Henryk Epstein

Ojciec malarza był właścicielem księgarni, zmarł gdy chłopiec miał zaledwie trzy lata.

Edukację artystyczną pobierał początkowo w Szkole Rysunkowej Jakuba Kacenbogena w rodzinnym mieście. Następnie studiował przez pewien czas w Akademii Sztuk Pięknych w Monachium (1910-1911) i Academie de la Grande Chaumiere w Paryżu (do Francji przyjechał w 1912 roku, na stałe osiadł w Paryżu dopiero rok później, po dobyciu służby wojskowej w Kijowie).

Epstein malował przede wszystkim pejzaże, a także martwe natury, kompozycje figuralne, akty. W jego twórczości wyraźnie widać inspiracje sztuką Cezanne’a i kubizmem (stosowanie uproszczeń, geometryzacji). Lata 20. w malarstwie Epsteina charakteryzują się m. in. kontrastowo zestawionymi barwami i zróżnicowaniem faktury. Fowizm i ekspresjonizm typowy dla Ecole de Paris można dostrzec w obrazach przedstawiających sceny z życia artystycznego Paryża, sceny w kawiarniach czy widokach miejskich zaułków.

Artysta zajmował się także ilustratorstwem (np. do dzieł G. Coquiota czy B. Bonardiego). Malarz publikował w żydowskim czasopiśmie artystycznym „Machmadim” (w języku jidysz), a także w piśmie „Renesans” (wydawanym w Londynie przez Leo Koeniga).

Związany był z grupą artystów z tzw. La Ruche (to nazwa budynku zwanego potocznie „ul”, w którym wynajmowali pracownie artyści pochodzący głównie z Europy Środkowej i Wschodniej; Epstein również tam mieszkał). Wcześniej, kiedy artysta przebywał jeszcze w Polsce, utrzymywał kontakty z żydowskimi artystami skupionymi wokół Wincentego Braunera (również później, w latach 1910-1913 związany był ze środowiskiem żydowskim, uczestniczył w dyskusjach na temat narodowego stylu żydowskiego). Do kręgu znajomych Epsteina zaliczali się m. in. C. Soutine, M. Chagall czy A. Modigliani.

W trakcie II wojny światowej malarz ukrywał się w okolicach miejscowości Epernon, jednak w 1944 roku znalazł się w obozie w Drancy, a stamtąd prawdopodobnie został wywieziony do Auschwitz.

Henryk Epstein swoje prace prezentował na salonach w Paryżu: Jesiennym i Niezależnych (od 1921 roku), Salonie Tuileries (1927-1931). Dwa lata po śmierci artysty odbyła się jego wystawa w Galerie Berri-Raspail.