Józef Chełmoński

Początkowo uczył go ojciec, następnie studiował w Klasie Rysunku w Warszawie oraz prywatnie u Wojciecha Gersona. Był także studentem monachijskiej Akademii w pracowniach A. Strähubera i H. Anschütza. W Monachium był związany ze środowiskiem skupionym wokół Józefa Brandta i Maksymiliana Gierymskiego.

Przez dwanaście lat mieszkał w Paryżu, gdzie brał udział w oficjalnych Salonach i odniósł ogromny sukces. Malarz odwiedził także Wiedeń, Wenecję i Rzym. Wyjazd do Francji ułatwił mu Cyprian Godebski, mecenas sztuki. Artysta pracował jako ilustrator w czasopiśmie „Le Monde Illustré”. W Paryżu współpracował ze znanym marszandem Adolphem Goupilem, co przyniosło mu spore zyski finansowe. Duża ilość zamówień wpłynęła jednak negatywnie na poziom artystyczny jego obrazów. W roku 1881 sytuacja materialna Chełmońskiego zaczęła się pogarszać. Po powrocie do Polski nastąpiło odrodzenie twórcze artysty, powrót do studiów z natury i tworzenie lirycznych, nastrojowych pejzaży.

Chełmoński pełnił funkcję prezesa Stowarzyszenia Artystów „Sztuka”, był honorowym członkiem Towarzystwa Przyjaciół Sztuk Pięknych w Krakowie (od 1904 r.) oraz Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych w Warszawie (od 1907 r.). Pierwsza wystawa, na której artysta wystawia swoje prace odbyła się w 1869 roku w warszawskim Towarzystwie Zachęty Sztuk Pięknych (swoje obrazy prezentował na kolejnych dorocznych wystawach Zachęty). Prawdopodobnie dwa lata później udał się na Ukrainę na zaproszenie Feliksa Krzyżanowskiego.

Chełmoński był laureatem wielu nagród, m. in. złotego medalu na Międzynarodowej Wystawie Sztuki w Paryżu, dyplomu na Międzynarodowej Wystawie w Berlinie, dwukrotnie nagrody im. Probusa Barczewskiego (przyznaną przez krakowską Akademie Umiejętności), a w 1913 roku uzyskał jubileuszową nagrodę za całokształt twórczości, przyznaną przez warszawską Zachętę. W roku 1890 Towarzystwo Zachęty Sztuk Pięknych w Warszawie przygotowało zbiorową wystawę prac Chełmońskiego. Na początku 1914 roku pogorszył się stan zdrowia artysty, dostał ataku apopleksji, w wyniku której doznał częściowego paraliżu ręki. Umarł w Kuklówce w kwietniu tego samego roku.