Zygmunt Waliszewski
O Artyście
malarz i rysownik, reprezentant nurtu kolorystycznego, należał do kapistów. Mając zaledwie 10 lat uczęszczał do Szkoły Rysunku i Malarstwa w Tyflisie (obecnie Tbilisi), gdzie rozpoczął naukę rysunku i malarstwa pod kierunkiem N. Sklifasowskiego i B. Fogla. W wieku 11 lat wystawił swoje prace na wystawie „Cudowne dziecko”. W czasie I wojny światowej walczył w armii rosyjskiej. Kilkakrotnie odwiedzał Moskwę, gdzie poznał sztukę z kręgu Mir Isskustwa i wielkie kolekcje malarstwa francuskiego Siergieja Szczukina i Iwana Morozowa. Związał się z grupą futurystów, przyswajając sobie normy sztuki awangardowej. W latach 1921-1924 kontynuował naukę w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych u W. Weissa i J. Pankiewicza. W latach 1924–1931 wraz z grupą 11 studentów, tworzących tzw. Komitet Paryski, wyjechał na dalszą naukę do Paryża, by pod kierunkiem Pankiewicza kontynuować studia malarskie.
Uczestniczył w pierwszej wystawie kapistów w paryskiej Galerie Zak (1930) i w pokazie w Galerie Moos w Genewie (1931). W Paryżu zachorował na nieuleczalną chorobę Buergera. Amputowano mu obie nogi. Groziła mu amputacja rąk. W roku 1931 powrócił do Polski, mieszkał w Warszawie i Krakowie. Prezentował swe prace w Warszawie, w Polskim Klubie Artystycznym i na Salonach Instytutu Propagandy Sztuki - w latach 1930, 1931, 1933, 1936). Swoje malarstwo eksponował także w krakowskim Towarzystwie Przyjaciół Sztuk Pięknych, we Lwowie, Poznaniu i Łodzi.
Waliszewski malował pejzaże, martwą naturę, portrety i kompozycje figuralne, wzorowane na arcydziełach dawnego malarstwa. Niezależnie od choroby, ukazywał świat radosny, ekspresyjny; inspirując się przy tym konwencją komedii dell’arte. Ponadto zajmował się scenografią, projektował plakaty, tworzył karykatury i scenki humorystyczne. Pozostawił po sobie bogaty dorobek artystyczny. Na twórczość Waliszewskiego z okresu pobytu w Tyflisie oddziałało nowoczesne malarstwo francuskie, które oglądał w prywatnych kolekcjach, oraz sztuka rosyjskiej awangardy. W Krakowie przyjaźnił się z formistami, z którymi łączyło go dążenie do akcentowania konstrukcji obrazu i geometryzującej stylizacji zaczerpniętych z natury form. Drobnymi, urywanymi pociągnięciami pędzla malował płaskie, dekoracyjne, wibrujące czystymi barwami kompozycje, w których syntetycznie ujęte postacie i przedmioty dookreślał kontur.
11 listopada 1937 został pośmiertnie odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski
Przeczytaj więcej Mniej