Nowe obiekty w ofercie sprzedaży - maj 2013

tel.:+48 603 190 060 lub  +48 12 341 47 37

Godziny otwarcia: Pn-Pt 10-18

Noty Biograficzne:

1. Stanisław Wyspiański urodził się i zmarł w Krakowie, żył w latach 1869-1907. Był malarzem, poetą i dramatopisarzem, inscenizatorem, twórcą nowoczesnego teatru polskiego, indywidualnością sztuki polskiej. Artystyczne uzdolnienia posiadał być może po ojcu Franciszku, który zajmował się rzeźbą. Po śmierci matki i z powodu problemów alkoholowych ojca, jako jedenastoletni chłopiec zamieszkał z rodziną ciotki. Tam miał kontakt z wybitnymi krakowskimi artystami i uczonymi oraz patriotycznymi ideami, które niewątpliwie wpłynęły na postawę i światopogląd przyszłego twórcy. Wyspiański edukację pobierał w gimnazjum św. Anny, gdzie zaprzyjaźnił się z Józefem Mehofferem, Lucjanem Rydlem czy Stanisławem Estreicherem, a potem w Szkole Sztuk Pięknych u Jana Matejki i na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. Poza granicami kraju studiował w paryskiej Akademii Colarossi. Jako student pracował przy renowacji Kościoła Mariackiego, a w latach 1888-1889 podróżował po Galicji i Kielecczyźnie, pomagając przy inwentaryzacji, opisywaniu zabytków oraz wykonując liczne ich szkice. Zwiedził także wiele europejskich miast, m. in. Mediolan, Wiedeń, Padwę. Artysta początkowo malował w technice olejnej, jednak to w pastelu okazał się prawdziwym mistrzem. Malował wizerunki dzieci, portrety (w tym bohemy artystycznej Krakowa; nie tworzył ich na zamówienie, ale według indywidualnych wyborów), kompozycje symboliczne, nastrojowe pejzaże (np. widoki z okna pracowni). Jak wspomina Adam Chmiel, artysta oprócz „zwykłego sposobu konwersacji, używał także do rozmowy ołówka”, mówił nie raz zwracając się do rozmówcy, gdy nie był pewny jakiejś kwestii: „proszę pana narysować mi to, co pan mówił, z rysunku to ja zrozumiem”. Myślenie poprzez obraz było więc dla niego naturalnym sposobem postrzegania świata. Działalność Wyspiańskiego była niezwykle szeroka i różnorodna. Do kanonu literatury weszły jego dramaty: „Wesele”, „Warszawianka”, „Noc listopadowa”, „Wyzwolenie”, do których stworzył scenografię i kostiumy. Pisał także wiersze, libretta oper i przekłady. W swoich utworach literackich często odwoływał się do mitologii, wzbogacał je licznymi symbolami. Do zasług artysty zalicza się zreformowanie układu graficznego książki, projekty polichromii i witraży (zrealizowane istnieją w Kościele Franciszkanów w Krakowie), w tym przebudowy wzgórza wawelskiego (Akropolis). Wyspiański, współpracując ze Stanisławem Przybyszewskim, pełnił także funkcję kierownika artystycznego czasopisma „Życie”. Jego zainteresowania obejmowały także projektowanie mebli (m. in. dla T. Boya-Żeleńskiego) i wyposażenia wnętrz (np. dla Towarzystwa Lekarskiego w Krakowie). Artysta prowadził katedrę malarstwa religijnego na krakowskiej ASP, współpracował z Teatrem Miejskim w Krakowie. Był także jednym z założycieli TAP „Sztuka” oraz należał do stowarzyszenia Polska Grupa Stosowana. Swoje obrazy artysta pokazywał w lwowskim i krakowskim TPSP oraz TZSP w Warszawie. Jak pisze Chmiel: „to, co Wyspiański tworzył, tworzył ze siebie, poddawanego tematu nie podejmował, o ile ten temat Jego duszy nie odpowiadał, zarówno w kompozycjach malarskich, jak i literackich”.

