Janina Kraupe-Świderska

Janina Kraupe-Świderska tworzyła kompozycje malarskie (sztalugowe i ścienne) oraz grafikę warsztatową (litografia, linoryt, monotypia). Studiowała na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie (m. in. u Eugeniusza Eibischa i Wacława Taranczewskiego), a w trakcie II wojny światowej w Kunstgewerbeschule w pracowni Fryderyka Pautscha. Tam poznała między innymi Tadeusza Brzozowskiego, Tadeusza Kantora (uczestniczyła w działalności jego teatru konspiracyjnego), Kazimierza Mikulskiego czy Mieczysława Porębskiego. Studiowała także grafikę w latach 1945-48, w pracowniach Andrzeja Jurkiewicza i Konrada Srzednickiego. Artystka w swojej pracy twórczej interesowała się tym, co nieuchwytne i zmienne, przeniknięte wielością symboli i znaczeń. W jej wielowarstwowych kompozycjach dostrzega się stosowanie różnorodnych form i swobodne operowanie kolorem. Kraupe-Świderska interesowała się buddyzmem tybetańskim, kulturą Dalekiego Wschodu i filozofią zen. Bliska była jej także muzyka, z której czerpała inspiracje do swoich dzieł. Jej kompozycje często określane są  jako liryczne czy wręcz poetyckie. W pracach artystki dostrzec można nawiązania do astrologii, elementów kosmicznych i surrealizmu. Zainteresowania Kraupe-Świderskiej obejmowały filozofię, okultyzm czy praktykowanie medytacji. Cechą charakterystyczną jej twórczości jest ukazywanie ciągłych metamorfoz, które towarzyszą ludzkiej egzystencji oraz czerpanie inspiracji z dawnych epok. Artystka związana była z Grupą Krakowską, Grupą Oneiro, wcześniej z Grupą Młodych Plastyków. Pracowała jako pedagog na macierzystej uczelni, uzyskując tytuł profesorski w roku 1964.