Najnowsze prace w Polskim Domu Aukcyjnym – listopad 2013

Nowościami w listopadowej ofercie jest portret Eugeniusza Zaka, dwustronna praca Jana Wojnarskiego czy scena z polowania Karla Mohra. Mamy nadzieję, że aktualna oferta wzbudzi Państwa zainteresowanie.

Jan Cybis (1897-1972)
„Kwiaty”

1970 r., wym.: 50 x 61 cm, olej/płótno, sygn. p. d.: „J.Cybis”, na odwrocie napis na płótnie: „JAN CYBIS „Kwiaty” 1970. 61 x 50″ oraz naklejona karta z dedykacją, datowana 3 sierpnia 1972

„Kwiaty” powstały dwa lata przed śmiercią artysty. Wpisują się w charakterystyczne dla malarza zainteresowanie martwą naturą. Przed powstaniem prezentowanego obrazu, na przełomie 1969 i 1970 roku Cybis wziął udział w wystawie „Polska sztuka współczesna” na Międzynarodowym Festiwalu w Edynburgu. Autor „Kwiatów” eksponował swoje prace także na wystawach w Waszyngtonie, Nowym Jorku i Chicago. Malarz został wyróżniony dyplomem za pracę społeczną przyznanym przez miasto Opole w 1970 roku. Trzy lata później, już po śmierci Cybisa ustanowiono prestiżową, doroczną nagrodę jego imienia, przyznawaną z zakresu malarstwa.

Władysław Chmieliński (1911-1979)
„Starówka”

olej/płótno, wym.: 71,5 x 51,5 cm, sygn. p. d.: „Wł. Chmieliński”

Władysław Chmieliński (Stachowicz) niezwykle często w swoich obrazach ukazywał tematykę miejską. Przedstawiał widoki uliczek i zaułków, a także miejskie pejzaże i zabytki architektoniczne (był autorem cyklu obrazów ukazujących architekturę Sandomierza, Krakowa czy Kazimierza nad Wisłą). Stosował technikę olejną i akwarelę. Na stałe był związany z Warszawą, która w naturalny sposób stawała się inspiracją do malowanych obrazów, np.do jego dzieł zaliczają się widoki wnętrz Zamku Królewskiego i Pałacu w Wilanowie (muzeum w Wilanowie posiada pięć obrazów Chmielińskiego z wnętrzami pałacu). „Starówka” jest wyjątkowo urokliwym przykładem zamiłowania artysty do miejskiej tematyki.

Eugeniusz Zak (1884-1926)
„Głowa młodzieńca”

1923 r., olej/płótno, wym.: 27,3 x 22,5 cm, sygn. l. d.: „Eug. Zak”

Obraz prezentowany na indywidualnej wystawie artysty w Galerie Davambez w Paryżu w 1925 r. oraz zamieszczony w publikacji Barbary Brus-Malinowskiej „Eugeniusz Zak. 1884-1926, [katalog wystawy monograficznej]”, Muzeum Narodowe w Warszawie, Warszawa 2004, s. 143, poz. 187 (il. barwna)

„Głowa młodzieńca” powstała w okresie, kiedy Zak zamieszkał w Paryżu oraz założył własną galerię sztuki „Gallerie Zak”. W 1922 roku artysta podjął decyzję o wyemigrowaniu z Polski i udał się najpierw do Berlina, a później do Bonn (tam zaprojektował dekorację wnętrz w domu architekta Fritza Augusta Breuhausa). W tym samym roku rozpoczęła się jego współpraca z czasopismem „Kunst und Deutsche Dekoration”. Kobiece i męskie głowy bardzo często przewijają się w jego malarstwie. Tworzone były zarówno w technice olejnej, jak i technikami mieszanymi. Lata 20-te w jego twórczości charakteryzowały się tworzeniem wizerunków arlekinów czy samotników, o wydłużonych proporcjach, giętkich sylwetkach i teatralnych pozach. Dało się w nich dostrzec także nutkę melancholii i niepokoju.

Karl Mohr (1858-1922)
„Polowanie par force”

olej/płótno, wym.: 60,5 x 50,5 cm, sygn. l. d.: „K Mohr”

Polowania par force są jednymi z najbardziej typowych motywów w twórczości Karla Mohra. Prezentowana praca wpisuje się w ten nurt. Myśliwi z psami ukazani są na tle późnojesiennego, leśnego pejzażu.

J. Konarski
„Przeprawa”

olej/płótno, wym.: 28,7 x 42,5 cm, sygn. dolny środek: „J. Konarski”

Zaprzęgi, kuligi, motywy z końmi są najczęstszymi, jakie pojawiały się w twórczości tego artysty. W jego malarstwie dostrzega się nawiązania do dzieł Alfreda Wierusza-Kowalskiego.

