Andrzej Dłużniewski

Dłużniewski uprawiał malarstwo, rysunek, plakat, fotografię, kolaż, tworzył przestrzenne instalacje, performance a także formy literackie. Od początku swej twórczości artysta dopatruje się związków między sztuką wizualną, poezją i refleksją nad ważnymi pojęciami. Za jej pomocą przedstawia nurtujące go pytania i problemy. Jego twórczość jest niekonwencjonalna i niełatwo poddaje się analizie. Najważniejszą wartością sztuki miała być jej użyteczność, czyli zdolność do prowokacji intelektualnej. Posługuje się nie tylko obrazem, ale i słowem, wprowadza ironię i paradoksy, wykorzystuje nietradycyjne media. W ten sposób powstają dzieła z pogranicza abstrakcji i konceptualizmu. 

Artysta w roku 1997 ulega wypadkowi i traci wzrok. Nie przestaje jednak tworzyć. Uważał, że dzięki temu zaczął ''widzieć do środka'', opierać się na własnych wizjach a nie realiach. Idea zawsze miała dla niego wartość nadrzędną, opracowuje więc koncepcje i ich stronę formalną, a wykonanie powierza żonie Emilii, synowi Kajetanowi oraz studentowi i bliskiemu przyjacielowi Maciejowi Sawickiemu. Nie porzuca także pracy pedagogicznej, w której pomaga mu asystentka.