2. Vlastimil Hofman (Wlastimil Hofmann) urodził się w 1881 roku w Pradze, zmarł w 1970 roku w Szklarskiej Porębie. Hofman był malarzem pochodzenia czeskiego, najdłużej żyjącym polskim modernistą. Określa się go jako przedstawiciela nurtu symbolistycznego i sztuki tradycjonalistycznej. Studiował w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych pod kierunkiem Floriana Cynka, później także u Jana Stanisławskiego, Leona Wyczółkowskiego i Jacka Malczewskiego. W latach 1899-1902 uczył się jeszcze u Jeana Léona Gérôme’a w paryskiej École des Beaux-Arts. Podczas I wojny światowej przebywał w Pradze i w Paryżu, a od 1920 roku zamieszkał w Krakowie. Artysta należał do wielu stowarzyszeń twórczych – był współzałożycielem „Grupy Pięciu” (1905) i „Grupy Zero” (1908), członkiem Związku Artystów Czeskich „Manes”, a od 1911 roku członkiem Towarzystwa Artystów Polskich „Sztuka”. Brał udział w licznych wystawach artystycznych, m. in. w Wiedniu, Berlinie, w Towarzystwie Przyjaciół Sztuk Pięknych w Krakowie i warszawskim Towarzystwie Zachęty Sztuk Pięknych. W czasie II wojny światowej przedostał się do Jerozolimy wraz ze szlakiem bojowym Legionu Czeskiego, skąd w roku 1946 wrócił do Krakowa. Od roku 1947 mieszkał w Szklarskiej Porębie. Hofman malował przede wszystkim fantastyczno-symboliczne kompozycje o motywach ludowych, sceny rodzajowe, portrety i pejzaże, a także obrazy religijne (np. Madonnę z Dzieciątkiem Jezus, motyw Piety czy sceny modlitewne). Twórczość artystyczną traktował jako „służbę Bożą”. W jego obrazach często dostrzega się powiązania ze sztuką Malczewskiego. W swoich pracach ukazywał wątki antyczne, interesował się sztuką prymitywną i rzeźbą gotycką. Częstym tematem jego twórczości był motyw Erosa i Psyche, jak również epizody z życia górali i wizerunki chłopów. Z jednej strony w jego dziełach zawarty jest nastrój optymizmu (szczególnie przy wątkach mitologicznych), z drugiej rozważania nad egzystencjalnym cierpieniem i okropnościami wojny (postaci kalek i nędzarzy). Był także twórcą autoportretów malowanych w różnych okresach swojego życia (np. „Autoportret z paletą”, czy „Autoportret w kapeluszu”). Wyrazem uznania działalności artystycznej Hofmana były liczne nagrody i ordery, które otrzymał. Zalicza się do nich Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (1961), Złoty Krzyż Zasługi (1933) czy Złoty Medal za zasługi na polu sztuki (1929). Warto również podkreślić, że artysta był członkiem Societe Nationale de Beaux Arts w Paryżu (jako drugi Polak po Oldze Boznańskiej). W Szklarskiej Porębie, w domu malarza znajduje się obecnie muzeum poświęcone artyście.

3. Ignacy Zygmuntowicz urodził się w 1875 roku w Warszawie, zmarł w roku 1947 w tym samym mieście. Był malarzem-samoukiem, inspirującym się twórczością Józefa Brandta, Alfreda Wierusza-Kowalskiego, Józefa Chełmońskiego czy Kossaków. Tworzył sceny batalistyczne, zimowe pejzaże, sceny z polowań czy martwe natury. Jego malarstwo charakteryzowało się zdecydowanymi pociągnięciami pędzla oraz wyczuciem koloru i bryły. Zygmuntowicz uczestniczył w wystawach w wielu polskich miastach, m. in. Lublinie, Katowicach, Gdyni, Warszawie (TZSP). Obrazy artysty można podziwiać w Muzeum Narodowym w Warszawie, a także Łańcucie, Łodzi i Lesznie.