Jerzy Kossak (1886-1955)
„Jeździec”

1937 r., olej/tektura, wym.: 30 x 40 cm, sygn. i datowany l. d.: „Jerzy Kossak/1937″

„Jeździec” wpisuje się w typową tematykę prac Jerzego Kossaka. W roku powstania obrazu artysta wziął udział w wystawie „Łowiectwo w sztuce polskiej” w warszawskiej Zachęcie, na której zdobył nagrodę. Uczestniczył także w Międzynarodowej Wystawie Łowieckiej w Berlinie (za obraz „Święty Hubert na polowaniu” został wyróżniony brązowym medalem). Była to jedna z dwóch wystaw zagranicznych, na której Jerzy Kossak eksponował swoje prace. Okres przed wybuchem II wojny światowej był dobry dla artysty. Jak pisze Kazimierz Olszański „obrazy Jerzego umacniały ducha, pobudzały dzielność żołnierską, były potrzebne i powszechnie akceptowane. Najmniejszy nawet obrazek z żołnierzem i koniem identyfikował się z przejawem patriotyzmu, wszystko inne wydawało się wtedy mniej ważne”.

Czesław Wasilewski (1875-1947)
„Zaprzęg”

olej/płótno, wym.: 50,5 x 70,5 cm, sygn. l. d.: „Cz. Wasilewski”

Zimowe pejzaże, sceny z zaprzęgami i te ukazujące motywy z polowań to tematy typowe dla twórczości Czesława Wasilewskiego (posługiwał się także nazwiskiem Ignacy Zygmuntowicz). Być może popularność tych tematów wynikała z inspiracji malarstwem Brandta i Kossaka, znanych m. in. z motywów rodzajowych. „Zaprzęg” stanowi doskonały przykład talentu i kunsztu malarskiego Wasilewskiego.

Jan Wojnarski (1879 – 1937)
„Pejzaż”

olej/sklejka, wym.: 18,6 x 24 cm.
Praca dwustronna, na odwrocie widok Kościoła Mariackiego

Artysta w tworzonych pejzażach inspirował się malarstwem Jana Stanisławskiego (profesora z czasów studenckich). Podobnie jak w przypadku Stanisławskiego przybierały one niewielkie formaty. Zwykle powstawały podczas wakacyjnych wyjazdów artysty. Pejzaże miejskie były jednymi z najczęstszych utrwalanych przez Wojnarskiego.

Konstanty Laszczka (1865-1956)
„Adam Mickiewicz”

ok. 1898 r., gips, wys. 47,5 cm

Prezentowana rzeźba znajdowała się w zbiorach Muzeum Konstantego Laszczki w Dobrem oraz w Muzeum Literatury im. Adama Mickiewicza w Warszawie. Praca zamieszczona jest w publikacji Jadwigi Puciata-Pawłowskiej „Konstanty Laszczka. Życie i twórczość”, Muzeum Okręgowe w Siedlcach, 1980 r., il. 10

Autorka pisze: „Przywiązywał artysta dużą wagę do tej pracy, określał, że jest to podobizna wieszcza z okresu „Sonetów Krymskich”, a wiec młodego, że go odbrązowił”. Maska stanowi wyraz kunsztu i mistrzowskiego talentu rzeźbiarza.

Pełna oferta wraz z cenami znajduje się na stronie Polskiego Domu Aukcyjnego

www.polskidomaukcyjny.com.pl

Polski Dom Aukcyjny Wojciech Śladowski

ul.Stefana Batorego 2, 31-135 Kraków

tel.:+48 603 190 060 lub  +48 12 341 47 37

godziny otwarcia: pn-pt 10-18  

Noty biograficzne:

1. Jan Cybis żył w latach 1897-1972. Urodził się w Wróblinie na Śląsku Opolskim, zmarł w Warszawie. Studiował w Akademii Sztuki i Przemysłu Artystycznego we Wrocławiu pod kierunkiem O. Müllera oraz w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie m. in. u J. Pankiewicza. Artysta zainicjował w okresie międzywojennym rozwój nurtu kolorystycznego w Polsce. Był współzałożycielem Komitetu Paryskiego ( w skrócie: „KP” – „kapiści”), z którym wyjechał do Paryża w roku 1924. Według estetyki kapistów dzieło malarskie nie ma być wiernym odwzorowaniem rzeczywistości, ale bardziej stanowić wyraz przeżyć malarskich artysty wobec malowanej natury. Dla malarza istotne w kompozycji obrazu było akcentowanie powierzchni płótna i uwydatnienie materii malarskiej nasyconej światłem. Często stosował także kontrast barw ciepłych i zimnych. Malarstwo Cybisa inspirowane było francuskim postimpresjonizmem, twórczością  Cezanne`a i Bonnarda. Tematem jego obrazów były martwe natury, akty i pejzaże. W okresie powojennym oprócz techniki olejnej, posługiwał się także akwarelą i rysunkiem. Cybis uczestniczył w wystawach kapistów w Galerie Zak w Paryżu w 1930 r. i Galerie Moos w Genewie. W roku 1931 brał udział w zbiorowej wystawie w Polskim Klubie Artystycznym w Warszawie. Pierwsza indywidualna wystawa artysty miała miejsce w Towarzystwie Przyjaciół Sztuk Pięknych w Krakowie w roku 1932, inne to m. in. wystawy w Poznaniu i Galerii Zachęta w Warszawie. Poza tym brał udział w Salonach warszawskiego Instytutu Propagandy Sztuki, wystawach ZPAP w Krakowie, Biennale we Wenecji (1934 r.), wystawie sztuki polskiej w Carnegie Institute w Pittsburgu (1938 r.). Jan Cybis był profesorem Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, a także prowadził zajęcia w WSSP w Gdańsku. Swoje przemyślenia na temat sztuki i malarstwa zamieszczał w dziennikach pisanych w latach 1954-1966, a następnie wydanych w publikacji „Notatki malarskie”. Był także autorem tłumaczenia dzieła E. Fromentina „Mistrzowie dawni”. Monograficzna wystawa artysty zorganizowana została w warszawskiej Galerii Zachęta na przełomie 1997 i 1998 roku.  Prace Jana Cybisa w swoich zbiorach posiada większość muzeów narodowych w Polsce.

2. Władysław Chmieliński przyszedł na świat w 1911 roku w Warszawie, zmarł w roku 1979 tamże. Znany także pod pseudonimem „Władysław Stachowicz”. Był studentem Miejskiej Szkoły Sztuk Zdobniczych i Malarstwa w Warszawie (wcześniejsza Klasa Rysunkowa). Z rodzinnym miastem był silnie związany. Widoki Warszawy (i ogólnie miejskie) stanowiły główny temat jego obrazów. Tworzył je w technice olejnej i akwareli. W twórczości Chmielińskiego znaleźć można również wiejskie sceny rodzajowe (wesela, zaprzęgi, kuligi) i pejzaże. Artysta jest autorem zbioru akwarel ukazujących obiekty polskiej architektury (np. widoki Kazimierza nad Wisłą, Krakowa, Sandomierza). W swoich obrazach przedstawiał również wnętrza pałaców i kościołów (m. in. Zamku Królewskiego w Warszawie, Pałacu w Wilanowie). Kilkakrotnie wyjeżdżał do Danii (lata 1967-1969).

3. Eugeniusz Zak (Żak) urodził się w polskiej rodzinie żydowskiej w Mogilnie (Mohylno) w dawnej guberni mińskiej w 1884 roku, zmarł w Paryżu w 1926 roku. Był studentem École des Beaux-Arts i Académie Colarossi. Kształcił się także w Monachium. Nauczycielami wybitnego artysty byli m. in. Jean Léon Gérôme i Albert Besnard. W początkowym okresie twórczości tworzył przede wszystkim portrety oraz rysunki głów i popiersi. Tematem jego prac były także nastrojowe sceny w pejzażu, a po roku 1920 kompozycje figuralne z charakterystycznymi, czasami groteskowymi postaciami arlekinów, tancerek czy pasterzy. W typowy dla niego sposób postaci miały wydłużone proporcje i wiotkie sylwetki, a w obrazach dało się wyczuć nastrój melancholii i zadumy. Postaci często przedstawiane były także z instrumentami muzycznymi. Oprócz idyllicznych motywów w jego twórczości pojawiają się także wizerunki żebraków i pijaków. Zak inspirował się sztuką renesansu (Botticellego, Leonarda i Dürera), a także Picassa, obrazami Puvis de Chavannesa, pejzażami Cézanne’a czy sztuką Szkoły Pont-Aven. Interesował się perskim malarstwem miniaturowym i japońskim drzeworytem. Artysta był autorem polichromii do willi architekta F.A. Breuhausa, współpracował z czasopismem „Deutsche Kunst und Dekoration”. Pracował również jako wykładowca – w 1912 roku został profesorem w Académie de la Palette. Przyjaźnił się m. in. z Chagallem, Melanią Mutermilch, Romanem Kramsztykiem, Leopoldem Gottliebem, i Zygmuntem Menkesem. Zak dużo podróżował. Był we Włoszech, Francji, Niemczech, mieszkał m. in. w Bonn, Paryżu i Berlinie. Aktywnie uczestniczył w wystawach artystycznych. Jego debiut datuje się na rok 1904 podczas Salonu Jesiennego, a pierwsza wystawa indywidualna miała miejsce w 1911 roku w Galerie Druet Oprócz paryskich Salonów swoje prace eksponował także w Barcelonie, Wenecji czy Wiedniu. Malarz był członkiem Towarzystwa Artystów Polskich „Sztuka”, jednym z założycieli Stowarzyszenia Artystów Polskich Rytm, wystawiał wspólnie z Formistami. Określa się go jako jednego z najwybitniejszych polskich przedstawicieli wywodzących się z École de Paris.

