Marek Żuławski

Był studentem Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie w latach 1926-1933. Jego profesorami byli Karol Tichy i Felicjan Szczęsny Kowarski. W 1935 roku podróżował po Europie. Jako stypendysta wyjechał do Paryża, a w roku 1937 na stałe zamieszkał w Londynie. Zajmował się malarstwem sztalugowym, malarstwem ściennym (był ceniony w tej dziedzinie w Wielkiej Brytanii), a także projektowaniem plakatów. Marek Żuławski wykonywał kolaże, grafikę warsztatową, był autorem kilku książek, w tym o malarstwie angielskim („Od Hogartha do Bacona”). Ponadto dla radia BBC przygotowywał felietony z dziedziny plastyki. W roku 1946 udał się do powojennej Polski. Podróż ta zdeterminowała i wzmocniła jego zainteresowania tematyką ludzkiego losu. Żuławski na Festiwalu Brytyjskim w 1951 roku przygotował fresk w pawilonie wystawowym Homes and Gardens. Siedem lat później uczestniczył w ekspozycji „Religious Theme” w Tate Gallery, wystawiał także m. in. w Bedford House Gallery. Artysta aktywnie uczestniczył działaniach polskiej emigracji, przyjaźnił się z Feliksem Topolskim czy Marianem Szyszko-Bohuszem. Artysta wystawiał m. in. w Instytucie Propagandy Sztuki i galeriach w Londynie. Zwiedził Szwajcarię, Włochy, Grecję, Bliski Wschód. Jego pasją była wspinaczka górska. Prace malarza znajdują się m. in. w Archiwum Emigracji przy Bibliotece Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu

Inspiracje do swoich obrazów czerpał z życia codziennego, ludzkiej pracy. Główną rolę w jego sztuce odgrywał człowiek. Interesowała go tematyka religijna, czerpał motywy z Biblii czy mitologii, zajmowały go problemy etyczne. W okresie powojennym, według opinii Stanisława Frenkiel, malarstwo Marka Żuławskiego nawiązywało do „dramatycznego realizmu, ze skłonnością do ekspresji i do wyrazistych form o mocnym kontuarze”. Wcześniej, artysta malował pejzaże, portrety czy wnętrza utrzymane w stylistyce postimpresjonizmu. Według Słownika Malarzy Polskich artysta: „chętnie stosował proste środki artystyczne, zwłaszcza zdecydowane, płasko kładzione kolory i obwodzenie postaci konturem. Dbał o logiczną konstrukcję i równowagę swych kompozycji […]. Mówił o swoim malarstwie, że jest pełne aluzji, tworzył bowiem najczęściej sztukę o charakterze narracyjnym i moralizatorskim, głęboko zaangażowaną w dramat ludzkiej egzystencji”. Żuławski często stosował połączenia farby olejnej z lakierem, co nadawało jego obrazom charakterystyczny wymiar. W technice malarskiej stosował także akryl i kolaż.