Nowe obiekty w ofercie sprzedaży- kwiecień 2013

tel.:+48 603 190 060 lub  +48 12 341 47 37

Godziny otwarcia: Pn-Pt 10-18

Jeśli wiadomość nie wyświetla się poprawnie Zobacz w oknie przeglądarki 

Noty Biograficzne:

1. Emil Krcha przyszedł na świat w 1894 roku w Kałuszu, zmarł w roku 1972 w Krakowie. Zasłynął jako malarz-kolorysta i jeden z założycieli krakowskiego Zrzeszenia Artystów Plastyków „Zwornik”. Studia artystyczne podjął na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie u takich profesorów, jak Teodor Axentowicz, Stanisław Kamocki czy Ignacy Pieńkowski. Podróżował do Francji, Belgii i Holandii, gdzie również uzupełniał swoja wiedzę i doskonalił umiejętności. Tworzył pejzaże, martwe natury utrzymane w ciepłych tonacjach, sceny rodzajowe. Na jego działalność artystyczną oddziaływały m. in. wpływy flamandzko-holenderskie, twórczość ludowa czy gotyk. Jednocześnie Krcha był malarzem-indywidualistą (np. w kolorystyce jego obrazów charakterystyczne były barwy brunatno-czerwono-zielone z akcentami czerwieni i bieli, które były odstępstwem od malarstwa postimpresjonistycznego, dominującego w tym okresie wśród malarzy-kolorystów). W swoich obrazach często naśladował malarstwo ludowe, stosował uproszczone formy, zniekształcał świat przedstawiony. II wojna światowa odcisnęła piętno na obrazach artysty. Zaczęły pojawiać się w nich marionetki oraz sceny bitew i pobojowisk. Pierwsza indywidualna wystawa malarza odbyła się w 1931 roku w Galerii Zborowskiego w Paryżu. Warto pamiętać, że Emil Krcha wspólnie z Eugeniuszem Geppertem i innymi artystami był założycielem wrocławskiej Państwowej Wyższej Szkoły Sztuk Pięknych, w której następnie wykładał (jako pedagog pracował również na ASP w Krakowie).

2. Olga Boznańska przyszła na świat w roku 1865, zmarła w roku 1940. Pierwszą nauczycielką wybitnej malarki była jej matka – Eugenia Mondan, która zawodowo uczyła rysunku. Następnie pobierała lekcje u J. Siedleckiego i K. Pochwalskiego. Edukację artystyczną uzupełniała także na Wyższych Kursach Artystycznych dla Kobiet Adriana Baranieckiego, w Monachium u Karla Kricherdorfa i Wilhelma Dürra. W Monachium założyła także własną pracownię. Tworzyła martwe natury, pejzaże miejskie, sceny rodzajowe. Przede wszystkim jednak malowała portrety (w początkach twórczości były to wizerunki całych postaci, obrazy monumentalne i zwarte w formie, w późniejszych latach przybierały one charakter bardziej kameralny, nastrojowy, o dominacji jednego tonu, bez konturów i ostrych planów). Boznańska pracowała również jako pedagog – wykładała w prywatnej szkole malarstwa Theodora Humla. Podróżowała wielokrotnie do Francji i Szwajcarii. Od 1898 roku na stałe zamieszkała w Paryżu, gdzie pełniła rolę jednej z czołowych postaci polskiego życia artystycznego. Jej debiut artystyczny datuje się na rok 1886 podczas wystawy Towarzystwa Przyjaciół Sztuk Pięknych w Krakowie. Od tego momentu regularnie uczestniczyła w wystawach na terenie Polski i poza jej granicami. Olga Boznańska była laureatką wielu prestiżowych nagród, w tym francuskiej Legii Honorowej i orderu Polonia Restituta.

3. Neumann Abraham przyszedł na świat w 1873 roku w Sierpcu na Mazowszu, zginął w roku 1942 podczas ewakuacji krakowskiego getta. Uczył się w Szkole Rysunkowej Wojciech Gersona, krakowskiej ASP (m. in. u Wyczółkowskiego, Malczewskiego i Stanisławskiego), paryskiej Academie Julian i w Szkole Sztuk Pięknych i Rzemiosła Artystycznego w Jerozolimie (był jej wykładowcą w latach 1925-1927). Oprócz tego odwiedzał muzea w Europie i Stanach Zjednoczonych, które dodatkowo wzbogacały jego wiedzę artystyczną. Tematem jego dzieł początkowo były głównie pejzaże (tatrzańskie, z podróży po Bretanii i Palestynie), potem motywy architektoniczne, martwe natury, wnętrza, portrety. Zajmował się także grafiką. Odwiedził również m. in Holandię, Belgię, Niemcy i Anglię.

