Janusz Bąkowski
O Artyście
Fotograf, grafik, malarz, rzeźbiarz, autor eksperymentalnych działań w technice video. Członek Związku Polskich Artystów Fotografików, przyczynił się do powstania Małej Galerii ZPAF w Warszawie. Pierwszą wystawą zaprezentowaną w galerii w październiku 1977 roku była właśnie jego ekspozycja. Janusz Bąkowski w dziedzinie sztuki był samoukiem. Przed wybuchem II wojny światowej pracował w zawodzie wyuczonym, był elektrykiem. W latach 1944-45 był więziony w obozie Mauthausen Guzen II. Po wojnie powrócił do Warszawy, gdzie mieszkał i pracował do końca życia.
W latach 1958-72 rozpoczął pracę w dziedzinie grafiki projektowej powiązanej z fotografią. W latach 70. i 80. należał do czołówki polskich twórców, prowadził działania oparte na przetwarzaniu obrazu fotograficznego za pomocą systemów matematycznych. W tym okresie rozpoczął także wieloletnią, twórczą współpracę z Jadwigą Przybylak, z którą w latach 80. XX w. zrealizował ponad tysiąc godzin materiałów filmowych - z życia Nowego Jorku (1988-89), Warszawy, a także dokumentację zdarzeń artystycznych. Stworzyli też szereg filmów eksperymentalnych m.in. „Najkrótszą Historię Krajów Europy Wschodniej” (1990). Autor filmów eksperymentalnych, min. „Subway” (1989) i „Scrabs” (2004). Logiczno-matematyczna metoda działania stała się charakterystyczna dla całej jego twórczości, nie tylko w obszarze fotografii (min. cykle Stare Miasto, Róża, Piłka, 10 kroków, Ania powstałe w latach 1973-1979), ale także w malarstwie (min. Wazon z kwiatami 1980) i rzeźbie (Staś 1994-1997). Bąkowski badał zagadnienia związane z percepcją rzeczywistości. Specyficzną cechą prac Bąkowskiego pozostaje precyzyjna i długotrwała realizacja (ręczny podział odbitek fotograficznych, wyklejanie wielkich płaszczyzn fotograficznych, precyzyjne wypełnianie płaszczyzn malarskich, podział i klejenie gipsowej rzeźby). Swoje prace prezentował na wielu wystawach w kraju i zagranicą, m.in. Fotografowie Poszukujący w Galerii Współczesnej w Warszawie (1971), Kwadrat (indywidualna), Mała Galeria PSP-ZPAF, Warszawa (1977), prezentacja fotografii polskiej w International Center of Photography w Nowym Jorku (1979), La Photographie Polonaise 1900-1981, Centre George Pompidou w Paryżu (1981), Subway (indywidualna), PAAS Galery w Nowym Jorku (1989), Niefoto-grafie (indywidualna), Mała Galeria ZPAF w Warszawie (1997). Wystawa pośmiertna prezentująca większą część zachowanych dzieł Janusza Bąkowskiego miała miejsce w warszawskim Teatrze Wytwórnia na przełomie 2005/2006 roku.
Przeczytaj więcej Mniej