Stanisław Kamocki

Pejzaże artysty przedstawiają widoki Wołynia, Orawy, Spisza, Podola, okolic Krakowa i Zakopanego. W swoich obrazach artysta początkowo podkreśla pewien element krajobrazu: wiejską chałupę czy stogi siana, które mają odzwierciedlać piękno natury. Później motywy krajobrazowe przybierają formę bardziej monumentalną, kształty stają się dynamiczne, a poszczególne elementy krajobrazu bardziej dekoracyjne. W twórczości Kamockiego znaleźć można odwołania do japońskiego drzeworytu (motyw rozłożystego drzewa na pierwszym planie obrazu).

Artysta malował także martwe natury, zajmował się grafiką artystyczną (szczególnie litografią) i użytkową, projektował meble i plakaty. Był także twórcą programów kabaretu „Zielony Balonik”. Kamocki zwiedził Włoch, Niemcy czy Szwajcarię, gdzie odwiedzał tamtejsze muzea. Artysta pracował jako pedagog w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych dla Kobiet M. Niedzielskiej (kierował także katedrą pejzażu na macierzystej uczelni i zdobył stopień profesora zwyczajnego) i Zakopanem (na Harendzie prowadził kursy malarstwa, a w Państwowej Szkole Góralskiej Sztuki Ludowej objął stanowisko profesora).  Wykładał także w czasie II wojny światowej w Städtische Handwerker- und Kunstgewerbeschule.

Stanisław Kamocki podczas I wojny światowej pełnił służbę wojskową w I Brygadzie Legionów Polskich. Był członkiem Towarzystwa Artystów Polskich "Sztuka" (od 1906 r.), Polskiej Sztuki Stosowanej, Sztuki Podhalańskiej, Sztuki Rodzimej, jak również należał do Vereinigung Bildender Künstler Österreichs-Wiener Secession. Malarz regularnie uczestniczył w działalności wystawienniczej „Sztuki” w Berlinie, Wenecji i Wiedniu. Swoje prace prezentował także w Nowym Jorku, Brukseli czy Pittsburgu na wystawach zbiorowych polskiej sztuki, a indywidualnie w Towarzystwie Zachęty Sztuk Pięknych w Warszawie i Towarzystwie Przyjaciół Sztuk Pięknych w Krakowie.