4. Wojciech Weiss urodził się w miejscowości Leorda w Rumunii w 1875 roku, zmarł w roku 1950 w Krakowie. Studia podjął w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych u takich profesorów jak Jan Matejko, Władysław Łuszczkiewicz, Florian Cynk, Leon Wyczółkowski i Julian Fałat. Skończył je zdobyciem złotego medalu i stypendium dr Franciszka Urbańskiego. Wiedzę uzupełniał także we Włoszech i Paryżu. Weiss był malarzem, grafikiem i rysownikiem. Jego prace utrzymane są w nurcie ekspresjonizmu i koloryzmu lat 20- i 30-tych ubiegłego wieku. Wpływ na twórczość artysty miał Jacek Malczewski i Leon Wyczółkowski oraz sam Matejko, dzięki któremu został przyjęty do SSP. To właśnie pod jego wpływem malował obrazy o tematyce historycznej (np. „Wjazd Bolesława Chrobrego do Kijowa”). Zajmował się także pejzażami, tworzył pełne dramatyzmu wizerunki miast z przełomu wieków (n. „Autoportret z maskami”) czy akty i portrety (głównie żony Ireny, która była jego ulubioną modelką). Weiss dużo podróżował. Odwiedził m. in. Wiedeń, Paryż czy Pragę. Współpracował z warszawską „Chimerą”, był członkiem zarządu Towarzystwa Przyjaciół Sztuk Pięknych w Krakowie, wiedeńskiej „Secesji”, a w 1908 roku przyznano mu stanowisko prezesa Towarzystwa Artystów Polskich „Sztuka”. Sukcesy osiągał nie tylko w działalności artystycznej (nagroda za całokształt twórczości w 1937 roku, Nagroda Honorowa za obraz „Ryby” w roku 1939 czy Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski w pięćdziesięciolecie działalności) , ale i na kanwie naukowej. Został profesorem nadzwyczajnym Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie (był także pierwszym jej rektorem w niepodległej Polsce). Weiss wystawiał swoje prace m. in. w Paryżu, w salach TPSP czy salonie Krywulta. Był jednym z najważniejszych malarzy Młodej Polski i dwudziestolecia międzywojennego.

5. Marian Konarski żył w latach 1909-1998. Studia artystyczne podjął na ASP w Krakowie u Władysława Jarockiego, Ignacego Pieńkowskiego oraz Xawerego Dunikowskiego. Zajmował się malarstwem sztalugowym, rysunkiem i drobnymi formami malarskimi. Z powodu przynależności do artystycznej grupy „Szczep Rogate Serce” Stanisława Szukalskiego, został usunięty z uczelni. Z ugrupowaniem tym Konarski związał swoją artystyczną przyszłość, organizował jej wystawy, współredagował pismo „Krak”. Pisał także utwory poetyckie i dramatyczne (jako poeta zadebiutował w „Ilustrowanym Kurierze Codziennym”). Tworzył polichromie w kościołach na południu kraju. Konarski był stypendystą Funduszu Kultury Narodowej i w 1939 roku wyjechał do Włoch i Austrii. W czasie II wojny światowej przebywał w Polsce (był członkiem Armii Krajowej, ZWZ, pracował dla Komisji Obwodowej Kedywu). Od 1948 roku należał do Związku Polskich Artystów Plastyków. Marian Konarski pracował również jako pedagog i organizator amatorskich grup artystycznych w Chrzanowie.

