Jan Cybis

Artysta zainicjował w okresie międzywojennym rozwój nurtu kolorystycznego w Polsce. Był współzałożycielem Komitetu Paryskiego ( w skrócie: „KP” – „kapiści”), z którym wyjechał do Paryża w roku 1924. Według estetyki kapistów dzieło malarskie nie ma być wiernym odwzorowaniem rzeczywistości, ale bardziej stanowić wyraz przeżyć malarskich artysty wobec malowanej natury. Dla malarza istotne w kompozycji obrazu było akcentowanie powierzchni płótna i uwydatnienie materii malarskiej nasyconej światłem. Często stosował także kontrast barw ciepłych i zimnych.

Malarstwo Cybisa inspirowane było francuskim postimpresjonizmem, twórczością  Cezanne`a i Bonnarda. Tematem jego obrazów były martwe natury, akty i pejzaże. W okresie powojennym oprócz techniki olejnej, posługiwał się także akwarelą i rysunkiem.

Cybis uczestniczył w wystawach kapistów w Galerie Zak w Paryżu w 1930 r. i Galerie Moos w Genewie. W roku 1931 brał udział w zbiorowej wystawie w Polskim Klubie Artystycznym w Warszawie. Pierwsza indywidualna wystawa artysty miała miejsce w Towarzystwie Przyjaciół Sztuk Pięknych w Krakowie w roku 1932, inne to m. in. wystawy w Poznaniu i Galerii Zachęta w Warszawie. Poza tym brał udział w Salonach warszawskiego Instytutu Propagandy Sztuki, wystawach ZPAP w Krakowie, Biennale we Wenecji (1934 r.), wystawie sztuki polskiej w Carnegie Institute w Pittsburgu (1938 r.).

Jan Cybis był profesorem Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, a także prowadził zajęcia w WSSP w Gdańsku. Swoje przemyślenia na temat sztuki i malarstwa zamieszczał w dziennikach pisanych w latach 1954-1966, a następnie wydanych w publikacji „Notatki malarskie”. Był także autorem tłumaczenia dzieła E. Fromentina „Mistrzowie dawni”. Monograficzna wystawa artysty zorganizowana została w warszawskiej Galerii Zachęta na przełomie 1997 i 1998 roku. Prace Jana Cybisa w swoich zbiorach posiada większość muzeów narodowych w Polsce.