Polski Dom Aukcyjny – Nowe obiekty w ofercie sprzedaży marzec 2013

Tym razem pragniemy zwrócić uwagę m. in. na doskonale zachowaną rzeźbę Konstantego Laszczki, olejny „Pejzaż z Krymu” Iwana Trusza czy „Postać mnicha” autorstwa Jacka Malczewskiego. Do nowych malarzy prezentowanych na naszej stronie zalicza się Marian Konarski czy Stanisław Gibiński, których prace prezentujemy poniżej.

Konstanty Laszczka (1865-1956)
„Głowa kobiety”

ceramika, wys. 30 cm, sygn. na odwrocie: „K Laszczka”

Teodor Axentowicz (1859-1938)
"Szkic do pochodu Słowian”

techn. miesz./papier, 24 x 24 cm w św. p-p., sygn. p.d.: „T. Axentowicz”, na odwr. naklejka Towarzystwa Przyjaciół Sztuk Pięknych we Lwowie

Iwan Trusz (1869-1941)
„Pejzaż z Krymu”

ok. 1905 r., olej/tektura, wym.: 29,8 x 23,2 cm, sygn. p. d: „I.Trusz”

 Stanisław Gibiński (1882-1971)
„Polowanie”

gwasz/papier, wym.: 46 x 58,3 cm, sygn. p. d.: „S. Gibiński”

Marian Konarski (1909-1998)
„Autoportret z kolegą"

1951 r., ołówek, sangwina/papier, wym.: 50 x 68 w św. p-p., sygn. l. d.: „Marian Konarski/1951″

Jacek Malczewski (1854-1929)
„Postać”

ołówek, akwarela/papier, wym.: 30 x 22 cm, sygn. p. d.: „J. Malczewski”

Bronisława Rychter-Janowska (1868-1953)
„Salonik”

olej/tektura, wym.: 14 x 19,5 cm, sygn. l.d.: „B. Rychter-Janowska” 

Pełna oferta wraz z cenami znajduje się na stronie www.polskidomaukcyjny.com.pl  

Doradzamy, jak stworzyć interesującą i wartościową kolekcję od podstaw. Pomagamy również uzupełniać już istniejące zbiory o ciekawe, ważne i atrakcyjne dzieła.

Jako zespół mamy bogate, ponad dziesięcioletnie doświadczenie w obrocie dziełami sztuki. Działamy profesjonalnie, skutecznie i z pasją.

Współpracujemy z najlepszymi polskimi ekspertami, rzeczoznawcami, którzy wspierają nas merytorycznie przy ocenie i zatwierdzaniu obiektów do sprzedaży.

Noty biograficzne:

1.Marian Konarski żył w latach 1909-1998. Studia artystyczne podjął na ASP w Krakowie u Władysława Jarockiego, Ignacego Pieńkowskiego oraz Xawerego Dunikowskiego. Zajmował się malarstwem sztalugowym, rysunkiem i drobnymi formami malarskimi. Z powodu przynależności do artystycznej grupy Szczepu Rogate Serce Stanisława Szukalskiego, został usunięty z uczelni. Z ugrupowaniem tym Konarski związał swoją artystyczna przyszłość, organizował jej wystawy, współredagował pismo „Krak”. Pisał także utwory poetyckie i dramatyczne (jako poeta zadebitował w „Ilustrowanym Kurierze Codziennego”.

2. Stanisław Gibiński urodził się w 1882, zmarł w roku 1971. W młodości był pracownikiem kolei, ale jednocześnie studiował jako wolny słuchacz na krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych. Podczas I wojny światowej był żołnierzem II Brygady Legionów dowodzonej przez J. Hallera. Tworzył w technice akwareli przede wszystkim pejzaże, wizerunki rybaków, wiejskie sceny rodzajowe, rozlewiska i polowania (głównie w czasie zimy). W obrazach Gibińskiego można znaleźć odwołania do twórczości Fałata i Wyczółkowskiego. Prace artysty wystawiane były w krakowskim TPSP, a także w wystawach „Niezależnych”, gdzie cieszyły się powodzeniem.