6. Zbigniew Pronaszko urodził się w 1885 roku, zmarł w 1958 roku. Był jednym z głównych przedstawicieli formistycznej awangardy (lata 1917-1922) i nurtu kolorystycznego (lata 30. i 40. XX wieku), malarzem, rzeźbiarzem, scenografem. Studiował w Szkole Sztuk Pięknych w Kijowie, krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych (m. in. u Jacka Malczewskiego i Teodora Axentowicza). Podczas licznych podróży zwiedził Florencję, Paryż, Wiedeń, Monachium. Tematem jego malarstwa były sceny rodzajowe, pejzaże, akty, portrety. Zajmował się również rzeźbą. Początkowo na postawę artystyczną Pronaszki wpływało symboliczne malarstwo Malczewskiego. Jako formista nawiązywał do Cézanne’a i estetyki kubizmu, łącząc je z polską sztuką średniowieczną i podhalańskim malarstwem naiwnym. Dla Pronaszki forma dzieła była niezwykle ważna. Zgodnie z założeniami kubizmu akcentował płaskość obrazu, niwelował iluzję głębi przestrzennej w obrazie poprzez przedstawianie różnych fragmentów rzeczywistości z kilku punktów widzenia i odległości. W jego obrazach dominują błękity i brązy, zgeometryzowane kształty o rytmicznych układach kompozycyjnych. Artysta stworzył także nowatorską formułę rzeźby formistycznej, charakteryzującą się dynamiczną rytmiką rozczłonkowanych brył. W 1925 roku artysta zwrócił się w kierunku koloryzmu (zestawiał ze sobą barwy intensywne, często kontrastowe tony ciepłe i zimne). Wspólnie z bratem Andrzejem Pronaszką i Tytusem Czyżewskim był pomysłodawcą wystaw Niezależnych w Krakowie, które były wyrazem sprzeciwu wobec dominującej pozycji Towarzystwa Artystów Polskich „Sztuka” i pragnieniem odcięcia się od artystycznej formacji Młodej Polski. Zbigniewa Pronaszkę uważa się za teoretyka formizmu. Jego artykuł „Przed wielkim Jutrem”, opublikowany na łamach czasopisma „Rydwan” w 1914 roku stał się manifestem młodej sztuki. Artysta był współzałożycielem awangardowej grupy Ekspresjoniści Polscy (od 1919 r. Formiści). Zajmował się także scenografią i pracą dydaktyczną (wykładał w Wolnej Szkole Malarstwa Ludwiki Mehofferowej w Krakowie i na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie). Pronaszko był członkiem Towarzystwa Artystów Polskich „Sztuka”, z którym wystawiał swoje prace. Brał udział także w ekspozycjach grupy Zero, Nowej Generacji i Zwornika. Obrazy Pronaszki wystawiane były w kraju (np. Kraków, Lwów) i poza jej granicami (m. in. w Paryżu, Wiedniu, Stanach Zjednoczonych, Sztokholmie i Wenecji). Indywidualne wystawy artysty odbyły się w warszawskim Towarzystwie Zachęty Sztuk Pięknych w 1922 i 1957 r. Został wyróżniony złotym medalem za malarstwo na Międzynarodowej Wystawie „Sztuka i Technika” w Paryżu (1937 r.), Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (1954), Orderem Sztandaru Pracy I klasy i Nagrodą Państwową I stopnia (1955).

