Artur Grottger

Zdolności artystyczne odziedziczył po ojcu, Janie Józefie Grottger, również malarzu.

Rysunku i malarstwa uczył się we Lwowie m. in. u Jana Maszkowskiego i J. Kossaka, a potem w Szkole Sztuk Pięknych w Krakowie u W. Łuszczkiewicza i W. K. Stattlera. Poznał tam Jana Matejkę, Aleksandra Gryglewskiego czy Andrzeja Grabowskiego. Wiedzę uzupełniał także w Wiedniu w Akademii Sztuk Pięknych (dzięki otrzymanemu stypendium cesarskiemu).

Artysta pracował jako ilustrator wiedeńskich periodyków (niejednokrotnie nadając im nutę satyry czy moralizatorstwa). Był także redaktorem naczelnym czasopisma "Postęp". Interesował się techniką fotograficzną i jej rozwojem (przyczynił się do rozpowszechniania fotograficznych reprodukcji swoich dzieł). Uważało się go za specjalistę od malowania koni.

Podróżował m. in. do Włoch, Francji i na Węgry. Swoje prace pokazywał we Lwowie, Krakowie czy Wiedniu. Twórczością Grottgera inspirowali się tacy malarze, jak Witold Pruszkowski i Jacek Malczewski, a także pisarze i poeci. W 1987 roku Muzea Narodowe we Wrocławiu i Krakowie zorganizowały wystawę twórczości Artura Grottgera.

Obrazy Grottgera charakteryzują się tematyką martyrologiczną, metaforycznością przekazu, pewnym sentymentalizmem, patosem i wzniosłością. Niezwykle znany jest cykl czarno-białych prac Grottgera o powstaniu styczniowym ("Warszawa", cykl "Polonia", cykl "Lituania", "Wojna" – ten ostatni został pokazany na wystawie światowej w Paryżu i zakupiony przez cesarza Franciszka Józefa). Artysta nie brał bezpośrednio udziału w powstaniu styczniowym, jednak intensywnie pomagał emigrantom m. in. w zakupie broni czy zakwaterowaniu. Grottger tworzył sceny rodzajowe, historyczne, batalistyczne i portrety. Rysunki i akwarele o tematyce patriotycznej były jednymi z pierwszych jakie stworzył w okresie dzieciństwa. Zainteresowanie scenami historycznymi w dużym stopniu wynikało z malarstwa Juliusza Kossaka. Grottger inspirował się także literaturą (książki J. I. Kraszewskiego czy W. Scotta).