4. Olga Boznańska przyszła na świat w roku 1865, zmarła w roku 1940. Pierwszą nauczycielką wybitnej malarki była jej matka – Eugenia Mondan, która zawodowo uczyła rysunku. Następnie pobierała lekcje u J. Siedleckiego i K. Pochwalskiego. Edukację artystyczną uzupełniała także na  Wyższych Kursach Artystycznych dla Kobiet Adriana Baranieckiego, w Monachium u Karla Kricherdorfa i Wilhelma Dürra. W Monachium założyła także własną pracownię. Tworzyła martwe natury, pejzaże miejskie, sceny rodzajowe. Przede wszystkim jednak malowała portrety (w początkach twórczości były to wizerunki całych postaci, obrazy monumentalne i zwarte w formie, w późniejszych latach przybierały one charakter bardziej kameralny, nastrojowy, o dominacji jednego tonu, bez konturów i ostrych planów). Boznańska pracowała również jako pedagog – wykładała w prywatnej szkole malarstwa Theodora Humla. Podróżowała wielokrotnie do Francji i Szwajcarii. Od 1898 roku na stałe zamieszkała w Paryżu, gdzie pełniła rolę jednej z czołowych postaci polskiego życia artystycznego. Jej debiut artystyczny datuje się na rok 1886 podczas wystawy Towarzystwa Przyjaciół Sztuk Pięknych w Krakowie. Od tego momentu regularnie uczestniczyła w wystawach na terenie Polski i poza jej granicami. Olga Boznańska była laureatką wielu prestiżowych nagród,  w tym francuskiej Legii Honorowej i orderu Polonia Restituta.

5. Wojciech Weiss urodził się w miejscowości Leorda w Rumunii w 1875 roku, zmarł w roku 1950 w Krakowie. Studia podjął w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych u takich profesorów jak Jan Matejko, Władysław Łuszczkiewicz, Florian Cynk, Leon Wyczółkowski i Julian Fałat. Skończył je zdobyciem złotego medalu i stypendium dr Franciszka Urbańskiego. Wiedzę uzupełniał także we Włoszech i Paryżu. Weiss był malarzem, grafikiem i rysownikiem. Jego prace utrzymane są w nurcie ekspresjonizmu i koloryzmu lat 20- i 30-tych ubiegłego wieku. Wpływ na twórczość artysty miał Jacek Malczewski i Leon Wyczółkowski oraz sam Matejko, dzięki któremu został przyjęty do SSP. To właśnie pod jego wpływem malował obrazy o tematyce historycznej (np. „Wjazd Bolesława Chrobrego do Kijowa”). Zajmował się także pejzażami, tworzył pełne dramatyzmu wizerunki miast z przełomu wieków (np. „Autoportret z maskami”) czy akty i portrety (głównie żony Ireny, która była jego ulubioną modelką). Weiss dużo podróżował. Odwiedził m. in. Wiedeń, Paryż czy Pragę. Współpracował z warszawską „Chimerą”, był członkiem zarządu Towarzystwa Przyjaciół Sztuk Pięknych w Krakowie, wiedeńskiej „Secesji”, a w 1908 roku przyznano mu stanowisko prezesa Towarzystwa Artystów Polskich „Sztuka”. Sukcesy osiągał nie tylko w działalności artystycznej (nagroda za całokształt twórczości w 1937 roku, Nagroda Honorowa za obraz „Ryby” w roku 1939 czy Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski w pięćdziesięciolecie działalności) , ale i na kanwie naukowej. Został profesorem nadzwyczajnym Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie (był także pierwszym jej rektorem w niepodległej Polsce). Weiss wystawiał swoje prace m. in. w Paryżu,  w salach TPSP czy salonie  Krywulta. Był jednym z najważniejszych malarzy Młodej Polski i dwudziestolecia międzywojennego.