7. Wojciech Gerson urodził się w 1831 roku w Warszawie, zmarł w roku 1901 w tym samym mieście. Był malarzem, rysownikiem, ilustratorem, wybitnym przedstawicielem akademizmu i realizmu lat 80. i 90. Gerson silnie związany był z rodzinnym miastem, działał jako pedagog i krytyk sztuki. Studia podjął w Szkole Sztuk Pięknych w Warszawie, m. in. pod opieką M. Zaleskiego i J. F. Piwarskiego. Swoją wiedzę artystyczną uzupełniał na akademii petersburskiej (został nawet profesorem tej uczelni). Gerson brał także udział w zajęciach L. Cognieta w Paryżu oraz samodzielnie studiował sztukę dawnych mistrzów zwiedzając liczne muzea i galerie. Malarz interesował się etnografią. Wraz z grupą absolwentów skupionych wokół Marcina Olszańskiego pieszo zwiedził znaczną część Polski (Lubelszczyznę, Mazowsze, Kujawy, Kielecczyznę, Pojezierze Augustowskie, Małopolskę, Podhale), jak również Wilno i Kowno. Podróże te znalazły odzwierciedlenie w tworzonych ilustracjach, m. in. do wydawnictwa Oskara Kolberga „Lud”. Wojciech Gerson malował obrazy o tematyce historycznej (były one wyrazem patriotycznej postawy malarza i jego zaangażowania w sprawy narodowe), religijnej (obrazy ołtarzowe i malowidła w Polsce, Rosji, Austrii) czy alegorycznej (np. sale hotelu Victoria). Artysta jest znany z realistycznego malarstwa pejzażowego, które stanowi ogromny wkład w polską sztukę XIX wieku. Znaleźć w nim można tematy odwołujące się do etnograficznych zainteresowań twórcy, życia polskiej wsi i krajobrazów ojczystych. Wyjątkowo bliskie malarzowi były Tatry, widoki masywów górskich, lasy. Jako dojrzały twórca Gerson zajmował się również malarstwem portretowym, które charakteryzowało się psychologiczną analizą postaci, jednak nadal utrzymane było w nurcie realistycznym. Artysta posługiwał się technikami olejnymi, akwarelami, rysunkiem, litografią, malarstwem freskowym i sztalugowym. Na emigracji Gerson znalazł się wśród takich twórców, jak Cyprian Kamil Norwid, Henryk Pillati czy Teofil Kwiatkowski. Ogromną zasługą malarza było zainicjowanie wspólnie z A. Schouppem w roku 1858 powstania Krajowej Wystawy Sztuk Pięknych, przekształconej później w Towarzystwo Zachęty Sztuk Pięknych (był jej wiceprezesem, pomysłodawcą i współorganizatorem wielu wydarzeń artystycznych). Gerson zasłynął również jako wybitny pedagog: był nauczycielem w Instytucie Głuchoniemych, Zakładzie Szmita dla kobiet, w warszawskiej Szkole Rysunkowej (jego uczniami byli np. Jan Stanisławski, Józef Chełmoński, Edward Okunia, Leon Wyczółkowski, Władysław Podkowiński), prowadził także lekcje prywatne. Ilustracje Gersona zdobią „Pisma” Adama Mickiewicza czy „Bajki i przypowieści” Ignacego Krasickiego. Był autorem tłumaczeń publikacji z zakresu teorii i praktyki malarskiej (np. Leonarda da Vinci „Rozprawy o malarstwie”, J. Del Medico „Anatomii dla użytku malarzów i rzeźbiarzów ułożonej”) i własnych dzieł w tej tematyce (m. in. „Współczesne kierunki malarstwa”). Jego działalność była niezwykle szeroka i różnorodna. Obejmowała również teatr i literaturę (był kierownikiem artystycznym czasopism „Przyjaciel dzieci”, „Wieniec” oraz pomysłodawcą dwutygodnika „Świat artystyczny”). Artysta uczestniczył w wielu wystawach krajowych i zagranicznych. Prezentował swje prace w warszawskim TZSP (corocznie 1860-1900), Salonie Artystycznym (1888-1899) i Salonie A. Krywulta (1887, 1889, 1892, 1893, 1896, 1900) oraz w krakowskim Towarzystwie Przyjaciół Sztuk Pięknych (1855-1901). Wziął udział w Pierwszej Wielkiej Wystawie Sztuki Polskiej urządzonej w Krakowie w 1887. Obrazy pokazywał na międzynarodowych ekspozycjach w Paryżu (1867, 1875, 1876, 1883, 1888, 1889, 1890, 1894, 1895, 1896, 1897, 1898, 1899, 1900), Wiedniu (1873, 1882, 1886, 1888), Petersburgu (1873, 1878, 1881, 1882, 1884, 1885), Londynie (1873), Filadelfii (1876), Monachium (1897, 1880), Moskwie (1882), Berlinie (1891) i Los Angeles (1894). Gerson otrzymał medal na Powszechnej Wystawie w Wiedniu (1873), Międzynarodowej Wystawie Sztuki w Paryżu (1889), Światowej Wystawie w Chicago (1893) i Międzynarodowej Wystawie Sztuki w San Francisco (1894). Indywidualna wystawa zorganizowana za życia artysty odbyła się w Lublinie w 1884 roku.

8. Jan Klępiński urodził się w 1872 roku w Łodzi, zmarł w roku 1913 we Włoszech. Studia podjął w prywatnych szkołach Antona Ažbego i Simona Hollósyego w Monachium. Malował olejne nadmorskie krajobrazy, sceny rodzajowe, włoskie pejzaże, tematy marynistyczne. Zalicza się go do kręgu „polskich monachijczyków”. Swoje prace pokazywał od 1900 roku na wystawach warszawskiego Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych, w Salonie Krywulta, Towarzystwie Przyjaciół Sztuk Pięknych w Krakowie, a także w Monachium (w 1913 roku). Obrazy Klępińskiego znajdowały się np. w Muzeum Sztuki w Łodzi i Muzeum Okręgowym w Lesznie.

