Samotność
Wymiar
38,3 x 26,7 cm w św. p-p.
Technika
technika graficzna/papier
Sygnatura
sygn., dat. i opisany na odwrocie: "STANISŁAW DRÓŻDŻ / „SAMOTNOŚĆ” / 1967" (ołówkiem)
Datowanie
1967
„...poezja konkretna polega na wyizolowaniu, zautonomizowaniu słowa. Wyizolowaniu go z kontekstu językowego, wyizolowaniu go także z kontekstu rzeczywistości pozajęzykowej, żeby słowo jak gdyby samo w sobie i dla siebie znaczyło. W poezji konkretnej forma jest zdeterminowana treścią, a treść formą. Poezja tradycyjna opisuje obraz. Poezja konkretna pisze obrazem”
Stanisław Dróżdż
Kompozycje „pisane” przez artystę należą do klasycznych przykładów polskiej poezji konkretnej. Ten kierunek artystyczny rozwijał się szczególnie w latach 50. i 60. w Europie Zachodniej, a jego cechą charakterystyczną jest połączenie sztuki i poezji, gdzie słowa, litery, liczby tworzą układy graficzne. Słowo, znak jest budulcem i istotą kompozycji. Rozkładane na czynniki pierwsze, zostaje jak tłumaczył artysta, wyizolowane z wszelkiego kontekstu. Tym samym forma wizualna „obrazu” kształtowana jest przez znak, który jest jego jedyną treścią. Stanisław Dróżdż definiował swoje prace jako „pojęciokształty”, co trafnie określa ich istotę. Słowa eksplorowane przez artystę przybierały bowiem różne formy, w zależności od zamysłu twórcy.
Opisywana praca jest niezwykle ważna ze względu na okres powstania. Datowana w 1967 roku „Samotność”, z graficznym zapisem cyfry jeden, pochodzi z roku pierwszych tekstów konkretnych stworzonych przez Dróżdża. Od przełomowego 1967 roku powstają „pojęciokształty”, eksponowane na wystawach już w roku następnym. Wśród instytucji muzealnych mających w swoich zbiorach prace artysty można wymienić m. in. Muzeum Sztuki w Łodzi, Muzeum Narodowe we Wrocławiu czy Museum of Contemporary Art w Los Angeles.
Opis obiektu
Podobne w tej kategorii
Wymiar
38,3 x 26,7 cm w św. p-p.
Technika
technika graficzna/papier
Sygnatura
sygn., dat. i opisany na odwrocie: "STANISŁAW DRÓŻDŻ / „SAMOTNOŚĆ” / 1967" (ołówkiem)
Datowanie
1967
„...poezja konkretna polega na wyizolowaniu, zautonomizowaniu słowa. Wyizolowaniu go z kontekstu językowego, wyizolowaniu go także z kontekstu rzeczywistości pozajęzykowej, żeby słowo jak gdyby samo w sobie i dla siebie znaczyło. W poezji konkretnej forma jest zdeterminowana treścią, a treść formą. Poezja tradycyjna opisuje obraz. Poezja konkretna pisze obrazem”
Stanisław Dróżdż
Kompozycje „pisane” przez artystę należą do klasycznych przykładów polskiej poezji konkretnej. Ten kierunek artystyczny rozwijał się szczególnie w latach 50. i 60. w Europie Zachodniej, a jego cechą charakterystyczną jest połączenie sztuki i poezji, gdzie słowa, litery, liczby tworzą układy graficzne. Słowo, znak jest budulcem i istotą kompozycji. Rozkładane na czynniki pierwsze, zostaje jak tłumaczył artysta, wyizolowane z wszelkiego kontekstu. Tym samym forma wizualna „obrazu” kształtowana jest przez znak, który jest jego jedyną treścią. Stanisław Dróżdż definiował swoje prace jako „pojęciokształty”, co trafnie określa ich istotę. Słowa eksplorowane przez artystę przybierały bowiem różne formy, w zależności od zamysłu twórcy.
Opisywana praca jest niezwykle ważna ze względu na okres powstania. Datowana w 1967 roku „Samotność”, z graficznym zapisem cyfry jeden, pochodzi z roku pierwszych tekstów konkretnych stworzonych przez Dróżdża. Od przełomowego 1967 roku powstają „pojęciokształty”, eksponowane na wystawach już w roku następnym. Wśród instytucji muzealnych mających w swoich zbiorach prace artysty można wymienić m. in. Muzeum Sztuki w Łodzi, Muzeum Narodowe we Wrocławiu czy Museum of Contemporary Art w Los Angeles.