Mela (Maria Melania) Muter (Mutermilch)

Artystka początkowo malowała portrety i pejzaże  utrzymane w poetyce luministyczno-symbolistycznej. W wyniku licznych podróży (m. in. do Bretanii i Hiszpanii) zwróciła się w kierunku malarstwa reprezentowanego przez szkołę Pont-Aven (w tym okresie można dostrzec podobieństwa niektórych jej obrazów do twórczości Władysława Ślewińskiego). Inspiracje sztuką E. Vuillarda, van Gogha czy Cézanne’a widać w dojrzałym okresie twórczym. Sceny ukazujące zwyczajne, proste życie, stosowanie zgaszonego kolorytu, malowanie drobnymi pociągnięciami pędzla – to cechy zaczerpnięte przez Melę Muter z malarstwa E. Vuillarda. Tematem jej dzieł wielokrotnie było cierpienie, macierzyństwo, starość. Bogata, żywa kolorystyka obecna była w tworzonych przez artystkę martwych naturach (np. „Martwej naturze z jabłkami” z 1918 roku). Kolejne lata to kompozycje z mocno podkreśloną ekspresją. Po wojnie powróciła do ulubionych motywów i stylistyk. Artystka regularnie uczestniczyła w wystawach Salonów paryskich. Jej prace były obecne także na wystawach krajowych. W 1912 roku odbyła się pierwsza indywidualna wystawa Meli Muter w Galerii José Dalmau w Barcelonie. Artystka utrzymywała kontakty z paryską elitą intelektualną i artystyczną tamtych lat: R. Rollandem, D. Rivera, A. Honnegerem czy R. M. Rilke. Utrzymywała relacje również z Polakami przebywającymi we Francji (Leopoldem Staffem, Stefanem Żeromskim czy Leopoldem Gottliebem). Obywatelstwo francuskie otrzymała w roku 1927. Pośmiertna, monograficzna wystawa artystki odbyła się na przełomie 1994/95 roku w Muzeum Narodowym w Warszawie.