3. Iwan Trusz edukację artystyczną odebrał w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych pod opieką m. in. Izydora Jabłońskiego, Władysława Łuszczkiewicza czy Józefa Unierzyskiego, a potem w Akademii Sztuk Pięknych w Wiedniu. Przez pewien okres czasu studiował również w prywatnej szkole A. Ažbego w Monachium. Jego nauczycielami byli także Leon Wyczółkowski i Jan Stanisławski. Tworzył głównie nastrojowe pejzaże, portrety i sceny rodzajowe (głównie o tematyce huculskiej). Był nie tylko malarzem, ale także publicystą (artykuły z krytyki artystycznej umieszczał w czasopismach ukraińskich). Zajmował się także ilustratorstwem, współpracował z lwowskim teatrem. Podróżował po wielu krajach (był w Palestynie, Egipcie czy Rzymie). Na stałe zamieszkał we Lwowie (obecnie znajduje się tam jego muzeum). Swoje prace prezentował np. na wystawie zbiorowej w lwowskim TPSP w 1906 roku, w TPSP w Krakowie czy Kijowie.

4. Bronisława Rychter-Janowska wiedzę z zakresu malarstwa zdobywała w Krakowie, Monachium (m. in. u Antona Ažbé’go i Szymona Hollósy’ego), a także w Rzymie w Akademii Florenckiej. Artystka utrwalała w swoich obrazach polskie dworki, kościoły, wiejskie chaty, jak również sceny folklorystyczne, pejzaże, czasem portrety. Posługiwała się techniką olejną, ale też akwarelą i pastelem. Utrzymywała kontakt z krakowski środowiskiem artystycznym. Rychter-Janowska kierowała prywatną szkołą malarstwa w Starym Sączu. Odbyła liczne podróże np. do Turcji, na Węgry czy do północnej Afryki, które następnie stawały się inspiracją do tworzonych dzieł. Spełniała się także w obszarze literatury. Napisała kilka dramatów, tekstów publicystycznych i obszerne „Pamiętniki”. Prywatnie była żoną Tadeusza Rychtera i szwagierką Gabrieli Zapolskiej. Malarka brała udział w wystawach TPSP w Krakowie i Lwowie, TZSP w Warszawie, a jej indywidualne prezentacje miały miejsce m. in. w warszawskiej Galerii Zachęta.

5. Teodor Axentowicz był malarzem, pastelistą, litografem, pedagogiem – w swoim czasie jednym z najbardziej znanych i cenionych malarzy polskich. Po ukończeniu Akademii Sztuk Pięknych w Monachium uzupełniał studia w Paryżu, gdzie przebywał w latach 1882 – 1895. Brał udział w paryskich Salonach. W 1890 roku otrzymał członkostwo Société Nationale des Beaux-Arts. W tym czasie wielokrotnie wyjeżdżał też do Londynu. W 1895 roku powrócił do kraju i zamieszkał na stałe w Krakowie, gdzie został powołany na profesora tamtejszej Szkoły Sztuk Pięknych (od 1900 roku Akademii). W uczelni tej nauczał nieprzerwanie do 1934 roku, dwukrotnie pełniąc funkcję rektora. W 1897 roku założył szkołę malarstwa dla kobiet. Był jednym z członków-założycieli Towarzystwa Artystów Polskich „Sztuka”, członkiem wiedeńskiej „Secesji” i współpracownikiem jej pisma „Ver Sacrum”. Powodzenie przyniosły mu zwłaszcza idealizowane wizerunki wytwornych dam oraz wdzięczne portrety dziecięce. Malował też obrazy o tematyce rodzajowej. Był jednym z pierwszych malarzy Huculszczyzny i Hucułów. Tworzył obrazy historyczne i kompozycje symboliczne związane z upływem czasu i przemijaniem. Był m.in. współtwórcą Panoramy Racławickiej. We wczesnym, monachijskim okresie, malował obrazy utrzymane w duchu akademickiego realizmu; na późniejszą twórczość artysty wywarło wpływ angielskie malarstwo XVIII w. oraz dzieła malarzy współczesnych – Bodoniego  Whistlera, Sargenta. Jego obrazy cechuje dekoracyjność, elegancja, świeżość subtelnej gamy kolorów i delikatna secesyjna stylizacja. Początkowo malował olejno i akwarelą, a po 1890 roku przede wszystkim mistrzowsko opanowaną techniką pastelu. Zajmował się  także ilustratorstwem i litografią, projektował plakaty wystaw „Sztuki”.

