Głowa kobiety

Figury kobiece stanowiły znaczącą część dorobku artystycznego Henryka Kuny. Należały również do najbardziej znanych i cieszących się dużą popularnością. Prezentowana „Głowa kobiety” wpisuje się w te zainteresowania artysty. Kuna w swojej twórczości nawiązywał do antyku i włoskiego renesansu, a także inspirował się m. in. sztuką Aristide Maillola – przedstawiciela tzw. nowego klasycyzmu. Mieczysław Wallis potwierdza te nawiązania do rzeźby antycznej pisząc: „w stylizacji włosów, w sposobie ich układania w falisty ornament, w jakich dostrzegamy w niektórych głowach i posągach Kuny, można dopatrzyć się reminiscencji posągów greckich z okresu archaicznego”. 

Opisywany wizerunek kobiety spełnia te kryteria. W pracach artysty charakterystyczne są według Heleny Blumównej: „równowaga, umiar, odpowiednie proporcje […], kompozycje figuralne […] są spełnieniem doskonałej harmonii”. Zwraca uwagę również trafnie dostrzeżone przez Wallisa: „świetne wydobycie rysów indywidualnych i jego charakterystycznej postawy oraz szlachetność kształtu – piękno sylwet, płynność i rytmiczność konturów”. Kobieta wyrzeźbiona przez Henryka Kunę zdaje się być zamyślona, nieco smutna. Postać pozbawiona jest nadmiernej ekspresji, ta prostota i powściągliwość nie odbiera jednak jej wdzięku. Przeciwnie, stanowi o jej szczególnym charakterze. „Postacie kobiet zdają się marzyć lub śnić, pogrążone w sobie” –mówił Mieczysław Wallis. „Głowa kobiety” jest tego interesującym przykładem, a jednocześnie wyrazem talentu Henryka Kuny.