Jan Rubczak

W latach 1904-1911 studiował u Floriana Cynka i Józefa Pankiewicza w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych, a później w Akademie für Graphishe Künsta i Buchgewerbe w Lipsku i w Académie Colarossi w Paryżu.

Na wczesną twórczość Rubczaka najsilniej oddziaływało malarstwo Pankiewicza. Malował wówczas świetliste, intensywne kolorystycznie pejzaże z Normandii i Bretanii. Około 1913 roku dominowały w jego malarstwie zaczerpnięte ze sztuki Cezanne’a tendencje do wyważonej kompozycji, lekkiej geometryzacji i zrytmizowania form. Powstały w tym okresie starannie ułożone, dekoracyjne martwe natury ujęte z podwyższonego punktu obserwacji. W latach 30. pojawiają widoki kopalń, przemysłowe. W okresie międzywojennym Rubczak malował realistycznie ujęte pejzaże. Ich żywa, czasami wręcz jaskrawa tonacja barwna przypomina paletę fowistów. Techniką akwarelową szkicował pejzaże z Beskidów i Pienin z okolic przełomu Dunajca, widoki Szczawnicy, Niedzicy i Czorsztyna. Uprawiał także malarstwo portretowe.

Niezwykle istotna w twórczości Jana Rubczaka była grafika. W technice akwaforty i akwatinty osiągnął prawdziwą perfekcję. W swojej pracy inspirował się sztuką Whistlera. Tematem jego graficznych kompozycji były motywy architektoniczne (np. z Bretanii czy Paryża).

Podróżował po Europie (Włochy, Hiszpania, Holandia), a następnie osiadł na kilka lat w Paryżu, gdzie od 1917 roku prowadził własną szkołę grafiki. Po powrocie do kraju, od 1924 roku uczył w Wolnej Szkole Malarstwa w Krakowie, a w latach 1931-1932 był asystentem przy katedrze grafiki tamtejszej Akademii (kierował nią wówczas Jan Wojnarski).

Był członkiem Towarzystwa Artystów Polskich „Sztuka”, z którym wystawiał w kraju i zagranicą w latach 1909-1913, jak również współzałożycielem Towarzystwa Artystów Polskich w Paryżu i Cechu Artystów Plastyków Jednoróg, reprezentującego kolorystyczną orientację i nawiązującą do sztuki Ecole de Paris. Był związany także z Towarzystwem Przyjaciół Sztuk Pięknych w Krakowie (w 1908 roku odbył się tam jego artystyczny debiut, a pięć lat później pierwsza wystawa indywidualna).

Brał udział w licznych wystawach w kraju i za granicą. Wystawiał m. in. w Paryżu w Towarzystwie Artystów Polskich (w 1915 roku miała miejsce wystawa indywidualna), we Lwowie (w 1912 roku wspólnie z Leopoldem Gottliebem), Warszawie (TZSP, IPS). Aktywnie uczestniczył w paryskich salonach: Salon d'Automne (1911-1913) i Independant (1912). Swoje prace prezentował także w Galerie Barbazagnes (1920) i Galerie du Musée Crillon (1921, 1922, 1924) czy w Galeries José Dalmau w Barcelonie. Wystawiał w Polskim Związku Artystów Plastyków, Towarzystwie Artystów Polskich w Paryżu czy L'Association France-Pologne.  Uczestniczył w wystawach Formistów w Krakowie, Lwowie i Paryżu. Wystawiał w Wiedniu, Helsinkach, Pradze, Brukseli, Buffalo. Artyście przyznano Wielki Srebrny Medal na Wystawie Krajowej w Poznaniu w 1929 roku.

Został rozstrzelany w obozie koncentracyjnym w Auschwitz.