6. Konstanty Laszczka przyszedł na świat w roku 1865, zmarł w 1956 roku. Edukację artystyczną pobierał w Warszawie w prywatnej szkole rzeźbiarza Jana Kryńskiego, a następnie uzupełniał swoja wiedzę podczas stypendium w Paryżu (wyjechał za granicę dzięki zdobyciu I nagrody w konkursie rzeźbiarskim Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych). Tematyką tworzonych przez niego rzeźb były głównie wiejskie sceny rodzajowe, akty kobiece, typy ludowe. Do jego dorobku zalicza się również rzeźby monumentalne, medalierstwo i ceramikę. W swoich dziełach nawiązywał m. in do realizmu i symbolizmu. Uczniami wybitnego rzeźbiarza byli m. in. Bolesław Biegas, Xawery Dunikowski czy Ludwik Puget.

7. Jacek Malczewski urodził się w 1854 roku w Radomiu, zmarł w roku 1929 w Krakowie. Był inicjatorem i głównym przedstawicielem symbolizmu w polskim malarstwie na przełomie  XIX i XX wieku. Malczewski początkowo uczył się rysunku pod opieką L. Piccarda, a także  jako wolny słuchacz uczęszczał do klasy W. Łuszczkiewicza w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych. Dzięki namowom Jana Matejki podjął normalny tok studiów, w międzyczasie pobierał lekcje rysunku u F. Cynka. Wiedzę uzupełniał również za granicą: w École des Beaux-Arts w Paryżu i Académie Suisse. Kurs z zakresu kompozycji w klasie mistrzowskiej Jana Matejki ukończył w roku 1879. Jacek Malczewski inspirował się w swojej twórczości dokonaniami Artura Grottgera oraz Jana Matejki. Widać w jego dziełach nawiązanie do tematów historycznych i poezji polskich romantyków. Twórczość artysty nacechowana jest patriotyzmem, martyrologiczna symboliką, a także polskim folklorem i tradycją, które przeplatane są motywami mitologicznymi czy biblijnymi. U Malczewskiego przewija się kilka powracających artystycznych wątków: m. in. tworzone autoportrety („Autoportret z Muzą”), Thanatos i motyw śmierci, proces twórczy („Natchnienie malarza”), nurt egzystencjalny („Rusałki”), tematyka eschatologiczna („Przepowiednia Ezechiela”) czy obrazy inspirowane poematem Juliusza Słowackiego „Anhelli”. Artysta podróżował do takich krajów, jak Włochy, Grecja, Turcja czy Francja. Należał do  Towarzystwa Artystów Polskich „Sztuka” (był jednym z jego założycieli), wiedeńskiego Vereinigung Bildender Künstler Ősterreichs Secession. Brał udział również w ekspozycjach ugrupowania Odłam (1910) i wystaw Niezależnych (1911, 1927). Dał się poznać jako uzdolniony pedagog: wykładał w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych (był także jej rektorem), na Wyższych Kursach dla Kobiet im. A. Baranieckiego i w Żeńskiej Szkole Sztuk Pięknych M. Niedzielskiej. Talent i indywidualny styl malarza były wielokrotnie doceniane. Przyznano mu medale na międzynarodowych wystawach w Monachium (1892), Berlinie (1891) i Paryżu (1900). Pierwsza indywidualna wystawa Malczewskiego odbyła się w 1903 roku w Towarzystwie Przyjaciół Sztuk Pięknych w Krakowie i Lwowie, oraz w Towarzystwie Zachęty Sztuk Pięknych w Warszawie. Potem odbyło się wiele kolejnych, w tym wystawy zbiorowe, również za granicą (Wiedeń, Petersburg czy Berlin).