Jan Dobkowski

Dobkowski, sprzeciwiając się kapistycznym tradycjom nauczania akademickiego, tworzył dzieła o płaskiej i lśniącej powierzchni. Precyzyjnym rysunkiem wyłaniał z płócien syntetyczne sylwety postaci oraz przedmiotów. Wykorzystywał jedynie kilka kolorów z balety barw, zestawiając je kontrastowo. Wykreował w ten sposób indywidualny i innowacyjny język artystyczny, wpisujący się w kontrkulturę końca lat 60, mającą wyzwalać biologiczną energię. Z czasem do swojego języka plastycznego dodał wątki erotyczne, wciąż jednak wykorzystując charakterystyczne dla siebie linie faliste, pozorujące wrażenie ruchu. W okresie stanu wojennego artysta wykorzystywał motywy patriotyczne i religijne. Z czasem jednak powrócił do umiłowanej linii, intensywnych kolorów i różnorodności kształtów.

Artystyczny sukces Dobkowskiego rozpoczął się już w roku 1968. Artysta wziął wówczas udział w wystawie „Secesja-Secesja?” w Galerii Współczesnej w Warszawie, zwracając na siebie uwagę krytyków. Niedługo po tym wydarzeniu obrazy Dobkowskiego znalazły się na prestiżowym przeglądzie polskiego malarstwa współczesnego w Paryżu, a Muzeum Guggenheim’a w Nowym Yorku zakupiło pracę artysty do swojej kolekcji. Już w roku 1978 Galeria Zachęta zorganizowała jego pierwszą retrospektywną wystawę indywidualną. Artysta został stypendystą Kościuszko Foundation w Nowym Jorku oraz laureatem m. in. Nagrody Pamięci Cypriana Kamila Norwida i Nagrody Pamięci Jana Cybisa. Mieszka i tworzy w Warszawie, pozostając wiernym młodzieńczym ideom. Zajmuje się przede wszystkim malarstwem, ale tworzy także rysunki, formy przestrzenne oraz organizuje akcje w plenerze.