4. Karl Mohr żył w latach 1858-1922. Był malarzem pochodzenia niemieckiego, tworzącym pejzaże ze sztafażem z okolic Dolnej Nadrenii, martwe natury, sceny z polowań i ze zwierzętami. Studiował na Akademii Sztuk Pięknych w Düsseldorfie. Jego obrazy prezentowane były w domach aukcyjnych w Wiedniu, a także w Dorotheum i Sotheby.

5. J Konarski był malarzem bliżej nieznanym. W jego malarstwie dostrzega się związki ze szkołą monachijską przełomu XIX i XX wieku, a także inspiracje i nawiązania do sztuki Alfreda Wierusz-Kowalskiego. Tworzył głównie sceny z przejażdżek i polowań. Być może nazwisko to jest pseudonimem artystycznym malarz Franciszka Bujakiewicza, żyjącego w latach 1856-1918.

6. Jerzy Kossak urodził się 11.09.1886 w Krakowie, zmarł 11.05.1955 roku w tym samym mieście. Pochodził z rodu wybitnych polskich malarzy i artystów. Jego ojcem był malarz Wojciech Kossak, dziadkiem również malarz Juliusz, siostrami poetka Maria Pawlikowska-Jasnorzewska i pisarka Magdalena Samozwaniec. Artysta uczęszczał do gimnazjum św. Jacka w Krakowie i Szkoły Kadetów. Jak pisze Kazimierz Olszański: „nauka szła mu ciężko i stale przynosił oceny niedostateczne […] Z drugiej strony od najmłodszych lat wykazywał zamiłowanie i uzdolnienia malarskie. Całymi godzinami wysiadywał w pracowni za fotelem dziadka, obserwując jak ten maluje, a Juliusz chętnie udzielał mu wskazówek i zachęt w tym kierunku”. U artysty od najmłodszych lat dał się poznać trudny charakter oraz skłonności do „sceptycyzmu i nihilizmu”, jak określał je ojciec. W trakcie I wojny światowej służył w armii austriackiej. W latach 1925-1926 wspólnie z ojcem wykonywał portrety ziemiaństwa oraz inne obrazy. Często wspólnie też sygnowali swoje prace. W jego twórczości znaleźć można sceny batalistyczne, rodzajowe z motywem konia, historyczne (z powstania listopadowego, wojen napoleońskich, walk legionowych czy wojny z 1920 roku – np. „Cud nad Wisłą”). Tematem jego malarstwa były również sceny z polowań, pościgi czy wesela. Interesującym aspektem jego malarstwa były tematy z legend starogermańskich i staroangielskich, a także stworzone ilustracje do baśni Grimma i ballad Mickiewicza. Jego obrazy cieszyły się ogromną popularnością nie tylko wśród osób prywatnych, ale ze względu na poruszaną tematykę również jednostek wojskowych, związków kombatanckich czy klubów oficerskich. Kossak był członkiem Związku Polskich Artystów Plastyków. Artysta uczestniczył w licznych wystawach m. in. w Krakowie (1910, 1928), Poznaniu (1911, 1921, 1925), Lublinie (1922, 1925, 1933), Lwowie (1924, 1929, 1931, 1933), Wilnie (1926), Warszawie (1927, 1930, 1931, 1932, 1934, 1937), Katowicach, Sosnowcu (1931), Radomiu (1953). Jego prace znajdują się w zbiorach m. in. Muzeum Narodowego w Krakowie, Lwowskiego Muzeum Historycznego, Muzeum Narodowego we Wrocławiu czy Muzeum Sztuki w Łodzi.

