Ryszard Winiarski

Studiował na Wydziale Mechaniki Precyzyjnej Politechniki Warszawskiej, jak również na Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Początkowo był wolnym słuchaczem w pracowni A. Kobzdeja, a następnie kształcił się u boku S. Szczepańskiego, J. Wodyńskiego, W. Daszkiewicza (z zakresu scenografii) i J. Pałki (z zakresu typografii). Istotny wpływ na jego twórczość artystyczną miał udział w seminarium M. Porębskiego na temat kultury wizualnej w ASP i Państwowym Instytucie Sztuki.

W roku 1966 artysta otrzymał główną nagrodę na sympozjum artystów i teoretyków „Sztuka w zmieniającym się świecie” w Puławach. Rok później ma miejsce pierwsza indywidualna wystawa w Galerii „Współczesnej” w Warszawie (swoje prace prezentował wspólnie z rysunkami Feliksa Falka). Podczas drugiej wystawy, Winiarski wystawił po raz pierwszy dzieła wielobarwne i przestrzenne. W roku 1973 artyście przyznano stypendium Fundacji Kościuszkowskiej, w ramach którego wyjechał do Stanów Zjednoczonych. Trzy lata później rozpoczął pracę na Wydziale Pedagogiczno-Psychologicznym UMCS w Lubinie, a w 1981 roku objął pracownię „Problemy malarstwa w architekturze i w otoczeniu człowieka” na ASP w Warszawie (jest także profesorem w HFG w Offenbach w Niemczech). W 1978 roku zdobył Grand Prix na Międzynarodowym Triennale Rysunku we Wrocławiu. Jest także laureatem Nagrody im. J. Cybisa. Artysta związany był ze środowiskiem holenderskim, współpracował z Hermanem de Vries i z międzynarodową grupą „Arbeitskreis”.

Swoje prace prezentował m. in. w Muzeum Sztuki w Łodzi, Muzeum Narodowym w Warszawie, Galerii „Pawilon” w Krakowie, a także w Sáo Paulo, Nowym Jorku, Monachium, Londynie czy Barcelonie. W 1996 roku miała miejsce retrospektywna wystawa artysty w „Domu Artysty Plastyka” w Warszawie.