Stanisław Noakowski

W 1895 jako stypendysta Akademii odbył podróż po Europie. Tuż po otrzymaniu dyplomu rozpoczął starania o stanowisko wykładowcy na Politechnice Warszawskiej, jednak bezskutecznie. Został więc w Rosji i w latach 1899–1918 zajął się nauczaniem. Był członkiem Towarzystwa Artystów Polskich "Sztuka". Opracował cykl rysunków zwany "suitą polską" (w obliczu I wojny światowej, w czasie której wiele zabytków mogło zostać zniszczonych). W 1914 Akademia Sztuk Pięknych w Piotrogrodzie nadała mu tytuł akademika, a w 1915 został jej członkiem rzeczywistym. W 1918 został powołany do Moskiewskiego Kolegium Plastycznego. Po powrocie do Polski otrzymał profesurę na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej (w latach 1920-23 pełnił funkcję dziekana). Od 1923 roku wykładał historię sztuki w Szkole Sztuk Pięknych w Warszawie. Noakowski tworzył kolorowe rysunki na temat architektury europejskiej wszystkich epok i stylów, a także projekty nowoczesne. W jego twórczości widoczny jest wpływ secesji. Zaznaczył się on w projektach dworków wiejskich i mauzoleów parkowych, a także w ornamentyce exlibrisów. Malował tuszem, sepią lub akwarelą. Wykonał tysiące rysunków i cykli rysunkowych, w których widać jego niezwykłą wrażliwość na piękno w architekturze. Noakowski tworzył tak zwaną fantazję architektoniczną, czyli pokazywał jak mógłby wyglądać dowolny obiekt w każdej epoce. Wystawiał w kraju i za granicą. Od 1922 był członkiem Rytmu, a od 1924. Polskiego Instytutu Sztuk Pięknych w Krakowie. W 1926 otrzymał nagrodę Prezesa Rady Ministrów za całokształt działalności artystycznej.