7. Ignacy Zygmuntowicz (Czesław Wasilewski) urodził się w 1875 roku w Warszawie, zmarł w roku 1947 w tym samym mieście. Był malarzem-samoukiem, inspirującym się twórczością Józefa Brandta, Alfreda Wierusza-Kowalskiego, Józefa Chełmońskiego czy Kossaków. Tworzył sceny batalistyczne, zimowe pejzaże, sceny z polowań czy martwe natury. Jego malarstwo charakteryzowało się zdecydowanymi pociągnięciami pędzla oraz wyczuciem koloru i bryły. Zygmuntowicz uczestniczył w wystawach w wielu polskich miastach, m. in. Lublinie, Katowicach, Gdyni, Warszawie (TZSP). Obrazy artysty można podziwiać w Muzeum Narodowym w Warszawie, a także Łańcucie, Łodzi i Lesznie.

8. Jan Wojnarski przyszedł na świat w Tarnowie w 1879 roku, zmarł w  Krakowie w roku 1937. Studiował na krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych m. in. u Jana Stanisławskiego, Leona Wyczółkowskiego i Józefa Pankiewicza. Swoją edukację uzupełniał także we Włoszech. Zajmował się malarstwem i grafiką warsztatową (litografią, miedziorytem, akwafortą). Określa się go jako wszechstronnego artystę i kontynuatora sztuki akademickiej XIX wieku. Do jego dorobku artystycznego zaliczają się m.in. doskonałe akwaforty z widokami Krakowa i portów rybackich, akty, w których dostrzega się inspiracje twórczością Rembrandta, a także pejzaże, portrety czy martwe natury.Wojnarski był twórcą nowej metody – pastelografii (litografii kolorowymi pastelami). Artysta był mocno związany z macierzystą uczelnią. Pracował jako pedagog (wykładał grafikę, technologię i chemię graficzną) oraz instruktor litografii na Kursach Grafiki (pod nieobecność ich założyciela – Wyczółkowskiego, wzbogacił ich program także o inne techniki graficzne). W roku 1929 został mianowany profesorem. Po Józefie Pankiewiczu objął katedrę grafiki. W latach 1923-1937 Wojnarski prowadził Szkołę Specjalną Grafiki. W roku 1919 pracował jako ekspert przy procesie druku polskich banknotów polskich w Paryżu. Na zlecenie rządu wykonywał także patent oficerski w miedziorycie. Artysta był członkiem Grupy „Pięciu”, „Niezależnych” i „Koloru”. W roku 1937 Wojnarski został uhonorowany złotym medalem na międzynarodowej wystawie w Paryżu, a także krzyżem oficerskim Orderu Polonia Restituta.

9. Konstanty Laszczka przyszedł na świat w roku 1865 w Makowcu Dużym, zmarł w 1956 roku w Krakowie. Konstanty Laszczka był rzeźbiarzem, ceramikiem, zajmował się grafiką i rysunkiem, a także malarstwem. Edukację artystyczną pobierał w Warszawie w prywatnej szkole rzeźbiarza Jana Kryńskiego, a następnie uzupełniał swoją wiedzę podczas stypendium w Paryżu (wyjechał za granicę dzięki zdobyciu I nagrody w konkursie rzeźbiarskim Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych). W tym czasie utrzymywał kontakty z tamtejszą polską kolonią artystyczną i takimi twórcami, jak Józef Mehoffer, Stanisław Wyspiański i Władysław Ślewiński. W roku w 1899 został profesorem na Wydział Rzeźby Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie i funkcję tę pełnił do 1935 roku. Był autorem publikacji „Ceramika artystyczna”, „Keramos” i „Gawędy z uczniami”. Tematyką tworzonych przez niego rzeźb były głównie wiejskie sceny rodzajowe, akty kobiece, typy ludowe. W okresie Młodej Polski w swojej twórczości inspirował się mitologią słowiańską. Nawiązywał także do Rodina, co było widoczne szczególnie w kompozycjach z nagimi, leżącymi postaciami kobiecymi. Do jego dorobku zalicza się również rzeźby monumentalne, medalierstwo i ceramikę. Konstanty Laszczka był członkiem-założycielem Towarzystwa Artystów Polskich „Sztuka”, należał do Stowarzyszenia „Rzeźba” oraz Polska Sztuka Stosowana. W jego dziełach dziełach widoczny jest wpływ realizmu i symbolizmu. Uczniami wybitnego rzeźbiarza byli m. in. Bolesław Biegas, Xawery Dunikowski, Ludwik Puget, Włodzimierz Konieczny i Jan Szczepkowski.

Polski Dom Aukcyjny Wojciech Śladowski