Kompozycja abstrakcyjna
Wymiar
32,2 x 23,1 cm
Technika
akwarela, tusz/papier
Sygnatura
sygn. i dat. p. g.: "Erna Rosenstein / 1969"
Datowanie
1969
„Zróżnicowanie przestrzeni, perspektyw, linii, kresek, świateł i cieni, a przy tym kształtów, motywów, aluzji jest tutaj nieskończone” – tak o pracach rysunkowych Erny Rosenstein mówiła Małgorzata Kitowska-Łysiak. Były tworzone najczęściej czarnym tuszem na papierze, tak jak w prezentowanej „Kompozycji abstrakcyjnej”. Delikatność, tajemnica, bajkowość, a jednocześnie pewna ulotność, które wyłaniają się z pracy Rosenstein, włączają jej artystyczną wizję do rzeczywistości onirycznej. Przestrzeń obrazu wypełniona jest plamami, liniami, z których wyłania się postać kobiety, nimfy, zjawy. Jej statyczność skonfrontowana jest z dynamizmem otaczających ją linii i przecięć.
Praca powstała w 1969 roku. W tej dekadzie, jak pisze Stanisław Gieżyński, artystkę interesowały: „kształty mikrobiologiczne, skondensowane – na obrazach pojawiały się o wiele gęściej stawiane kreski”. W roku 1967 miała miejsce wystawa Rosenstein w warszawskiej Zachęcie, której szczególny charakter wiązał się ze stworzoną przez Tadeusza Kantora scenografią.
Opis obiektu
Podobne w tej kategorii
Wymiar
32,2 x 23,1 cm
Technika
akwarela, tusz/papier
Sygnatura
sygn. i dat. p. g.: "Erna Rosenstein / 1969"
Datowanie
1969
„Zróżnicowanie przestrzeni, perspektyw, linii, kresek, świateł i cieni, a przy tym kształtów, motywów, aluzji jest tutaj nieskończone” – tak o pracach rysunkowych Erny Rosenstein mówiła Małgorzata Kitowska-Łysiak. Były tworzone najczęściej czarnym tuszem na papierze, tak jak w prezentowanej „Kompozycji abstrakcyjnej”. Delikatność, tajemnica, bajkowość, a jednocześnie pewna ulotność, które wyłaniają się z pracy Rosenstein, włączają jej artystyczną wizję do rzeczywistości onirycznej. Przestrzeń obrazu wypełniona jest plamami, liniami, z których wyłania się postać kobiety, nimfy, zjawy. Jej statyczność skonfrontowana jest z dynamizmem otaczających ją linii i przecięć.
Praca powstała w 1969 roku. W tej dekadzie, jak pisze Stanisław Gieżyński, artystkę interesowały: „kształty mikrobiologiczne, skondensowane – na obrazach pojawiały się o wiele gęściej stawiane kreski”. W roku 1967 miała miejsce wystawa Rosenstein w warszawskiej Zachęcie, której szczególny charakter wiązał się ze stworzoną przez Tadeusza Kantora scenografią.