9. Władysław Jarocki przyszedł na świat w 1879 roku w Podhajczykach na Ukrainie, zmarł w 1965 w Krakowie. Jarocki był wychowankiem Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie i takich malarzy, jak m. in. Józef Mehoffer i Leon Wyczółkowski. Swoją wiedzę uzupełniał także na Académie Julian w Paryżu. Jarocki ukończył lwowska politechnikę i był inżynierem architektem. Artysta zasłynął jako malarz, rysownik i grafik, przedstawiciel nurtu folklorystycznego w sztuce Młodej Polski, organizator polskiego życia artystycznego lat 20 i 30-tych XX wieku. W swoich obrazach poruszał tematykę wiejskiego życia i obyczajów Huculszczyzny i Podhala. Tworzył także portrety i pejzaże (m. in. Wenecji, Litwy, Tatr). Do jego dzieł zalicza się również grafiki (np. akwafortowe widoki Paryża). Ponadto Jarocki rysował karykatury (np. wykonywał ilustracje do dwutygodnika „Liberum Veto” i utworu Kasprowicza „Marchołt gruby a sprośny”). Był członkiem Towarzystwa Artystów Polskich „Sztuka” i Wiedeńskiej Secesji. W trakcie I wojny światowej wykonywał reportażowe rysunki z pola bitwy, potem kierował pracami przy odbudowie architektury powiatu lwowskiego. Był także pedagogiem. Wykładał na politechnice lwowskiej, w Państwowej Szkole Przemysłowej, na Akademii Sztuk Pięknych (był profesorem zwyczajnym na tej uczelni), a podczas okupacji w Städtische Handwerker- und Kunstgewerbeschule w Krakowie. Malarz prowadził intensywną działalność organizacyjną: propagował rodzimą sztukę za granicą, przygotował polską ekspozycję na 12. Biennale w Wenecji, współtworzył dział polski na corocznych wystawach Carnegie Institute w Stanach Zjednoczonych. Był członkiem Towarzystwa Szerzenia Sztuki Polskiej wśród Obcych i w jej ramach organizował wielokrotnie prezentacje sztuki polskiej. Władysław Jarocki pełnił także funkcję prezesa Towarzystwa Przyjaciół Sztuk Pięknych w Krakowie w latach 1927-1934, pracował jako radny tego miasta, był członkiem Komisji Rzeczoznawców dla Państwowych Zbiorów Sztuki. Artysta był jednym z założycieli ważnego dla polskiej kultury miesięcznika ”Sztuki Piękne” i redaktorem naczelnym tego periodyku. Jarocki swoją wiedzę i doświadczenia z zakresu sztuki opisał w książce ”Moje drogi malarskie i inne wspomnienia”. Po raz pierwszy w Polsce obrazy artysty zostały pokazane w roku 1905 w krakowskim Towarzystwie Przyjaciół Sztuk Pięknych. Brał udział także w wystawach warszawskiego Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych i Towarzystwa Artystów Polskich „Sztuka” (wszystkich krajowych i zagranicznych). Indywidualne swoje prace pokazywał we Lwowie (1912), Warszawie (1914, 1938), Poznaniu (1923), Hadze (1938), Krakowie (1939, 1949, 1952, 1957) i Zakopanem (1956).

10. Janusz Maria Brzeski urodził się w 1907 roku w Warszawie, zmarł w roku 1957 w Krakowie. Studia podjął w Szkole Sztuk Zdobniczych w Poznaniu pod opieką Jana Jerzego Woronieckiego. Jako stypendysta wyjechał do Francji i Włoch w roku 1925. Był artystą związanym z wieloma dziedzinami sztuki. Zajmował się grafiką, rysunkiem, fotografią z kręgu modernistycznego, filmem awangardowym, był krytykiem sztuki i publicystą. W Paryżu pracował w agencjach graficznych, współpracował z tygodnikiem „Vu”, asystował przy produkcji filmów wytwórni „Paramount”. To właśnie we Francji poznał czym jest surrealizm. W Polsce również pracował dla czasopism: krakowskiego „Ilustrowanego Kuriera Codziennego”, „AS” i „Tajnego detektywa”. Pasjonował się fotografią (tworzył fotomontaże, np. „Narodziny robota”). Wspólnie z Kazimierzem Podsadeckim zorganizował w Krakowie w 1931 roku pierwszą wystawę fotografii modernistycznej. Brzeski był także twórcą Studia Polskiej Awangardy Filmowej, które wyprodukowało filmy „Przekrój” i „Beton”. Artysta należał do grupy „Jednoróg”. Po zakończeniu II wojny światowej kontynuował współpracę z krakowskimi czasopismami („Przekrój”) i wydawnictwami. Odbył podróże do Belgii i ponownie Francji. W roku 1951 zaczął pracować dla warszawskich wydawnictw, m.in. „Czytelnika”.