Plamy na ziemi i niebie
Proweniencja
Obraz zakupiony z kolekcji Leona Dygasa w 1999 roku do kolekcji prywatnej.
Wymiar
135 x 69 cm
Technika
olej/płótno
Sygnatura
sygn. p. d.: "Lenica"; sygn., dat. i opisany na odwrocie: "A. LENICA / 1957 / WARSZAWA" (czerwoną farbą), wyżej dodany napis autorski: "Plamy na ziemi i niebie / 135 x 69"
Wystawiany
– Alfred Lenica. Malarstwo”, Centralne Biuro Wystaw Artystycznych
– Zachęta, Warszawa, 05.09–26.09.1958.
– „Alfred Lenica”, wystawa retrospektywna, Centralne Biuro Wystaw Artystycznych ‑ Zachęta, Warszawa, 6.03.–24.03.1974.
– „Alfred Lenica”, wystawa indywidualna, Galeria Miejska Arsenał Poznań, Muzeum Narodowe Szczecin, Pałac Sztuki Kraków, 2002.
– „Alfred Lenica”, Muzeum Narodowe we Wrocławiu, Wrocław, 3.09–19.10 2014.
Literatura
„Alfred Lenica”, Muzeum Narodowe we Wrocławiu, Wrocław, 2014, s. 125.
Datowanie
1957
Unikatowa kompozycja, po raz pierwszy obecna w ofercie aukcyjnej, co biorąc pod uwagę klasę obiektu oraz okres jej powstania, stanowi swoiste wydarzenie. Prezentowany obraz wpisuje się w cykl „Plamy na niebie i ziemi”, powstały w latach 1956–1958. To jeden z najważniejszych okresów twórczych tego artysty. Datowany dokładnie w 1957 roku powstał rok po przeprowadzce z Poznania do Warszawy. W 1958 roku odbyła się indywidualna wystawa w warszawskiej Zachęcie, a na przełomie 1959 i 1960 roku artysta przebywał w Genewie, gdzie jako jedyny Polak stworzył wielkoformatowe malowidło „Trzy żywioły” w siedzibie ONZ.
Lenica w II poł. lat 50. powrócił do malarskich eksperymentów. Po okresie tworzenia w nurcie socrealizmu na początku tej dekady, intensywnie rozwijał indywidualny styl malarski stanowiący połączenie sztuki informel, surrealizmu i taszyzmu. Twórcze próby Alfreda Lenicy dały w efekcie znakomite, dużych rozmiarów płótno, oddające żywiołowość i nieskrępowanie twórcze tego okresu. Gęsta, impastowo malowana kompozycja zbudowana jest z mocnych plam kolorów, które otacza swobodnie rozlewająca się czerń. Odrealniona, abstrakcyjna wizja twórcy cechuje się dynamicznie rozłożonymi plamami, które imitują ruch. Kolory potęgują wrażenie przestrzeni i wewnętrznych napięć w kompozycji obrazu.
Warto pamiętać, że zainteresowanie sztuką nowoczesną zrodziło się w dużej mierze w okresie okupacji, kiedy to Lenica utrzymywał kontakty z krakowskimi twórcami (Tadeuszem Kantorem, Jerzym Kujawskim, Tadeuszem Brzozowskim czy Kazimierzem Mikulskim). Lata powojenne to z jednej strony symbolicznie ujęta tematyka wojenna, z drugiej – doświadczenia z kolażem, dekalkomanią, fotomontażem, później techniką drippingu, które złożyły się na nowy język malarski w sztuce polskiej.
Opis obiektu
Podobne w tej kategorii
Wymiar
135 x 69 cm
Technika
olej/płótno
Sygnatura
sygn. p. d.: "Lenica"; sygn., dat. i opisany na odwrocie: "A. LENICA / 1957 / WARSZAWA" (czerwoną farbą), wyżej dodany napis autorski: "Plamy na ziemi i niebie / 135 x 69"
Wystawiany
– Alfred Lenica. Malarstwo”, Centralne Biuro Wystaw Artystycznych
– Zachęta, Warszawa, 05.09–26.09.1958.
– „Alfred Lenica”, wystawa retrospektywna, Centralne Biuro Wystaw Artystycznych ‑ Zachęta, Warszawa, 6.03.–24.03.1974.
– „Alfred Lenica”, wystawa indywidualna, Galeria Miejska Arsenał Poznań, Muzeum Narodowe Szczecin, Pałac Sztuki Kraków, 2002.
– „Alfred Lenica”, Muzeum Narodowe we Wrocławiu, Wrocław, 3.09–19.10 2014.
Literatura
„Alfred Lenica”, Muzeum Narodowe we Wrocławiu, Wrocław, 2014, s. 125.
Datowanie
1957
Proweniencja
Obraz zakupiony z kolekcji Leona Dygasa w 1999 roku do kolekcji prywatnej.
Unikatowa kompozycja, po raz pierwszy obecna w ofercie aukcyjnej, co biorąc pod uwagę klasę obiektu oraz okres jej powstania, stanowi swoiste wydarzenie. Prezentowany obraz wpisuje się w cykl „Plamy na niebie i ziemi”, powstały w latach 1956–1958. To jeden z najważniejszych okresów twórczych tego artysty. Datowany dokładnie w 1957 roku powstał rok po przeprowadzce z Poznania do Warszawy. W 1958 roku odbyła się indywidualna wystawa w warszawskiej Zachęcie, a na przełomie 1959 i 1960 roku artysta przebywał w Genewie, gdzie jako jedyny Polak stworzył wielkoformatowe malowidło „Trzy żywioły” w siedzibie ONZ.
Lenica w II poł. lat 50. powrócił do malarskich eksperymentów. Po okresie tworzenia w nurcie socrealizmu na początku tej dekady, intensywnie rozwijał indywidualny styl malarski stanowiący połączenie sztuki informel, surrealizmu i taszyzmu. Twórcze próby Alfreda Lenicy dały w efekcie znakomite, dużych rozmiarów płótno, oddające żywiołowość i nieskrępowanie twórcze tego okresu. Gęsta, impastowo malowana kompozycja zbudowana jest z mocnych plam kolorów, które otacza swobodnie rozlewająca się czerń. Odrealniona, abstrakcyjna wizja twórcy cechuje się dynamicznie rozłożonymi plamami, które imitują ruch. Kolory potęgują wrażenie przestrzeni i wewnętrznych napięć w kompozycji obrazu.
Warto pamiętać, że zainteresowanie sztuką nowoczesną zrodziło się w dużej mierze w okresie okupacji, kiedy to Lenica utrzymywał kontakty z krakowskimi twórcami (Tadeuszem Kantorem, Jerzym Kujawskim, Tadeuszem Brzozowskim czy Kazimierzem Mikulskim). Lata powojenne to z jednej strony symbolicznie ujęta tematyka wojenna, z drugiej – doświadczenia z kolażem, dekalkomanią, fotomontażem, później techniką drippingu, które złożyły się na nowy język malarski w sztuce polskiej.