Konstanty Laszczka

 „Jako mały chłopiec rozpoczyna Laszczka od wycinania kozikiem w drzewie i lepienia w glinie postaci ludzkich, świątków, głów. W szkole rysował i rzeźbił podobizny nauczycieli i kolegów podchwytując cechy charakterystyczne, mocno je uwydatniając, a karykaturalne nie raz ujęcie było ponoć powodem doznawanych przykrości” (Jadwiga Puciata-Pawłowska „Konstanty Laszczka. Życie i twórczość”). Edukację artystyczną pobierał w Warszawie w prywatnej szkole rzeźbiarza Jana Kryńskiego, a po jego śmierci u Ludwika Pyrowicza. Uzupełniał swoją wiedzę podczas stypendium w Paryżu (w 1891 roku wyjechał za granicę dzięki zdobyciu I nagrody w konkursie rzeźbiarskim Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych za akt kobiecy „Do kąpieli” i popiersie mężczyzny „Czarna dusza”). Uczęszczał do prywatnej szkoły Rodolpha Juliana. Laszczka studiował także w Ecole Nationale et Speciale des Beaux Arts pod opieką Aleksandra Falguiera. W tym czasie utrzymywał kontakty z tamtejszą polską kolonią artystyczną i takimi twórcami, jak Józef Mehoffer, Stanisław Wyspiański i Władysław Ślewiński.

Przez okres dwóch lat (1897-1899) pracował jako nauczyciel rysunku i modelowania w szkole Ronthalera. W roku 1899 został profesorem na Wydziale Rzeźby Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie i funkcję tę pełnił do 1935 roku, kiedy został przeniesiony na wcześniejszą emeryturę z powodu podpisania się na proteście przeciw Berezie Kartuskiej. Trzy lata później został mianowany profesorem honorowym. Rzeźbiarz niezwykle mocno zasłużył się w pracy na rzecz uczelni, był kuratorem stowarzyszeń studenckich, utalentowanym i lubianym pedagogiem i nauczycielem późniejszych, wybitnych artystów (jego podopiecznymi byli m. in. Bolesław Biegas, Xawery Dunikowski, Ludwik Puget, Włodzimierz Konieczny i Jan Szczepkowski). Konstanty Laszczka był autorem publikacji "Ceramika artystyczna", "Keramos" i "Gawędy z uczniami".

Artysta początkowo tworzył realistyczne rzeźby ludzi spotykanych w codziennych sytuacjach, a także portrety bohaterów narodowych w płaskorzeźbach. Tematyką tworzonych przez niego rzeźb były głównie wiejskie sceny rodzajowe, akty kobiece, typy ludowe. Tworzył wizerunki znanych postaci tamtych lat, aktorów, profesorów, lekarzy, członków rodziny (np. popiersia synów Bogdana i Czesława).

Prace Laszczki wykonane w pierwszych dekadach XX wieku charakteryzowały się realizmem i podkreślaniem fizjonomii postaci. W okresie Młodej Polski w swojej twórczości inspirował się mitologią słowiańską. Nawiązywał także do Rodina, co było widoczne szczególnie w kompozycjach z nagimi, leżącymi postaciami kobiecymi. Do jego dorobku zaliczają się również rzeźby monumentalne (np. Henryka Sienkiewicza czy Mikołaja Kopernika), ceramikę (szczególnie wazy, garnki, wizerunki zwierząt - również inspirowane podaniami i baśniami ludowymi czy mitologią) oraz medalierstwo. Artysta tworzył także karykatury, np. Teodora Axentowicza.

Konstanty Laszczka był członkiem-założycielem Towarzystwa Artystów Polskich "Sztuka", należał do Stowarzyszenia "Rzeźba", Wiedeńskiej Secesji i „Bundu”, paryskiej Societe Nationale des Beaux Arts oraz Polskiej Sztuki Stosowanej.