Praca  nieoprawiona.

Malarstwo spontaniczne, żywiołowe, celowo antyestetyczne i prowokujące. Stanowiło kontrę wobec nauczania akademickiego lat 60. Artysta o „absolutnym oku”, jak wyraził się Wacław Taranczewski, proponował odbiorcy malarstwo surowe, pozbawione wyszukanych efektów stylistycznych. Artysta nie tworzył malarstwa zaangażowanego politycznie czy społecznie. Sięgał po portret, martwą naturę – klasykę motywów, przełożoną jednak na język buntu i nieoczywistości. Kipiąca od barw, intrygująca kompozycja podwójna, to kwintesencja stylu malarskiego artysty. Osobista w wymowie, dzięki portretowi córki, nabiera dodatkowej wartości kolekcjonerskiej.