Artysta mówił: „portretuję wnętrza pracowni i portretują siebie [...]. Nadaję piętno obrazowi, piętno wynikające ze mnie. Z całego mojego życiorysu, moich chorób, przeżyć, radości i smutków. To piętno istnieje w każdym obrazie”.
Artysta, który w swoich kompozycjach stosował zwykle kolorystykę „szarawą, często niemal monotonną”, jak opisuje Małgorzata Kitowska-Łysiak, w tej wczesnej pracy zachwyca żywymi, zróżnicowanymi barwami. Malarz, jako uczeń, a potem asystent Artura Nachta-Samborskiego, czerpał z osiągnięć koloryzmu, a także ekspresjonizmu. Cechą charakterystyczną malarstwa Sienickiego jest jak określiła Kitowska-Łysiak „wspaniałość materii obrazu, która była wynikiem wielu zmagań malarza w trakcie pracy nad płótnem”. „Wnętrze pracowni”, z elementami grubo nakładanej farby, potwierdza zainteresowania malarza fakturą dzieła sztuki. Pomimo zakorzenienia w tradycji polskiego koloryzmu, co widoczne jest również w omawianej pracy, kolor nie był podstawą jego twórczości. Jacek Sienicki podkreślał: „malarstwo to nie kolory - najładniejsze, najlepsze, to całe życie i jego tragizm, nędza, wielka samotność, trochę radości. Konieczność mówienia o tym wszystkim. Potrzeba znalezienia własnej konstrukcji dla myśli, uczucia.”.
Praca pochodzi z kolekcji rodziny artysty. Przedstawia pracownię malarza przy ul. Rycerskiej w Warszawie. W okresie jej powstania, w 1969 roku, Sienicki otrzymał nagrodę Galerii Arkady w Krakowie za najciekawszą wystawę roku.