6. Jan Lebenstein urodził się w Brześciu Litewskim w 1930 roku, zmarł w Krakowie w 1999 roku. Był uznanym malarzem i grafikiem. Edukację w zakresie malarstwa zdobywał m. in. pod kierunkiem Eugeniusza Eibischa i Artura Nachta-Samborskiego w warszawskiej ASP. Jego artystyczny debiut miał miejsce podczas ogólnopolskiej wystawy młodej plastyki „Przeciw wojnie. Przeciw faszyzmowi” w warszawskim Arsenale w roku 1955. Pokazane tam przez artystę pejzaże przedmieścia stolicy (w których dostrzegało się zainteresowanie twórczością Utrilla), uhonorowano nagrodą. Lebenstein malował kompozycje z mocno uproszczonymi postaciami ludzkimi, głównie kobiecymi. Były one umieszczone w centrum dzieła i charakteryzowały się precyzją, bogactwem tonów, ujęciem wertykalnym postaci i „anatomicznością” rysunku. Do tych prac malarza zalicza się „Figury kreślone”, „Figury hieratyczne” i „Figury osiowe”. Malarstwo figuratywne Lebensteina było bardzo osobiste, nie raz kryły się w nim egzystencjalne niepokoje autora, zawsze jego oryginalność i indywidualność. Inspirację dla twórcy stanowiły teksty kultury, starożytne mitologie, Biblia. W jego sztuce znaleźć można apokaliptyczną wizję świata. Artysta poruszał także problematykę pochodzenia i animalistycznej natury człowieka, zwracał uwagę na jego zmysłowość. Istotne w twórczości Lebensteina były również wątki erotyczne i tanatologiczne. Typowe dla malarstwa artysty, szczególnie po roku 1960, były dziwaczne stwory, groteskowe przedstawienia archaicznych plemion, poddanych nieokiełznanym namiętnościom (np. „Bottom I”), ale też „prehistoryczne” zwierzęta. Interesującym aspektem artystycznej działalności Lebensteina były wykonywane ilustracje dzieł literackich, np. związane z „Folwarkiem zwierzęcym”, „Księgą Hioba” czy opowiadaniami Gustawa Herlinga-Grudzińskiego. Artysta był także związany z Teatrem na Tarczyńskiej, kierowanym przez Mirona Białoszewskiego. To właśnie w obszarze kultury niezależnej w latach stanu wojennego, przygotowywano ekspozycje jego dzieł (przede wszystkim pod patronatem Kościoła. Malarz był laureatem m. in. Grand Prix na 1. Międzynarodowym Biennale Młodych w Paryżu, nagrody nowojorskiej Fundacji Alfreda Jurzykowskiego, Nagrody im. Jana Cybisa czy Krzyża Wielkiego z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski. Artysta na stałe mieszkał w Paryżu.

7. Henryk Hayden urodził się w 1883 roku w Warszawie, zmarł w Paryżu w 1970 roku. Początkowo studiował na Politechnice Warszawskiej, by po trzech latach przenieść się do Szkoły Sztuk Pięknych. Edukacje uzupełniał także w Académie „La Palette” pod kierunkiem Charlesa Guérina i Georgesa Desvalliéres’a. Artysta związany był ze środowiskiem Ecole de Paris. W pierwszym okresie jego twórczości odnaleźć można elementy kubistycznej awangardy, później realizmu. Na malarstwo Haydena oddziałała również twórczość Władysława Ślewińskiego i syntetyzm szkoły Pont-Aven. Nawiązania do twórczości Cézanne’a widoczne są w stosowanej geometryzacji form, syntezie kształtów czy wykorzystywaniu zieleni i brązów (szczególnie w latach 1912-1914). Artysta tworzył pejzaże, martwe natury, kompozycje z postaciami aktorów i muzyków, a także portrety. W okresie między 1922 a 1953 rokiem Hayden wyraźniej skłania się ku obserwacji natury i kolorystycznej wrażliwości (malował wówczas akty inspirowane późną twórczością Renoira). Malarz tworzył także litografie barwne, w których stosował uproszczone kompozycje i zrytmizowane formy.  Hayden związany był z paryską awangardą i takimi malarzami, jak P.Picasso, J.Gris, G.Severin i H.Matisse. Więzi przyjaźni łączyły go także z Beckettem. Malarz brał udział w wielu wystawach na terenie Francji, w tym uczestniczył w paryskich Salonach i miał kilka wystaw indywidualnych.

8. Stanisław Ignacy Fabijański przyszedł na świat w 1865 roku w Paryżu, zmarł w 1947 roku w Krakowie. Do Polski przyjechał w wieku sześciu lat. Studia artystyczne rozpoczął we Lwowie u L. Marconiego, a kontynuował w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych (m. in. u Łuszczkiewicza, Matejki czy Löfflera) oraz w Monachium. Był malarzem i rzeźbiarzem, znanym z przedstawiania zabytkowych miast polskich, szczególnie Krakowa (widoki kościołów, Wawelu, starych zaułków). Zajmował się również portretami, tematyką legionową, malował sceny rodzajowe, historyczne i religijne. W twórczości Fabijańskiego znaleźć można dzieła związane z ówczesną sytuacja w kraju („Pogrzeb strajkującego”), jak i obrazy o motywach zaczerpniętych z fantastyki, nawiązujące do malarstwa Böcklina. Artysta wykonywał także plakaty (np. na wystawę TPSP w Krakowie) i ilustracje do czasopism. Szczególnie na początku twórczości zajmował się wykonywaniem rzeźb (np. secesyjna majolika „Źródło”). Fabijański odbył podróże do Włoch i Francji. Brał udział w wielu wystawach w Polsce i poza jej granicami: w TPSP i Stowarzyszeniu Artystów Polskich w Krakowie, TZSP i Salonie Krywulta w Warszawie, Katowicach, Monachium, Buffalo czy Brukseli.

9. Eugeniusz Waniek żył w latach 1906-2009. Studiował w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie, m. in. pod opieką Władysława Jarockiego i Teodora Axentowicza. Do jego artystycznego dorobku zalicza się akty kobiece, portrety, pejzaże inspirowane podróżami czy sceny rodzajowe. Tworzył także rysunki i grafiki. Był związany z Grupą Krakowską, z którą wspólnie wystawił swoje prace w 1934 roku. Z powodu radykalnych poglądów i upolitycznienia środowiska, artysta postanowił wystąpić z grupy. Waniek był cenionym pedagogiem: uczył w Szkole Przemysłu Artystycznego w Sosnowcu oraz w Liceum Sztuk Plastycznych w Krakowie. Artysta uczestniczył w wielu krajowych i zagranicznych wystawach (ostatnia indywidualna miała miejsce w 2002 roku).

10. Aleksander Kobzdej urodził się w miejscowości Olesko na Ukrainie w 1920 roku, zmarł w Warszawie w 1972 roku.  Swoje dzieciństwo spędził we Lwowie, gdzie również zdał maturę. Rysunku i rzeźby uczył się najpierw prywatnie, a potem pod kierunkiem Władysława Lama (później pracował jako jego asystent). Przez krótki okres czasu studiował również na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie u Eugeniusza Eibischa. Równocześnie artysta podjął studia architektoniczne na Politechnice Lwowskiej (dyplom inżyniera zdobył na Politechnice Gdańskiej). W malarstwie Kobzdeja dostrzega się wpływ koloryzmu, ale też elementy kubizmu i ekspresjonizmu. We wczesnym okresie działalności artystycznej interesował się abstrakcją. Bliski jego twórczości był także socrealizm, jednak nie pozbawiony ironicznej refleksji (obrazy „Ceglarki” i „Podaj cegłę” – uważany za modelowy przykład realizmu socjalistycznego). Malarz był laureatem wielu odznaczeń państwowych i nagród, aktywnie uczestniczył w Ogólnopolskich Wystawach Plastyki organizowanych przez Ministerstwo Kultury i Sztuki. Artysta był utalentowanym rysownikiem. Do jego prac zalicza się cykl reportaży powstałych podczas podróży do Chin i Wietnamu. W drugiej połowie lat 50-tych następuje zmiana artystycznej drogi Kobzdeja i zwrócenie się w stronę informelu i malarstwa materii. Artysta stworzył cykl „Szczeliny”, w których łączył cechy kompozycji płaszczyznowej i reliefowej, wykorzystywał grube warstwy farby i elementy niemalarskie (np. drobiny z tworzyw sztucznych). Interesujący w dorobku artysty jest również cykl”Hors cadre”, na który składają się oryginalne konstrukcje malarsko-rzeźbiarskie. Malarz pracował jako pedagog na PWSSP w Sopocie, ASP w Warszawie oraz w hamburskiej Hochschule für Bildende Kunste. Tworzył ilustracje, plakaty i scenografie. Artysta swoje prace prezentował m. in. na Biennale w Wenecji (1954) oraz na Biennale w Sao Paulo (1959).

11. Andrzej Wróblewski przyszedł na świat w Wilnie w 1927 roku, zmarł w 1957 roku podczas wyprawy w Tatry. Był przedstawicielem malarstwa figuratywnego, teoretykiem i krytykiem sztuki (publikował w „Przeglądzie Artystycznym”, „Życiu Literackim”, „Głosie Plastyków”). Zajmował się również grafiką (podobnie jak jego matka), tworzył drzeworyty. Studiował na Akademii Sztuk Pięknych oraz na Uniwersytecie Jagiellońskim na kierunku historii sztuki. Malarz poszukiwał własnego stylu, tworzył prace eksperymentalne i kompozycje geometryczne. Dążył do tego, by sztuka była rezultatem obserwowania rzeczywistości, a jednocześnie jej artystyczną interpretacją. Postacie wyłaniające się z jego obrazów mają niejednokrotnie zdeformowane czy groteskowe kształty, tak jak w serii obrazów o tematyce okupacyjnej „Rozstrzelania”, utrzymanych w zimnej tonacji czy obrazach typu „Ukrzesłowiona”. W pracach artysty pojawia się także motyw kuli („Niebo”), ryby („Ryby bez głów”) czy rodziny. Ważna w malarstwie artysty była postać szofera, a także tematy związane z wojną i przemijalnością ludzkiego życia. Wróblewski był przeciwnikiem koloryzmu. W jego mniemaniu sztuka powinna być zaangażowana społecznie, a elementy estetyczne i ideologiczne ściśle powinny się przenikać. Artysta był pomysłodawcą powstania Grupy Samokształceniowej, która w otwarty sposób manifestowała sprzeciw wobec założeń koloryzmu. Należeli do niej Andrzej Wajda czy Przemysław Brykalski. Wróblewski skłaniał się ku doktrynie socrealizmu w sztuce. Tworzone wówczas obrazy charakteryzowały się stosowaniem ciemniejszych kolorów i bardziej realistycznym sposobem malowania. Wróblewski tworzył także akwarele, rysunki i monotypie.

12. Władysław Chmieliński przyszedł na świat w 1911 roku w Warszawie, zmarł w roku 1979 tamże. Znany był także pod pseudonimem „Władysław Stachowicz”. Był studentem Miejskiej Szkoły Sztuk Zdobniczych i Malarstwa w Warszawie (wcześniejsza Klasa Rysunkowa). Z rodzinnym miastem był silnie związany. Widoki Warszawy (i ogólnie miejskie) stanowiły główny temat jego obrazów. Tworzył je w technice olejnej i akwareli. W twórczości Chmielińskiego znaleźć można również wiejskie sceny rodzajowe (wesela, zaprzęgi, kuligi) i pejzaże. Artysta jest autorem zbioru akwarel ukazujących obiekty polskiej architektury (np. widoki Kazimierza nad Wisłą, Krakowa, Sandomierza). W swoich obrazach przedstawiał również wnętrza pałaców i kościołów (m. in. Zamku Królewskiego w Warszawie, Pałacu w Wilanowie). Kilkakrotnie wyjeżdżał do Danii (lata 1967-1969).

13. Stanisław Gałek urodził się w 1876 roku w Mokrzyskach koło Brzeska, zmarł w Zakopanem w roku 1961. Był uczniem Szkoły Zawodowej Przemysłu Drzewnego w Zakopanem, a następnie studentem Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie (do jego nauczycieli zaliczał się Jan Stanisławski i Jacek Malczewski) oraz Königliche Kunstgewerbeschule w Monachium i w École Nationale des Beaux-Arts w Paryżu. Artysta zajmował się malarstwem i rzeźbą. Był powszechnie znanym i cenionym twórcą pejzaży tatrzańskich (jego ulubionym rejonem było otoczenie Morskiego Oka). W swoich dziełach Gałek uwieczniał także widoki nadmorskie, portrety i sceny rodzajowe. Do jego artystycznej działalności zalicza się projekty kilimów dla zakopiańskiego stowarzyszenia „Kilim”. Malarz odbył podróże do Włoch i na Krym. Pracował jako pedagog w Szkole Zawodowej Kołomyi i Szkole Przemysłu Drzewnego w Zakopanem. Był członkiem TZSP w Warszawie i towarzystwa „Sztuka Podhalańska”. Artysta uczestniczył w wielu wystawach w kraju i zagranicą. Jego prace można było oglądać na prezentacjach TPSP w Krakowie i Lwowie, TZSP w Warszawie, a także w Budapeszcie czy Wiedniu. W roku 1960 odbyła się jubileuszowa wystawa malarza w Zakopanem.